**
recensie The Space Between Us
Advies: bewaar voldoende afstand
door Wim Meijer
De young adult-film The Space Between Us is gek genoeg niet gebaseerd op een boek. Is het dan wellicht beter dan alle YA-zooi die dat wél is? Helaas, dames en heren. Helaas.
Het is het jaar 2018. De Magallan 61 vliegt naar Mars. Nathaniel Shepard (Gary Oldmans personage dat losjes gebaseerd is op Elon Tusk) kondigt het vertrek op typisch Amerikaanse wijze aan en zet de astronauten weg als helden nog voor ze vertrokken zijn. Hij is het brein achter de terraforming op Mars. Na een korte persconferentie waarin we kennis maken met de charismatische astronaut Sarah Elliot (Janet Montgomery) vertrekt de Magallan 61. Er is echter een complicatie. Na twee maanden ruimtevaart blijkt Sarah zwanger.
Aardige premisse
Gardner Elliot (Asa Butterfield, met z’n signature glazige blik die op oneindig staat) ziet het levenslicht op Mars. Zijn moeder overleeft de bevalling niet. Op zich een aardige premisse, want wat moet de NASA met Gardner doen? Iemand die vanaf zijn geboorte leeft op Mars – of op andere plekken met minder zwaartekracht dan hier – krijgt broze botten en andere afwijkingen. Gardner kan niet zomaar terug naar de Aarde. Hij zal dus op Mars moeten blijven. Gardner mist echter zijn biologische moeder, verlangt naar de Aarde en wil zijn vader zoeken. Zijn enige contact daar is Tulsa (de speels acterende Britt Robertson) met wie hij af en toe videochat.
Al snel denk je: ‘Was het maar gebaseerd op een boek.’ Dan hadden we in ieder geval in potentie kunnen kijken naar uitgediepte personages, een zorgvuldig uitgedacht plot of een meeslepend drama. Of je kunnen irriteren aan hoe goed het boek is. The Space Between Us is gebaseerd op een treatment. Zeg maar twee A4’tjes met een plot en wat wendingen. Iets dat je dient uit te werken. En dat is niet gebeurd, kunnen we wel vaststellen. Scenarist Allan Loeb (21, Collateral Beauty) rijgt het ene na het andere onrealistische voorval aan elkaar zonder ook maar enige verklaring ergens voor te geven. Hij doet dit alles in ongecontroleerd tempo, hetgeen de kijker onbedoeld verrast.
Twee voorbeeldjes. In het intro verkondigt de film simpelweg dat we naar Mars reizen. Over een jaar dus, in 2018. Hoe we uiteindelijk in staat zijn op Mars te leven? ‘Just add water!’, scandeert het publiek tijdens Shepards persconferentie. Oké, duidelijk. Ander voorbeeld. Iemand wordt het ziekenhuis binnengebracht in zo’n typische ER-ren-door-de-gangen-scène waarna de arts roept: ‘I need a scan!’ Ben jij even blij dat je net het enige ziekenhuis in Amerika bent binnengereden waar ze maar één scan doen op de eerste hulp.
In het luchtledige
Het gebrek aan realisme speelt de film parten. Zestienjarigen vliegen rond in vliegtuigen, stelen auto’s met iPhone-apps en programmeren een robot alsof ze Anakin Skywalker zijn. Chronologisch klopt de film van geen kanten, met enorme plotgaten die zich met name uiten in de achtervolgingsscènes met helikopters. En zo kan je nog wel even door gaan.
Maar de bottom line is: The Space Between Us komt maar niet van de grond. Zelfs nadat alle extra stuwraketten zijn opgebruikt in de vorm van bombastische rockmuziek van de Crystal Fighters blijft de film in het luchtledige hangen. En dat is jammer, want kijk bijvoorbeeld The Martian en je ziet hoe het ook kan. Realistisch? Nou, dat ‘I’m gonna have to science the shit out of this’ moet je niet te serieus nemen. Vermakelijk? Zeker weten. Iets dat niet geldt voor The Space Between Us.
21 februari 2017