****
recensie An Inconvenient Truth 2
Het klimaat verandert, en Al Gore vertelt ons wederom hoe
door Nanda Aris
Ruim tien jaar na het uitkomen van An Inconvenient Truth is Al Gore terug met het vervolg op zijn film over klimaatverandering.
An Inconvenient Truth zorgde in 2006 voor veel opschudding. Vele mensen werden geraakt en geïnspireerd door de film, en in 2007 won hij een Oscar voor beste documentaire. Ook in 2007 won Al Gore de Nobelprijs voor de vrede, waarvan huidig president Trump vindt dat deze hem afgepakt zou moeten worden. De twee politici staan lijnrecht tegenover elkaar wat betreft klimaatbeleid. Een tegenslag noemt Al Gore het naar het einde van de film, de verkiezing van Trump als president.
Kritiek
De documentaire begint met de kritiek op An Inconvenient Truth: veel informatie zou overdreven zijn. Maar gaandeweg de film, en zeker ook na orkanen als Irma en Harvey die dit jaar veel verwoest hebben, weten we dat veel van wat er voorspeld werd niet overdreven is, maar werkelijkheid gebleken.
Na de kritiek zien we beelden van smeltend en instortend ijs, prachtig en immens, maar ook treurig omdat veel ervan in het water verdwijnt. Al Gore focust in het begin op de effecten van de opwarming van de aarde. Hij geeft presentaties, bezoekt ondergelopen Miami, we zien filmpjes van andere overstroomde gebieden, maar ook van extreme droogte in Syrië, die ervoor zorgde dat vele mensen op de vlucht sloegen, nog voor het grote geweld daar.
Druk
Na de focus op het effect zien we vooral veel wat er gedaan wordt om die klimaatverandering tegen te gaan. Bewustwording lijkt een belangrijke missie van Al Gore, vooral ook door zijn klimaatcursussen, om meer mensen de kennis mee te geven en uit te kunnen dragen om verandering mogelijk te maken.
We zien Al Gore veelal druk, van meeting naar presentatie naar bijeenkomst. Af en toe lijken de beelden van Al Gore en consorten aan de telefoon/met een telefoon ietwat overbodig, we begrijpen ook zonder deze beelden heel goed dat het een druk man is. Toch krijgen we het idee dat er geen betere man is om klimaatverandering onder de aandacht te brengen.
Bevlogen
Tijdens de presidentsverkiezing in 2000 werd Al Gore ook wel saai, stijf en ongeïnspireerd genoemd, maar daar is weinig meer van over. We zien hem, inmiddels 69 jaar, strijdend, zijn stem verheffend, geïnspireerd en geëmotioneerd vertellend over de opwarming van de aarde, en hoe wij als mensen daar een rol op uitoefenen, zowel negatief als positief.
Tijdens de conferentie in 2015 in Parijs ondertekenden vele landen een overeenkomst om de opwarming van de aarde tegen te gaan. We zien Al Gore achter de schermen hard lobbyen om ervoor te zorgen dat India gaat inzetten op andere vormen van energie, zoals zonne-energie. We voelen het enthousiasme waarmee de ondertekening van het Parijs’ akkoord gesloten wordt.
Hoop
Tijdens een toespraak horen we Al Gore zeggen dat Martin Luther King de vraag kreeg ‘hoe lang nog?’ (wat betreft gelijke burgerrechten), en op de vraag hoe lang nog voordat er een verandering komt in het behandelen van het klimaat, antwoordt Gore: ‘Not long! It is wrong to polute this earth… And it is right to give hope to the future generation!’
De film eindigt met het adresseren aan de kijker, hem in beweging te krijgen, te kijken naar de invloed die hij zelf kan uitoefenen op het terugdringen van klimaatverandering.
22 november 2017