***
recensie The Lone Ranger
Bassie & Adriaan en het Witte Paard
door Karina Meerman
Curieuze mix van slachting en slapstick sleurt naoorlogse cowboyheld en indianenvriend de 21ste eeuw in. Een onderhoudende film, met een belangrijke bijrol voor de Willem Tell Ouverture.
The Lone Ranger en Tonto vormen een legendarisch duo uit de Amerikaanse cultuur. De tv-serie stamt uit de jaren veertig en Tonto is de nietszeggende Indiaan die de heldhaftige All American cowboy bijstaat in zijn avonturen. In zijn eentje (nou ja, met Tonto dan) strijdt de rechtvaardige Ranger tegen onrecht, galopperend over de prairie op zijn witte paard Silver. Hey ho!
Het oorspronkelijke duo heeft een ferme plek veroverd in de populaire cultuur tussen vergelijkbare setjes als Han Solo en Chewbacca, Holmes en Watson en Frodo en Sam. Eén is de slimste, de ander heeft een ondergeschikte rol maar is ook de onmisbare steun en toeverlaat. De rolverdeling is duidelijk, de twee personages versterken elkaar, maar eigenlijk is er maar één de held.
Kraai op het hoofd
Een onderdanige Indiaan kon natuurlijk niet in 2013 en regisseur Gore Verbinski (Pirates of the Carribean, Rango) besloot de twee een heel andere relatie te geven. Het is niet langer duidelijk wie Han Solo is en wie Chewbacca. The Lone Ranger, die de film begint als rechtschapen advocaat John Reid (Armie Hammer), is niet de man naar wie alle aandacht uitgaat. Die wordt getrokken door Tonto, gespeeld door een beschilderde Johnny Depp met een kraai op zijn hoofd. Hij is ook degene die het verhaal vertelt. Wie zich zorgen maakt dat Depp een variatie neerzet van Jack Sparrow, wees gerust. Slechts één duidelijke verwijzing spat van het doek, verder lijkt Tonto weinig op Depps andere creatie.
Deze Lone Ranger en Tonto zijn aan elkaar gewaagd, in heldhaftigheid en in onnozelheid. Eerlijk gezegd doet dit duo soms meer denken aan Bassie en Adriaan, dankzij doldwaze dialogen, begeleid door onnatuurlijk paardengedrag en omringd door stereotype slechteriken. Door de oude Tonto het verhaal te laten vertellen, kan Verbinski de grenzen van het mogelijke oprekken. Tonto herinnert zich immers niet alles even helder. Slimme truc, maar soms ook irritant. Moest dat nou, met die konijnen? Toch heeft de film ook oprechte emotie en is de groeiende vriendschap tussen de twee geloofwaardig.
Poesje van hoerenmadam
En dat terwijl het verhaal zich beweegt tussen slachting en slapstick. Gaandeweg leren we waarom Tonto een kraai op zijn hoofd heeft en blijkt het een treurige geschiedenis. Dit in dezelfde film waarin John Reid het jonge poesje zoekt van een sympathieke hoerenmadam (Helena Bonham Carter). Het voelt een beetje ongemakkelijk om het ene moment te grinniken en het andere moment close-up een moord te aanschouwen. Soms werkt dat, soms niet.
Uiteindelijk is The Lone Ranger een lekkere avonturenfilm, met cowboys, indianen, ongewassen boeven, een nieuwe spoorlijn, een oude zilvermijn, een bordeel, een obscuur stadje en glimmende sheriff-sterren. Het begint allemaal wat rommelig, maar wees gerust. Wanneer de Willem Tell Ouverture in alle hevigheid losbarst, worden alle losse eindjes opgeruimd.
2 augustus 2013