*****
recensie Guardians of the Galaxy
Rock-‘n-roll sciencefiction
door Karina Meerman
Guardians of the Galaxy van regisseur James Gunn is van het zeldzame soort mainstream sciencefiction dat de juiste balans treft tussen humor, sentiment, muziek, spanning en explosies.
Oké, misschien zijn er erg veel explosies, maar wanneer je als vogelvrijen achterna gezeten wordt door een keur aan slechteriken moet er hier en daar wel iets spectaculair ontploffen.
De hoofdpersonen van dit avontuur zijn een overmoedige ruimtecowboy, een moordlustige autist, een sexy moordenaar, een geniale wasbeer en een zwijgzame plant. Zij proberen een mysterieuze bol uit handen van een krankzinnige wereldveroveraar te houden. In eerste instantie om er veel geld aan te verdienen, maar later komen daar nobeler motieven bij. Niet te nobel, want Guardians of the Galaxy is buiten de waanzinnige actie ook een heel grappige film. En dat komt onder andere door de soundtrack.
Soundtrack
De walkman die Peter Quill (Chris Pratt) bij zich had toen hij als jochie van aarde werd ontvoerd bevatte een bandje met suffe popklassiekers en ouwe rock die zijn moeder voor hem uitzocht. De mixtape is Peters meest geliefde bezit en eigenlijk het zesde personage in dit team van sociopaten. De soundtrack brengt luchtigheid in een verhaal dat heel serieus had kunnen zijn, want iedereen heeft een treurige familiegeschiedenis.
De groene Gamora (Zoe Saldana) zoekt wraakt voor haar ellendige jeugd, net als Drax (Dave Bautista) wiens vrouw en kind bruut zijn vermoord. De bionische wasbeer Rocket (stem van Bradley Cooper) is uniek in zijn soort en zijn enige vriend is een enorme plant genaamd Groot (stem van Vin Diesel). The Guardians kennen eenzaamheid, verlies en vader- en moederissues. In zo’n setting verwacht je niet Escape (The Piña Colada Song) of I Want You Back van The Jackson 5 te horen. Gelukkig zijn ze dat wel.
Humor
De grappen zitten in zoveel kleine en grote dingen. Drax is een autist in de zin dat hij alles wat hij hoort en ziet letterlijk neemt, wat uiteraard tot misverstanden leidt (“ik ben geen prinses”). Rocket is dan misschien een wasbeer, maar gedraagt zich als een babbelgrage Arnold Schwarzenegger. En een plant die weinig zegt kan altijd nog komisch doen. De dialoog is geestig, de humor soms plat, maar nooit te. Nu is humor uitleggen natuurlijk verschrikkelijk en voor iedereen anders. Laten we het er op houden dat tijdens de persvoorstelling ook de meest blasé filmjournalist minstens twee keer heeft gegrinnikt.
En dan zijn er die geweldige speciale effecten die vorm geven aan klassieke SF-landschappen, monsters en aliens. Het aandeel goedgebouwde mannen is prima vertegenwoordigd en ook met een groene huid is Zoe Saldana een prachtige vrouw. Het is zoveel makkelijker schrijven over een slechte film: een 5-sterrenrecensie loopt het risico een saaie opsomming van hoogtepunten te worden. Samengevat is Guardians of the Galaxy twee uur plezier en voor herhaling vatbaar. Zeker voor de SF-liefhebber, die overal kleine referenties ziet naar andere films, comics en boeken uit het genre. Eén minpuntje dan: de cameo van Nathan Fillion is voorbij voor je het weet.
10 augustus 2014