Gone Girl

**

recensie  Gone Girl

Je zal er maar mee getrouwd zijn

door Alfred Bos

Verfilming van in Amerika zeer succesvolle psychologische thriller – een studie in psychopathie – komt ook in de handen van kwaliteitsregisseur David Fincher niet tot leven.

Zou het een teken des tijds zijn? De films over ontvoerde meisjes en vrouwen worden zo talrijk dat ze bijna een subgenre gaan vormen. Vorig jaar was er Prisoners (met Jake Gyllenhaal), binnenkort volgt het Braziliaanse A Wolf at the Door en wellicht zal ook The Captive van de Egyptisch-Canadese regisseur Atom Egoyan dit najaar de Nederlandse bioscoop halen.

Gone Girl wijkt in zoverre van het patroon af dat de film draait om een ontvoerde volwassen vrouw (waar in de andere films meisjes verdwijnen). Het is de verfilming van de in Amerika uiterst succesvolle gelijknamige psychologische thriller, verschenen in 2012 en door schrijfster Gillian Finch zelf omgewerkt tot scenario. Het boek, door Herman Koch de hemel in geprezen, verschijnt gelijktijdig met de film in een Nederlandse vertaling.

Recensie Gone Girl

Boekverfilming
En met niemand minder dan David Fincher, regisseur van gewaardeerde films als Se7en, Fight Club (ook op basis van een boek), Zodiac (dito), The Curious Case of Benjamin Button (naar een verhaal van Scott Fitzgerald) en The Social Network (boek), achter de camera zal het wel goed komen met die boekverfilming. Want de man kan wel wat: hoe vaak is de Amerikaanse remake beter dan het Europese of Aziatische origineel? Fincher deed het met The Girl with the Dragon Tattoo (ook al een boekverfilming). Dus Gone Girl wordt in zijn handen een gegarandeerde suspense kraker, toch? Niet helemaal.

Het probleem is het bronmateriaal. Want het boek mag dan een ‘sensatie’ zijn, het is ook een zwaar gekunstelde vertelling over volstrekt ongeloofwaardige personages. Niet alles blijkt koek en ei in het ogenschijnlijk perfecte huwelijk tussen Nick Dunne (Ben Affleck) en zijn vrouw Amy (Rosamund Pike), die ooit model stond voor Amazing Amy, de heldin van een succesvolle reeks kinderboeken. Op een dag blijkt ze verdwenen en er is tevens meubilair gesneuveld. Ontvoerd, denkt de immer koffie slurpende detective Rhonda Boney (Kim Dickens). Of toch vermoord, door haar man?

Recensie Gone Girl

Kantelend perspectief
Na een uur kantelt het perspectief van de film en heeft de kijker nog een kleine anderhalf uur te gaan. Het blijkt een (te) lange zit. Finchers vertrouwde droge, quasi-documentaire vertelstijl, inclusief flashbacks en aanduiding van tijd en locatie, eerder met veel effect toegepast in Zodiac, is ook voor Gone Girl uit de kast getrokken – met aanzienlijk minder effect, ondanks de meerdere perspectieven en de non-lineaire verhaallijn . Ben Affleck is geen Matt Damon, voorzichtig uitgedrukt, en het personage van Amy staat zo ver van de werkelijkheid dat het kolderiek wordt. Een slimme plot is leuk, maar Gone Girl probeert zo slim te zijn dat het pijn (aan de kont) doet.

Voorts zijn er – behoorlijk clichématige – verwikkelingen rond overspannen media, het makkelijk te manipuleren Volksempfinden  en nihilistische advocaten. De wereld van Gone Girl is een onaantrekkeijke hogedrukpan van eigenbelang, wantrouwen en manipulatie. Wat zich aandient als een psycholgische thriller à la Hitchcock of Brian de Plama blijkt een glanzende huls waar David Fincher een strik om heeft gevouwen. Resultaat: zijn minste film sinds Panic Room (2002). Pluim voor de atmosferische soundtrack van Trent ‘Nine Inch Nails’ Reznor. Die kent de duisternis.

 

30 september 2014

 

 

MEER RECENSIES