Flight

****

recensie  Flight

Persoonlijk drama met lichtvoetige twist

door Eva Baaren

Piloot Whip Whitaker zet een haperend passagiersvliegtuig zonder al teveel doden aan de grond. Zijn status als heldhaftige piloot maakt echter snel plaats voor verdenkingen van dronkenschap. Flight is een onconventionele film over schuld, boete, zelfbestemming en het lot.

In Flight ontbreekt het niet aan het bekende vliegrampscenario: een piloot houdt met halsbrekende toeren een vliegtuig in de lucht, terwijl een groep passagiers en stewardessen angstige momenten doormaakt. De rest van de film lijkt echter weinig op een klassieke rampenfilm. In plaats van een Hollywoodvertelling over een vliegtuigcrash creëert regisseur Robert Zemeckis (Back to the Future, Forrest Gump) een sfeer die het midden houdt tussen een lichtvoetige independent film en een persoonlijk drama, waarvoor het vliegincident slechts de aanleiding blijkt.

Flight

Niet opgewekt
Het lichtvoetige karakter van Flight wordt onder andere gevormd door de aanwezigheid van een tweede verhaallijn en de verschijning van ongewone typetjes. Eén ervan wordt gespeeld door John Goodman (Roseanne, The Big Lebowski), wiens verschijning als Whitakers goed gemutste hippieachtige cocaïnedealer een rode draad vormt in de film. Ook de soundtrack, een sterke mix van 40 jaar aan rock en soul, geeft de film van begin tot einde een opzwepende vrolijke toon.

Maar de ongewone personages en vrolijke muziek betekenen niet dat Zemeckis een opgewekte film heeft gemaakt. Integendeel, deze elementen staan symbool voor het eigenlijk trieste leven van captain Whitaker, dat – los van zijn competenties als piloot – in het teken staat van oppervlakkige relaties en overmatig alcoholgebruik. De rol van Whitaker wordt op meesterlijke wijze vertolkt door Denzel Washington, die de eigenschappen van een onbetrouwbare, verslaafde, welwillende, met zichzelf worstelende én bekwame piloot verwerkt tot een geloofwaardig personage.

Flight

Goed uitgewerkt persoonlijk drama
De onconventionele filmelementen en het sterke acteerwerk van Washington maken Flight tot een goed uitgewerkt persoonlijk drama, waarin de kijker wordt uitgenodigd zich soms te identificeren met Whitaker, maar zich er ook van te vervreemden. Geholpen door filmische verwijzingen naar het christelijke geloof (waaronder een verschijning van een engelachtige terminale ziekenhuispatiënt), roept de film daardoor vragen op over schuld, boete, en lotsbestemming. Flight is een verrassend goede vertelling voor mensen die van rampenfilms houden, maar ook voor mensen die dat niet doen.

 

28 januari 2013

 

 

MEER RECENSIES