Deel 1: Van actie en drama tot documentaire en horror
Preview IFFR 2019
door Bob van der Sterre
Ruim 500 films zijn er van 23 januari tot en met 3 februari te zien tijdens het IFFR in Rotterdam. InDeBioscoop maakt het de bezoeker makkelijker. Hoe raken we wijs uit alle films, specials en programma’s? Welke films zijn echt de moeite waard? Raadpleeg het blokkenschema, de volledige filmlijst en alle locaties. Hieronder ons eerste overzicht per genre.
Actie
Killing (80 min.) Film van regisseur Tsukomoto Shinya is een samoeraifilm in de trant van Kurosawa’s Seven Samurai. Een rauwe samoeraifilm met veel actie, synthesizermuziek en ongetwijfeld smeuïge actiescènes. Reken op een overdosis heldhaftigheid, bloed en typisch Japanse coolheid.
Shadow (116 min.) Zhang Yimou, voor wie hem niet kent, is de regisseur van onder andere het mooie Raise the Red Lantern. Hij is het boegbeeld van de vijfde generatie filmmakers die doorbrak in de jaren negentig (ze zijn intussen al bij de achtste generatie). Stijlvolle historische films waar je de tijd voor moet nemen. Sinds een poos maakt hij ook wuxia (martial arts)-films, zoals Hero, House of the Flying Daggers en Curse of the Golden Flower. Shadow is er ook zo een en zit vol met spectaculaire vechtscènes. Vermoedelijk ook erg duister.
Soy Toxico (76 min.) Zuid-Amerika is in deze film een zombiegebied. Argentijnse horror als lowbudget-actiefilm. Dit kan vermakelijk zijn, maar (zoals wel meer zombiefilms) ook repetitief.
Autobiografisch
Coureur (90 min.) Jaren na de satirische versie in Le Vélo de Ghislain Lambert (2001) is er een realistisch drama over wielrennen en doping. We zitten in de jaren negentig. Felix wil meedoen met de grote jongens. Dus doping. Vlaamse film is half gebaseerd op de eigen ervaringen van regisseur Kenneth Mercken. Voor de wielerfans die de beruchte dopingtijd van binnenuit willen zien.
Ma Nudité ne Sert à Rien (85 min.) Regisseuse Marina de Van houdt van taboes, zoals bleek uit haar speelfilm Dans Ma Peau (2002), over zelfmutilatie. In deze film (half speelfilm, half docu) loopt ze vooral naakt rond en vraagt ze zich de zin van alles af. Ik vraag me af wat je met deze film aan moet, maar veel autobiografischer kan het niet worden.
Nuestros Tiempo (173 min.) Carlos Reygadas’ films (Japón, Stellet Licht en Post Tenebras Lux) doen het uitstekend bij de meeste critici (maar niet bij ondergetekende). Dit zou je een autobiografische western kunnen noemen. In deze driehoeksrelatie speelt hij zelf de hoofdrol van cowboy ‘Juan’ en zijn vrouw speelt ook zijn vrouw in de film. Gaat vast ook weer hoge ogen gooien bij de critici. De lengte is wel fors: bijna drie uur.
Out of Sight, Out of Mind (131 min.) Film over groep millennials die uit elkaar splijt als een van hen schizofrene trekken vertoont. Ze zijn allemaal op zoek naar zichzelf en missen daardoor betrokkenheid voor anderen. Regisseur Brian Follmer, ook de hoofdrolspeler, baseerde het verhaal grotendeels op zijn eigen leven. Misschien interessante schets van een generatie? Of saai en langdradig (ruim twee uur film).
Ray and Liz (108 min.) Kunstenaar Ray Billingham belicht drie episoden van zijn jeugd. Hij woonde in Birmingham en had een alcoholische vader en een schreeuwende moeder. Dit ‘van sentiment gespeende herinneringen’ biedt vast mooi materiaal voor fans van ‘poverty porn’. Ik vermoed veel geschreeuw, veel gênante momenten, veel pijnlijke humor. Film zal er ingaan als koek bij de meeste IFFR-gangers, dat weet ik nu al.
Revisited (96 min.) Regisseur Krzysztof Zanussi moet van artsen pauzeren in zijn filmcarrière die al een paar decennia duurt. Dat doet hij door met acteurs uit zijn films te gaan praten, over zijn films. Voor de fans ongetwijfeld een must, voor anderen denk ik een tikkeltje saai.
Coming of age
The garden apartment (77 min.) Debuutfilm van Umi Ishihara (artiestennaam UMMMI) is een coming-of-age-drama van een zwanger Japans meisje dat haar vriendje wil veranderen.
Genèse (130 min.) Coming-of-age-drama over Franse meisjes en jongens op een school. Ruim twee uur.
Un Jeunesse Dorée (111 min.) Film van Eva Ionesco over haar decadente coming of age in Parijs in de jaren zeventig. De erotische naaktfoto’s die haar moeder van haar maakte, schokten zelfs mensen in die tijd (en dat zegt wat). Isabelle Huppert doet ook mee aan deze film. Verwacht kitsch, glamour en seks.
Take me somewhere nice (91 min.) Nederlands-Bosnisch meisje bezoekt Bosnië in roadmovie annex coming-of-age-drama. Volgens de beschrijving geïnspireerd door Jim Jarmusch’s Stranger in Paradise. Als dat zo is, is dat een positief teken.
Tarde Para Morir Joven (110 min.) Coming-of-age-drama in Chili (speelt zich af in 1990). Won een prijs in Locarno en kreeg goede recensies. ‘Een sensorische en tastbare ervaring.’ Duurt wel bijna twee uur.
Transnistra (93 min.) Wie niet genoeg krijgt van dit genre: een coming-of-age-drama in Transdnjestrie. Als de film tegenvalt, is er in elk geval nog een rare locatie om naar te kijken.
Documentaire
Another day of life (86 min.) Richard Kapuscinski is een van mijn favoriete reisschrijvers. Het feit dat een van zijn verhalen (Angola) in animatievorm (verfilmde graphic novel) is gegoten, is dan ook goed nieuws. Het thema (burgeroorlog in Angola), zijn schrijfstijl en animatie kunnen een fraaie match opleveren.
Bathtubs over Broadway (87 min.) Ooit werden er voor tv minimusicals gemaakt voor producten. Zoals kopieerapparaten en airconditioners. Dit was in een tijd dat reclame niet zo professioneel was als nu. Steve Young heeft hier een passie voor en bezoekt de acteurs van deze minimusicals. Vermoedelijk onderhoudende docu met grappige anekdotes.
Barbara Rubin Exploding NY Underground (78 min.) Vrouw die in middelpunt van de alternatieve kunstscene in New York (o.a. met Warhol) stond, werd opeens radicaal religieus. Deze documentaire van Chuck Smith vertelt haar verhaal met veel archiefbeelden.
Captured (64 min.) Dit docudrama vertelde hoe het is om gevangen te zijn in Noord-Korea. Was tot 2014 verboden; dat roept al nieuwsgierigheid op. In dit genre is ook Peter Jacksons They Shall Not Grow Old een aanrader, waarbij hij kleur en geluid aan oude beelden van WO I toevoegde. Ineens krijgen de oude soldaten een echt gezicht.
Hail Satan (95 min.) Documentaire over de provocateurs The Satanic Temple. De tempel is niet religieus bedoeld maar wil dingen aan de kaak stellen. Is het een sekte? Is het performancekunst? Deze docu zoekt het uit.
Present. Perfect (124 min.) Streamende vloggers in China (‘anchors’) hebben een groot publiek. Het is daar populairder dan in het westen en populaire vloggers kunnen er cadeaus mee verdienen. Deze docu volgt juist de wat minder populaire vloggers. Zhu Shengze bracht 800 uur materiaal terug naar twee uur.
Drama
About him or how he did not fear (112 min.) Armeens drama. Gaat over wat er gebeurde ná een schietpartij van een Rus die zes Armenen doodschoot. Of dat voldoende mogelijkheden biedt voor twee uur filmdrama, ik heb mijn twijfels, maar het is wel echt drama met de hoofdletter D.
Dark blood (86 min.) Nooit afgemaakte film van George Sluizer uit 1994 was de laatste film van River Phoenix – en door zijn dood bleef Dark Blood liggen. Tot nu. George Sluizer heeft de film afgerond – ongetwijfeld met wat kunst- en vliegwerk. Klaar voor weer een nieuwe River Phoenix-hype?
Cities of last things (107 min.) Film van Ho Wi Ding beschrijft iemand die een einde aan zijn leven maakt, waarna de film gaat uitpluizen hoe dat zo tot stand kwam en diep in diens geschiedenissen duikt. Klinkt als een bekend gegeven maar dit script oogt wel complexer dan gemiddeld.
Lazzaro Felice (130 min.) Lazzaro is de onschuld zelve. Het hele dorp profiteert van zijn goedheid. Dat wreekt zich op de dorpelingen op zeker moment. Lijkt een aardig script maar lengte van de film is aan de lange kant.
Sunset (144 min.) Lázsló Nemes (van Son of Saul) maakte dit kostuumdrama met veel drama en mysterie. Een hoofdrol voor Budapest ten tijde van de belle époque. Vast een mooie film, maar bijna tweeënhalf uur is een enorme zit.
Tehran city of love (102 min.) Drie eenzame mensen in Teheran. Tragikomedie. Ik heb mijn twijfels of dit verhaal boeiend genoeg is voor een hele film maar de film geeft wel een beeld van een stad waarvan je niet veel weet.
Gokjes
Dreissig (120 min.) Dertigers in Neukölln. Ze vervelen zich en hebben relaties. Ik denk dat de film redelijk traag is (duurt ook twee uur) maar misschien zit er een interessante film in verscholen, lastig te zeggen.
Long day’s Journey into night (140 min.) Niet vaak geeft een trailer een compleet ander beeld dan de tekst bij de film. Man keert terug naar zijn oude stad. Zoekt naar oude romantiek, maar krijgt misdaadtoestanden. De vorige film van Bi Gan (Kaili Blues) was prettig mysterieus, als ik de reacties moet geloven. Wel heeft deze film ook weer een pittige lengte.
Lost Holiday (75 min.) Een roadmovie van een paar melancholieke dertigers die aan het drinken en drugs gebruiken slaan. Ze komen terecht in een wereld vol misdaad. Ook niet duidelijk waar deze film heen wil.
Love me not (82 min.) Spaanse film over Johannes de Doper en Salomé. De trailer belooft… ja, wat precies. Surrealisme, cynisme, comedy en een paar flinke eetlepels eigenzinnigheid. Kan wat zijn, kan ook de plank honderd procent misslaan. In elk geval neemt deze film risico’s en stuurt het niet gezapig aan op standaarddrama.
Maggie (88 min.) Zuid-Koreaanse film waarin een verpleegster op een dag alleen is in een ziekenhuis. Er gebeuren steeds vreemdere dingen. Meervallen kunnen voorspellingen doen (yes, dat staat er echt) en het land heeft ineens last van zinkgaten (idem). Veel fantasie of niet te hachelen absurdisme? Ik heb mijn twijfels maar je weet nooit.
Vox-Lux (112 min.) Nathalie Portman speelt een meisje dat ineens een popster wordt. De wereld maakt haar leeg en cynisch. De film wil schijnbaar de moderne westerse cultuur kritisch benaderen. Ambitieus. De trailer belooft vooral fraaie satirische kitsch én Nathalie Portman in misschien wel een van haar sterkste rollen. Of de film echt goed is, of weer alleen de oppervlakte strijkt, moeten we nog zien.
Horror
Murder me Monster (109 min.) Film over een politieagent die zaak van onthoofde vrouwenlichaam probeert op te lossen. Er blijkt ‘een monster’ in het spel te zijn. Bovennatuurlijke Argentijnse thriller oogt behoorlijk griezelig – hopelijk maakt de film dat ook waar.
The Nightshifter (110 min.) Nog ranziger wordt het in deze Braziliaanse film over een assistent-lijkschouwer, die de vaardigheid heeft om met lijken te praten. Niet echt een origineel gegeven (denk aan Nattevagten uit 1994) maar lijkt echt een bizarre, griezelige en ranzige film vol body horror. En als horrorfilm slaag je dan dus.
A Noite Amarela (102 min.) Een ‘spirituele slasher’. Tieners op een eiland hebben soms nare visioenen. Ze kunnen niet ontsnappen. Een sterk soort horror die onder de huid kruipt, misschien? Anders is het een dure les Portugees van anderhalf uur.
The Wind (86 min.) Een vrouwenwestern met horrorelementen – om dan maar meteen een eigen genre uit te vinden. Film van Emma Tammi gaat wat subtieler met horror om dan bijvoorbeeld The Nightshifter. Klinkt als een film die veel suggereert en dan weinig laat zien. Hopelijk vindt de film een weg om de kijker langs het standaardscript – is-ze-nu-gek-of-niet – te gidsen.
Overig programma en specials
- Retrospectief van Edgar Pêra: eigenzinnige Portugese regisseur
- The Spying Thing: films over spionage
- Soul in the Eye: een nieuwe generatie Braziliaanse filmmakers
- Laboratory of Unseen Beauty: voorheen onafgemaakte films
21 januari 2019