***
recensie 20,000 Days on Earth
Portret van een poseur
door Alfred Bos
Pseudo-documentaire over een Australische – en in Brighton, Engeland wonende – rockzanger, romanschrijver, scenarist, acteur en vader. Nick Cave wordt geportretteerd zoals hij zichzelf ziet.
Wie in de filmencyclopedieën de naam van Nick Cave opzoekt, vindt hem vermeld als scenarist. Hij schreef de filmscripts van The Proposition en Lawless. Daarnaast is hij in een handvol films te zien, onder meer als saloonzanger in The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford. En de muziek van Cave en zijn groep The Bad Seeds is regelmatig gebruikt om, al dan niet in opdracht, filmbeelden te omlijsten. In het filmportret 20,000 Days on Earth vallen Nick Cave, de schrijver, rockzanger en acteur, samen.
20,000 Days on Earth – de titel verwijst naar het aantal dagen dat Cave heeft geleefd, hij is onlangs 57 geworden – toont, heel conceptueel, een dag uit het leven van de zanger. Hij staat op (en blijkt te slapen in een lange broek), praat tegen zijn therapeut, luncht met zijn muzikale rechterhand Warren Ellis, bezoekt de archivarissen van het Nick Cave Memorial Museum en besluit de dag door met zijn tweelingzoontjes liggend op de bank naar Scarface te kijken.
Stille getuige
Tussendoor zien we Cave aan het werk in La Fabrique, de studio in Zuid Frankrijk, bij de opnamesessies van het vijftiende en meest recente Bad Seeds-album, Push The Sky Away (waarvan het titelnummer overigens prominent in de deze film figureert) of op het podium tijdens een voor de gelegenheid gefilmd optreden in Sydney. Onderwijl horen we Cave in voice-over filosoferen over het leven, zijn leven.
Nick Cave is extreem zelfbewust, hij leeft met het gevoel continu bekeken te worden. Er is een “stille getuige”, laat hij zich tegen zijn therapeut ontvallen. Het is een sleutelmoment, onthullend voor de verstaander. Nick Cave acteert altijd, hij is de personificatie van de poseur. Net als Bono, zanger van U2, speelt hij een rockster. En een schrijver, die à la Jim Morrison in beeldende taal quasidiepzinnige terzijdes over het creatieve proces en het bestaan debiteert.
Kunstenaar-sjamaan
Nick Cave is een nazaat van de Beat-dichters, de bastaard van William Burroughs en Jack Kerouac. Evenals Bob Dylan of Leonard Cohen – en de hele generatie singer-songwriters van de jaren zestig – benadert hij muziek vanuit taal. Hij wil de werkelijkheid overstijgen, streeft naar transformatie. Hij is de kunstenaar-sjamaan die de werkelijkheid naar zijn hand zet. En daar gloedvol in slaagt: tijdens het optreden in Sydney meent een vrouw vooraan het podium dat hij ‘Push The Sky Away’ voor haar zingt en ze wil mee. Cave schudt kort zijn hoofd. Het is allemaal poëtisch spel. Hij getuigt.
Cave schreef het scenario in samenspraak met het regisseursduo Iain Forsyth en Jane Pollard, die eerder een reeks korte kunstfilms maakten. 20,000 Days on Earth is vakkundig vervaardigd en kent, afgezien van de opening, weinig visueel spektakel. Alles draait om Cave, hij is zo ongeveer in ieder shot te zien en te horen. Wanneer Kylie Minogue, op de achterbank van Cave’s auto, iets te enthousiast over zichzelf praat, fronst de kunstenaar-sjamaan de blik. Ook het gezin Cave blijft weg van de camera, op opening en slotbeeld na.
Als muzikant dompelt hij zich graag onder in de chaos en ongrijpbaarheid van het creatieve proces. “Wanneer je ’t begrijpt, is het niet interessant meer.” Als onderwerp van deze gescripte documentaire houdt hij alle details strak in handen. Van Nick Cave weten we wat Nick Cave wil dat we van hem weten. Voer voor de fans, de stille getuigen, en dat zijn er genoeg.
24 oktober 2014