Blind

****

recensie  Blind

Zoekende harten in Oslo

door Suzan Groothuis

Voor Ingrid is zien een herinnering. Gekluisterd aan huis geeft ze zich bloot aan haar verlangens en onzekerheden. In zijn opmerkelijke speelfilmdebuut speelt Eskil Vogt met de fantasie, dromen en realiteit van een vrouw die overgeleverd is aan donkerte.

In de openingsscène van Blind zien we visualisaties van herinneringen. Een eik, een gebouw, een Duitse herder. Ingrids kalme voice-over vertelt over haar afnemende vermogen om te visualiseren. Maar ze is ervan overtuigd dat ze zichzelf kan trainen. Iedere dag weer.

Ingrid is een jonge vrouw die plots haar zicht verloren is. Ze leeft teruggetrokken in haar appartement in Oslo, alwaar ze probeert beelden terug te halen. Dat geluid steeds meer op de voorgrond treedt, blijkt uit haar visualisaties van herinneringen. Een druppel die hoorbaar op de grond valt. De wind die door de bomen raast.

Recensie Blind

Ingrids appartement is haar veilige thuishaven, de plek waarover ze controle heeft. Ze leeft er samen met haar man Morten, een architect die vaak op pad is. Ingrid vermoedt – of fantaseert – dat hij haar stiekem gadeslaat terwijl zij in haar stoel zit. Ze hoort hem ademen, maar wanneer zij de ramen sluit is het weer stil. Speelt het geluid met haar, of nemen haar gedachten en fantasieën het over?

Ingekleurde fantasieën en gedachten
Het is een vraag die zich de gehele film opdringt aan de kijker. Om het complexer te maken, is er de introductie van twee personages die geleidelijk aan infiltreren in de levens van Ingrid en Morten. Sterker nog, de eenzame pornoverslaafde Einar zou Morten kunnen zijn en de eenzame, naar contact hunkerende Elin Ingrid. Beide verhaallijnen lopen steeds meer door elkaar heen, ensceneringen veranderen. Zo verplaatst een scène in een café zich opeens naar een tramcoupé, slaat Einar Ingrid stiekem gade en is Elin degene met wie Morten een geheime affaire begint.

Wat waar is en wat niet laat Vogt aan de kijker over. Het gegeven van veranderende locaties en beelden werkt vervreemdend, maar lijkt vooral iets dat zich in de gedachten van Ingrid afspeelt. Beelden glijden als een droom voorbij, net zoals Ingrid zich iedere dag weer in een droom begeeft. Het zwart dat haar omgeeft laat zich inkleuren door haar gedachten en fantasieën. Niet gezien worden en gezien willen worden. Een van de mooiste scènes is die waarin een naakte Ingrid zich tegen het raam van haar appartement drukt. Een beeld waaruit zowel hunkering als eenzaamheid spreekt.

Vervreemdend en intrigerend
Eskil Vogt is geen nieuwkomer in de filmwereld, want hij was medeverantwoordelijk voor het script van Joachim Triers Reprise (2006) en Oslo, 31. august (2011). Scripts die zich kenmerken door jonge creatievelingen die ieder voor zich worstelen met hun artistieke proces en zoektocht naar zichzelf. Beide films hebben duidelijk verwijzingen naar de Nouvelle Vague (zo is Oslo, 31. august een adaptatie van Louis Malles Le feu follet uit 1963). Stilistisch gezien vertoont Blind ook overeenkomsten met die Franse stroming, zoals het spelen met ensceneringen en de onderbrekingen in continuïteit.

Recensie Blind

Blind heeft zijn momenten van betovering, van ongemakkelijkheid en zelfs van humor. Zoals een hardop lezende text messenger op de mobiel. Handig voor blinden, maar als diep persoonlijke boodschappen op die manier met onbekenden gedeeld worden pijnlijk en gênant.

Waar het eerste deel van de film nog licht vervreemdend is, wordt het tweede deel gefragmenteerder en daarmee ontoegankelijker. Verhaallijnen lopen steeds meer door elkaar en sluitende antwoorden worden niet gegeven. Blind is hierdoor geen makkelijke film, maar wel een die op zijn minst beroert. Mede dankzij de sterke vertolking van Ingrid (Ellen Dorrit Petersen, bekend van Troubled Water en King of Devil’s Island), die zonder veel woorden haar eenzame wereld invoelbaar maakt. Uiteindelijk is ieder personage – al zijn ze verwrongen met elkaar – op zoek naar liefde, aandacht en gezien worden.

21 oktober 2014

 

 

MEER RECENSIES