LIFF 2025 – Deel 3:
Het verliezen van je kind
door Tim Bouwhuis
Wie elk jaar trouw het filmfestivalcircuit doorkruist, kan zich aanwennen om trends af te zetten tegen meer universele thema’s. Films over familiebanden zijn van alle tijden en hebben een niet aflatende aantrekkingskracht. Tegelijk kan het zwaar op het gemoed vallen om er al te veel te kijken. Ook op LIFF 2025 gaat het verlangen naar een harmonieus samenzijn telkens weer gepaard met situaties van angst en verlies.
De angst om je kind(eren) te verliezen, kan voor een liefhebbende ouder groter zijn dan de angst voor de ondergang van de wereld. De apocalyps (ook twee jaar terug al een thema op LIFF) is dreigend, maar niet altijd even tastbaar. De vrees voor het verlies van je meest dierbare komt dan een stuk dichterbij, zeker als je als filmmaker of kijker ook kinderen hebt. Omaha, L’Intérêt d’Adam en Hallow Road zijn ondergebracht in verschillende secties van deze festivaleditie, maar hebben hetzelfde kernthema gemeen.
Omaha – Reizen tussen hoop en verdriet
Het aangrijpende Omaha werd in Leiden voorgesteld door een debuterend regisseur die in de eerste plaats al zo’n twintig jaar vader is. De sympathieke Cole Webley deelde dit stukje persoonlijke achtergrond pas tijdens de Q & A, maar als aandachtige kijker kun je als het goed is ook zonder: Webleys tactvolle regie van de twee kinderen in de film (negen en zes jaar oud) verraadt veel.
In nog geen negentig minuten verbeeldt Omaha het verhaal van een vader die na het verlies van zijn vrouw een roadtrip met zijn kinderen plant. Snel wordt duidelijk dat het idee niet uit weelde is geboren. Bij het verlaten van hun huis in Utah (de staat waar Webley vandaan komt) komt een begripvolle, maar gezagsgetrouwe agente de navolging van een uitzettingsbevel controleren. Dochter Ella (een verbluffende rol van kindactrice Molly Belle Wright) helpt haar vader de auto op gang te krijgen, want die start niet meer uit zichzelf.
De ogen van John Magaro (bekend van Past Lives) staan droevig. Hij is praktisch en financieel niet meer in staat om voor zijn kinderen te zorgen, maar het verscheurt zijn hart om hen daarover te moeten inlichten. Liever gunt hij Ella en Charlie een reis vol plezier en goede herinneringen, ook als dat betekent dat hij zijn laatste zakcenten moet uitgeven aan een vlieger. Een vriendelijke vrouw vertelt Ella bij een benzinestation over een dierentuin in Omaha, de stad waar de drie naartoe trekken. Even daarvoor heeft vader de hond van het gezin bij een dierenarts moeten achterlaten.
Verdriet – niet alleen over het verlies van moeder en hond, maar ook over een naderend noodlot – gaat hand in hand met een laatste beetje hoop. Dat er iets vervelends staat te gebeuren, voelt de pientere Ella al beter aan dan haar ontwapenend naïeve broertje. Toch beleven de drie bloedverwanten in die krakkemikkige auto de tijd van hun leven. De prachtige beelden van het uitgestrekte Amerikaanse landschap worden bedekt door een deken van zonlicht.
Kijk hier waar deze film draait (mits niet uitverkocht).
L’Intérêt d’Adam – Begrip voor de moederrol
In de tweede langspeler van de Brusselse Laura Wandel (Playground) is het niet een vader, maar een moeder die voor het grootst denkbare verlies vreest. L’Intérêt d’Adam speelt zich bijna volledig af in de beklemmende gangen en ruimtes van een ziekenhuis, waar verpleegkundige Lucy (Léa Drucker) zorgt draagt voor een ondervoed jongetje. Lucy probeert de slechts vierjarige Adam van zijn sondevoeding af te helpen, maar moeder Rebecca (de productieve Frans-Roemeense actrice Anamaria Vartolomei) ziet dat die overgang haar kind moeilijk afgaat. Haar aanwezigheid op de afdeling zorgt voor spanning, mede omdat Rebecca van een rechter niet op elk moment aanwezig mag zijn.
Lucy ziet dat Rebecca’s grote bekommernis om de gezondheid van haar zoontje zijn herstel niet per se bespoedigt; zo besluit Adams moeder zonder overleg om haar kind te wassen (met hygiënische risico’s van dien) en gooit ze zijn vaste voedsel weg omdat dat leidde tot buikkrampen. Tegelijk kan de verpleegkundige het niet over haar hart verkrijgen Rebecca bij Adam weg te houden. Als Rebecca haar vraagt of ze zelf weet hoe het is om voor een kind te zorgen, antwoordt ze bevestigend.
Hoewel de dramatiek in L’Intérêt d’Adam uiterst tastbaar is, onderscheidt de film zich vooral door zijn stilistische benadering. Wandel had zich kunnen blindstaren op de compassie van Rebecca, maar kiest er in plaats daarvan voor om juist Lucy door de gangen van het ziekenhuis te volgen. De benauwende tracking shots, waarbij de camera haast in de nek van het personage rust, krijgen extra kracht door de op zichzelf al krappe locatie en de nerveuze pacing. In Playground, waarin we een kind volgen dat gepest wordt op school, ging Wandel precies zo te werk.
Kijk hier waar deze film draait (mits niet uitverkocht).
Hallow Road – Telefoontje met een twist
Waar het plotse einde van L’Intérêt d’Adam sommige kijkers tot wanhoop zal drijven, eindigt het curieuze Hallow Road juist een minuut te laat. In deze grotendeels uit telefoongesprekken opgebouwde thriller – denk The Guilty – wordt het leven van twee ouders op stelten gezet door een nachtelijke noodoproep van hun dochter. Met terugwerkende kracht is dat behapbare uitgangspunt waarschijnlijk het meest conventionele aspect van deze film, dat ontaardt in een trauma met sadistische logica.
In een staat van paniek en verwarring staat de jongvolwassen Alice (ingesproken door Megan McDonnell) in een dicht bos, ergens in het midden van niets. Mulholland Drive liep tenminste nog in de schaduw van de grootstad, Hallow Road is alleen een eenzame stip op de tomtom. Toch is het de plek waar Maddie en Frank (Matthew Rhys en Gone Girl-ster Rosamund Pike) in het holst van de nacht hun dochter op gaan pikken. Als ze horen van de toedracht breekt het angstzweet de twee uit: Alice bekent dat ze een botsing heeft veroorzaakt en dat het slachtoffer buiten bewustzijn is.
Terwijl vader en moederlief ruziën over de correcte afhandeling van de situatie (moeten ze de autoriteiten bellen of het ongeval verdoezelen?) neemt het verhaal een sinistere wending, waarbij Hallow Road door de bewuste timing van de nachtelijke trip (de nacht van Halloween) in een saus van folk-horror wordt gedoopt. De wending maakt de film zonder meer ontregelend en extra ongemakkelijk, maar komt de overtuigingskracht niet per se ten goede. Als drama wankelde Hallow Road al een beetje door het grotesk uitgespeelde geruzie tussen de twee ouders (Pike is wel uitstekend). Door vervolgens ook nog eens een horrorafslag in te slaan, nemen regisseur Babak Anvari (bekend van de psychologische thriller Under the Shadow) en zijn scenarist extra hooi op hun vork.
In zijn dramatische kern (twee ouders die alles overhebben voor hun dochter) raakt Hallow Road aan de materie waarmee Omaha en L’Intérêt d’Adam ontroeren. Helaas stapelt de thriller de ontwrichtende ontwikkelingen zo snel op dat je als kijker drukker bent met puzzelen dan met het blootleggen van die diepere laag. Een sterk mysterie had dat kunnen rechtvaardigen, maar Hallow Road eindigt met een lullige slotscène die de gespannen aanloop behoorlijk doodslaat. Een overweldigend trauma in het midden van niets, op een schimmige kruising in een dichtbegroeid bos. Ongetwijfeld had wijlen David Lynch beter raad geweten.
Kijk hier waar deze film draait (mits niet uitverkocht).
15 oktober 2024