Deel 2: Van klassiekers en komedies tot tearjerkers en vrouwenfilms
Preview IFFR 2019
door Bob van der Sterre
Hoe raken we wijs uit alle films, alle specials en alle programma’s? Welke films zijn echt de moeite waard? InDeBioscoop wil het de bezoeker graag makkelijker maken. Hier zetten we de films per genre op een rij – en dat weer alfabetisch.
Klassiekers
The Mackintosh Man (98 min.) John Huston als regisseur, Paul Newman als lead, James Mason als slechterik, dat is wel de moeite van het kijken waard van deze spionagefilm.
Ninotschka (110 min.) Ernst Lubitsch met deze vindingrijke spionagekomedie (mede geschreven door Billy Wilder). Je vindt deze film nog steeds terug in de filmboeken.
One Two Three (104 min.) Wervelende komedie in heel hoog tempo van Billy Wilder. Onlangs nog besproken op InDeBioscoop. James Cagney in een legendarisch grappige rol.
Spione (150 min.) Fritz Langs klassieker is nu op het grote scherm te zien. Een soort vervolg op zijn formidabele Dr. Mabuse der Spieler, die vijf jaar later gevolgd zou worden door het nog meesterlijker Das Testament der Dr. Mabuse.
Komedies
Diamantino (92 min.) Een Cristiano Ronaldo maar dan anders (Diamantino) is dé voetbalster van Portugal. Maar… hij mist een belangrijke penalty. Daarna ziet hij vluchtelingen. Zijn leven als vedette verandert 180 graden. Ogenschijnlijk aardige film, belooft veel mafheid.
Doubles vies (106 min.) Franse intellectuelen die kletsen! Dat was lang geleden. De wereld van schrijvers, uitgevers, marketingmensen en hun affaires. Lichtvoetig Frans relatiedrama heeft zo op het oog niet veel nieuws te vertellen.
Out of Tune (93 min.) Deense film heeft wel een aardig concept: een witteboordencrimineel wordt voor zijn eigen veiligheid opgesloten in een groep met de minst populaire bajesklanten. Hij sluit zich aan bij een koor. Dan daagt hij de leider van het koor uit. Op basis van de trailer lijkt dit wel een grappige film.
Tel Aviv on Fire (97 min.) Arme schrijver wordt aldoor lastig gevallen over zijn script voor een tv-serie. Dat gaat over het Palestina-Israël-conflict en is aan beide kanten populair. In de trant: je moet over elk onderwerp een komedie kunnen maken. Ziet er veelbelovend uit.
Kunst
At Eternity’s Gate (110 min.) Willem Dafoe zal vast niet teleurstellen in zijn acteerwerk. Toch kan ik mij niet voorstellen dat deze film van Julian Schnabel hetzelfde zal doen als Basquiat destijds deed. Ten eerste weer het probleem van de taal: Van Gogh met een Amerikaans accent is raar voor ons Nederlanders. Tweede probleem: vermoedelijk een laag tempo. Script is wel mede geschreven door Jean-Claude Carrière, die heel wat memorabele samenwerkingen op zijn naam heeft staan (onder andere met Buñuel).
Bring Me the Head of Carmen M. (61 min.) Film over Braziliaanse zangeres Carmen Miranda. Haar glorietijd vormde een groot contrast met deze tijd.
I diari di Angela noi due cineaste (125 min.) Een film over Angela Ricci Lucchi. Ze was meester in het gebruik van found footage, met haar partner in crime Yervant Gianikian. Ze overleed niet lang na het begin van deze film die je kunt zien als een soort eerbetoon.
Ik wil het niet zien maar het moet (81 min.) Een film over Co Westerik die vorig jaar overleed.
Kijk op de website van Iffr.nl wat er allemaal aan kunst is tijdens deze IFFR.
Lengte
L’Amica Geniale (468 min.) Twee vrouwen die close zijn met elkaar proberen te overleven in een harde Napolitaanse wereld. Vast mooi, maar niet besteed aan ondergetekende, voel ik op mijn klompen aan. Verfilming van verhalen van Elena Ferrante is net zo voor vrouwen als de standaard Jean-Claude van Damme-film voor mannen is – zeg ik zonder ze ooit te hebben gelezen. Achtdelige serie.
La Flor (886 min.) Zes episoden die bij elkaar een halve dag duren. Deel 1 is een B-film over een vervloekte mummie. Deel 2 gaat over Franssprekende spionnen. Dan nog drie episoden in deel 3. Hoe dat allemaal samenhangt, begrijp ik niet goed. Mariano Llinás was tien jaar bezig met het project.
The Gentle Pain (280 min.) Filmmaker die Deense reiziger en schrijver Thorkild Hansen volgt. Ook weer een immens project: de filmmaker begon er 25 jaar geleden aan. Misschien dat de film daarom ruim vier uur duurt.
Miel-Emiel (150 min.) Nog zo’n concept: een gezin van een kunstenaar met twaalf kinderen verhuisde na de Tweede Wereldoorlog naar de Pyreneeën. Documentairemaker Peter van Houten maakt films over kinderen uit dat gezin (La via de Jean-Marie in 2015) en nu dus over Emile. De lengte vraagt veel van de kijker, maar als je je eraan overgeeft, vind je het waarschijnlijk zomaar een publieksfavoriet.
The Movie Orgy: Ultimate Version (269 min.) Ook langer dan vier uur duurt dit lastig uit te leggen project. Joe Dante en Jon Davidson speelden creatief met B-films. Ze maakten er The Movie Orgy van. Omdat editen een vak is, lijkt deze film speciaal voor hen die dat vak een warm hart toedragen.
De terugkeer (270 min.) André van der Hout maakte met found footage en zonder echte acteurs deze zevendelige serie. Speelt zich af in de haven van Rotterdam. Klinkt als krankzinnig project maar wie weet wat zoiets oplevert. Je moet alleen vier uur lang niets te doen hebben.
Maatschappelijk engagement en vluchtelingen
Bhonsle (133 min.) Deze Indiase film betekent ruim twee uur sociale spanningen ondergaan. Je moet er zin in hebben en interesse voor – anders kan het een lange zit betekenen.
The Day I Lost My Shadow (95 min.) Na talloze documentaires over vluchtelingen gemaakt te hebben, maakte Soudade Kaadan nu een speelfilm. Ze volgt het leven van een apotheker in Syrië die op zoek naar wat flessen water in rare situaties verzeild raakt. Is vermoedelijk symbolisch bedoeld aangezien de setting het begin van de Syrische burgeroorlog is. Film zal ongetwijfeld documentaireachtig aanvoelen.
Luciernagas (85 min.) Een Iraanse vluchteling in Mexico wil terug naar Turkije maar het lukt hem niet. Vrienden maken in Mexico gaat hem ook niet makkelijk af. Kan mooi drama zijn – maar klinkt een tikje voorspelbaar.
Rosie (86 min.) Moeder in Ierland raakt dakloos en kan geen huis vinden. Een aanklacht tegen het huizenprobleem in Ierland. Een portret van de ‘echte Ieren’, de rauwe rafelrand van de maatschappij, enz. Zou vermoedelijk ook goed passen bij ‘tearjerker’.
Walden (106 min.) Een stapel planken reist van Oostenrijk naar Brazilië. Een roadmovie van bomen dus eigenlijk. Een pamflet tegen boskap – de boomkapindustrie reist hier de verkeerde kant op. Je hoeft niet te verwachten dat de nieuwe president hiervan ondersteboven raakt, maar het klinkt als een mooi kunstzinnig protest.
Mannenfilms
Belmonte (75 min.) De vrijgevochten kunstenaar, daar is ie weer! In deze Uruguayaanse film zien we hoe deze stoere schilder (ach en wee) niet kan schilderen als zijn dochtertje niet in de buurt is. Vermoedelijk net zo zoetsappig als een vrouwenfilm maar dan op een mannenmanier. En in onze metromaatschappij rust er op zulk sentiment ook geen taboe meer. De man die kunstenaar speelt, is in het echt ook kunstenaar dus dat is wel een ergernis minder.
C’est ca l’amour (98 min.) Als je een man zoekt om een ultieme goedzak te spelen, dan kom je denk ik al snel uit bij de Vlaamse acteur Bouli Lanners. Hij is vader van twee dochters en probeert het familieleven een nieuwe slinger te geven. Vermoedelijk flink sentimenteel op een arthouse verantwoorde manier.
In My Room (120 min.) Armin raakt zijn baan kwijt, zijn moeder, en vervolgens de zin van het leven. Midlifecrisis in extremis! Een mooie film over teleurstelling? Vermoedelijk moet je je wel door wat trage scènes heen slaan.
Parade (87 min.) Drie Georgische vrienden beleven een roadtrip. Dat helpt ze om hun herinneringen op te halen. Iedere IFFR heeft pak hem beet vijftien roadmovies en ook deze opzet oogt totaal sleets. Neemt niet weg dat het er niet uitziet als dat je echt bij gaat vervelen.
Misdaad
Ash is the Purest White (141 min.) Jiang Zhangke is een van de lievelingen van filmcritici. Dé Chinese filmartiest van het alternatieve filmcircuit. Ook een filmartiest die niet altijd gemakkelijk toegankelijk is. Geen enkele film duurt minder dan twee uur bijvoorbeeld. Deze film gaat over misdaad, is hier en daar enigszins grappig, en dat maakt me wel nieuwsgierig.
Bloody Marie (83 min.) Film van Lennert Hillege en Guido van Driel beschrijft het leven van de meestal bezopen tekenares Marie, die op de Wallen woont. Een van alcoholische buien zet een stroom van gebeurtenissen in gang. Best vermakelijk misdaadverhaal én een keer lelijk Amsterdam in de hoofdrol.
Braquer Poitiers (59 min.) Twee sukkels gijzelen een man. De man vindt het gezelschap eigenlijk niet zo erg. Vermoedelijk best aardig niemendalletje. Sukkels in de misdaad zijn meestal leuk om naar te kijken.
A land imagined (95 min.) Lok, een Singaporese rechercheur moet bezig met een zaak van een vermiste Chinese bouwvakker. Dat zorgt ervoor dat hij in een mismoedig deel van het land terecht komt waarin doorsnee Singaporezen niet veel interesse hebben. Ik weet niet of deze film veel nieuws te bieden heeft maar er is in elk geval de suggestie van een spannend verhaal.
Muziek
Carmine street guitars (80 min.) Winkel in New York die houten gitaren verkoopt. Een walhalla voor liefhebbers. Een portret van eigenaar Rick Kelly en zijn leerling Cindy. Vast supermateriaal voor alle gitaarofielen onder ons.
Leto (126 min.) De undergroundmuziekscene in Leningrad jaren tachtig, daar gaat deze film over. In het bijzonder zanger Viktor Tsoi die rocker was ten tijde van censuur en communisme. De regisseur is Serebrennikov en hij heeft het niet veel makkelijker: hij kwam tijdens deze film onder huisarrest te staan. De film lijkt een mooi, sfeervol portret, lengte is wel pittig.
Mr. Soul (115 min.) Dit was de naam van een tv-programma voor louter Afro-Amerikaanse cultuur, dat al in 1968 te zien was. Deze film belicht vooral presentator Ellis Haizlip.
My Friend Fela (94 min.) Biografie van de Nigeriaanse zanger Fela Kuti. Niet de eerste maar dit lijkt wel een sterke te zijn – van zijn officiële biograaf. Onontbeerlijk voor iedereen die meer wil weten over Nigeriaanse muziek in de jaren zeventig (alleen: hoeveel mensen zijn dat?).
Niblock’s Sound Spectrums: Within Invisible Rivers (110 min.) Portret van de muzikant Phil Niblock, die minimalistische en elektronische muziek maakte voordat het modieus was om te doen. Het type film waarbij de jonge muzikant met veel uitroeptekens uit de doeken doet hoe geniaal ze hem wel vinden. Voor de fan.
Oorlog
Donbass (121 min.) Voor wie het ook onduidelijk is wat er in Oost-Oekraïne allemaal gebeurt, zal deze film van Sergei Loznitsa (maker van het net zo sombere als mooie My Joy) wel wat helderheid verschaffen. Een documentaireachtige oorlogsfilm die vermoedelijk regelmatig hard aankomt.
German concentration camp factual survey (75 min.) De geallieerden maakten een film over de concentratiekampen die nooit was afgemaakt. Deze versie van het Imperial War Museum poogt dat wel te doen. Dit is echt alleen voor degenen die denken dat ze het aankunnen want ik denk dat je daarna voorlopig geen lunch meer wilt.
La Miseracorde de la Jungle (90 min.) Een film over de oorlog in Congo. Congo heeft een van de langstdurende burgeroorlogen van de planeet. Deze film focust zich op twee mannen die hun bataljon zijn kwijtgeraakt en allerlei vervelende dingen meemaken. Zal geen Apocalypse Now van de Afrikaanse jungle zijn maar ik ben wel benieuwd.
A Private War (110 min.) Amerikaanse film over journaliste Marie Colvin, die zich voornamelijk richtte op oorlogsgebieden. Kan interessant zijn, dit portret van (nu echt een keer) een sterke vrouw.
Romantiek
Asako I & II (119 min.) Lijkt me wat aan de lange kant, maar deze film speelt heel erg met het dubbelgangersmotief. Ontwikkelingen om je hoofd te laten duizelen, belooft de film, maar ik vraag me sterk af of dat waargemaakt wordt door regisseur Ryusuke Hamaguchi.
Bangla (84 min.) Romantisch drama à la Romeo en Juliet in Rome. Religies maken problemen van een verliefdheid van twee mensen die toevallig een ander huidkleurtje hebben. Voor de liefhebber.
Winter’s Night (91 min.) Treurige romantiek maar romantiek nonetheless. Twee vijftigers maken vanwege een verloren mobieltje rechtsomkeert en vanaf dat moment mijmeren ze over de (kwijtgeraakte) romantiek van hun leven. Zuid-Koreaanse film zit vol mooie kleuren maar vraagt zo te zien ook wat van je geduld.
Tearjerkers
Core of the World (124 min.) Zieliger dan dit gaat het vermoedelijk niet worden in dit Russisch drama. Een Rus probeert zijn dierenparadijs te beschermen tegen indringers. Vermoedelijk een variant op het bekende verloren-paradijs-thema, maar voor dierenliefhebbers vast en zeker een aanslag op de emoties.
Capharnaum (120 min.) Nog een die flink aan zal komen en een publiekslieveling in de dop. Zain is een jochie dat op straat leeft als vluchteling in en rond Beiroet. Hij klaagt zijn eigen ouders aan dat hij geboren is. Twee flashbacks laten zien waarom hij nu zo zielig is. Jochie in de hoofdrol leefde zelf als vluchteling in Beiroet.
Joel (100 min.) Adoptie goes wrong-film. Geadopteerd jongetje (9) zegt geen woord maar begint op school ineens op te scheppen op over zijn misdaadverleden. Wat te doen met Joel? Vast veel gepijnigd kijkende close-ups van het jongetje. Misschien mooi drama, wie weet.
Memories of my Body (106 min.) Indonesische jongen is in verwarring. Hij houdt van dans, maar homoseksualiteit is in Indonesië erg moeilijk. Gebaseerd op het verhaal van danser Rianto. Ik denk dat de film niet echt bijzonder is maar scoort ook vast hoge ogen bij de publiekslievelingen.
Sofia (80 min.) Marokkaans meisje in zwangerschapsdrama. Ze mag niet in het ziekenhuis bevallen zonder man maar in 24 uur haar minnaar vinden (en overhalen erbij te zijn), is ook niet makkelijk.
Thriller
God of the Piano (80 min.) Vrouw krijgt doof kind en wil het opvoeden als pianovedette. Israëlische film gaat over een obsessieve terreurmoeder die niets liever wil dan dat haar kind een superster wordt. Vast veel ‘Oh nee’-momenten als ze weer over lijken gaat. Film loopt wel het risico dat je aversie voelt tegen de karakters.
Harpoon (82 min.) Thriller aan de hand van een verhaal van Edgar Allen Poe. In de trant van films die zich op een locatie afspelen (denk aan films als 127 hours of Buried) want deze mensen zitten vast op een boot. Tegelijk een driehoeksverhouding. Klinkt als een intense en ook wel vermoeiende thriller.
High Life (110 min.) In film van Claire Denis is Juliette Binoche een arts die graag experimenteert op mensen… in de ruimte. Ik denk dat je op sf-gebied wel wat ongeloofwaardigheden moet slikken, en dat de film zichzelf ook iets te serieus neemt, maar wie graag Binoche als feeks ziet, heeft een goede aan deze film.
Knife + Heart (110 min.) Een Franse retro-giallo met flinke vleug homo-erotiek? Vanessa Paradis die een politieporno regisseert genaamd Homocidal? Waarvan de acteurs het loodje leggen? Een ‘hommage aan de op 16mm-gedraaide homoporno uit de jaren zeventig’? Wait what? Geïnspireerd door Dario Argento bovendien. Het is afwachten of kitsch niet wint van een verhaal. Uit recente voorbeelden blijkt dat het niet zo makkelijk is om een goede giallo te maken.
The Load (98 min.) Het is 1999 en de Navo bombardeert Kosovo en Servië. Een chauffeur krijgt een lading mee waarvan hij niet weet wat het is. Hij rijdt door het oorlogsgebied en onthulling dreigt. Zo te zien is dit een echt spannende film. Lees hier onze recensie van onze rubriek Festival Favorites.
Out of Blue (110 min.) De actrice Patricia Clarkson en een verhaal van Martin Amis, dat is een veelbelovende combinatie. In dit verhaal onderzoekt zij als rechercheur een moord maar blijkbaar is ze er zelf ook op een of andere manier bij betrokken. Niet echt een origineel gegeven, bijna elke serie zit er vol mee, maar ‘een knipoog naar de film noir’ maakt mij wel nieuwsgierig.
Vrouwenfilms
Aren’t you happy (80 min.) Ogenschijnlijk aardige en lichtvoetige Duitse film is ideaal kijkvoer voor zelfstandige 20-somethings-dames. Filmdebuut van Susanne Heinrich biedt popcultuur, feminisme en humor. Duitse titel is beter: Das Melancholische Mädchen.
The best of Dorien B. (106 min.) Droogkomisch portret van een vrouw van Anke Blondé. Dan heb je nog mazzel want er zijn hier ook flink wat dramatische portretten van vrouwen te zien (Un amour impossible, Dirty God, Queen of Hearts), waarvan ik me afvraag wat de lol van een filmliefhebber daarin is (idem als ze over mannen gingen trouwens). Het beste is gewoon om een goede film voor beide geslachten te maken, denk ik, en hopelijk krijgt deze film dat een beetje voor elkaar.
Gloria Bell (102 min.) Julianne Moore is de vrijgevochten vrouw Gloria, een remake die door de Chileense regisseur zelf gemaakt. Niets nieuws onder de zon, denk ik, puur voor de fans van Julianne Moore.
Las hijas del Fuego (115 min.) Vrouwen in Argentinië op een keerpunt in hun levens. Een roadtrip vol seks. Een soort Argentijnse Love van Gaspar Noé? Lijkt mij een saaie, vervelende film maar veel vrouwelijker zal het niet worden.
Wie echt niet genoeg krijgt van dit onderwerp: in de Balie is er nog het evenement IFFR X Girls on Film.
Weird en experimenteel
Caminhos magnetykos (87 min.) Een populaire kerel wordt aldoor door ene Donald gebeld. Tegelijkertijd komt Raymond Vachs bij de poorten van de hel. Portugese film van Edgar Pêra is zo te zien zo gek als een deur. Zijn The Baron draait hier ook – ook eigenzinnig als wat maar ondoordringbaar. Wie waarde hecht aan experiment, heeft een goede aan deze film, wie waarde hecht aan cijfers op IMDb (4,5) moet nog maar eens nadenken.
Climax (96 min.) Een groep dansers eindigt een avond met een hallucinaire nachtmerrie na lsd-gebruik. Gaspar Noé heeft wel wat glans verloren met zijn mislukte Love, maar wie weet is Climax net zo duister als Irréversible, Noe’s zeer moeilijk te verteren maar tegelijk ook meesterlijke film. De opzet biedt in elk geval genoeg kansen voor zijn sterkste punt: het visueel weergeven van slechte trips.
Livre d’image (85 min.) De nieuwste film van de bijna 90-jarige cineast Jean-Luc Godard is wederom een filmessay. Is dit weer even onmogelijk om te doen als een paar van zijn recente voorgangers (Film Socialisme, Adieu à langage)? Of een verborgen meesterwerk? Aan de trailer heb je in elk geval niets; je zal toch echt de film moeten kijken om te weten of je hem had moeten kijken.
Going south (104 min.) Hyperactieve YouTube-sampelaar plakte een film bij elkaar, die commentaar levert op de ‘fake news’-maatschappij. Vervolg op Of the North.
Happy Lamento (90 min.) Als IFFR al zegt: verwacht het onverwachte… Een Filipijnse speelfilmmaker en Alexander Kluge (Yesterday Girl), de Duitse Godard van de jaren zestig, maken iets wat met politieke actualiteit te maken heeft. Ik haak hier al af maar misschien zijn er toch liefhebbers.
Kino im Kopf (87 min.) Film van Michael Glawogger, de documentairemaker die in 2014 veel te jong overleed aan malaria. Dit is fictie, documentaire en experimentele speelfilm ineen. Ik hou wel van Glawoggers documentaires maar ik huiver een beetje voor deze film, die intussen al twintig jaar oud is.
22 januari 2019