****
recensie Hemel op Aarde
In Lèmbörg draait het om de leefde
door Simone Vogel
Limburg, de plek waar heuvels en rivieren het landschap tekenen. De mensen zijn vriendelijk en houden vast aan ouderwetse idealen. Hemel op Aarde toont een pittoresk Limburgs dorp uit de jaren ’70, met klassieke Limburgers, gekke Brabanders en een misdienaar die twijfelt aan zijn geloof. Het meest zuidelijke stukje van ons land op zijn best.
Bart (Bram van Schie) groeit op in een klein dorp. Hij leidt een rustig leven samen met zijn vader en moeder. Binnen het gezin leven ze volgens de regels van God. Bart helpt als misdienaar in de kerk bij zijn onkel Zef (Huub Stapel). De komst van een nieuw gezin in het dorp gooit dit uitgestippelde leven overhoop. Barts dromen en toekomst staan op het punt te veranderen. En dat allemaal door liefde.
Iconisch
De jaren ’70 zijn iconisch. Films uit deze tijd, zoals Grease, zijn tot op de dag van vandaag beroemd en de kledingstijl en het taalgebruik zijn retro en hip. Niet zo vreemd dus dat de makers van Hemel op Aarde teruggrijpen op deze periode. Regisseur Pieter Kuijpers en scenarist Edward Stelder groeiden beiden op in het Limburg van de jaren ’70 en haalden inspiratie uit hun jeugd. Het hele script is gebaseerd op hun uitvergrote jeugdherinneringen. Dat geeft de film een persoonlijk karakter. De gebeurtenissen zijn realistisch en voelen intiem aan.
De ontluikende liefde tussen Bart en Moniek (Ella-June Henrard) is, zoals elke eerste liefde, onhandig, onzeker en naïef, maar ook puur. Van Schie weet perfect de jonge gelovige dorpsjongen te spelen, zelfs zonder te spreken. Henrards persoonlijkheid spat van het doek. De muziek van de Limburgse band Rowwen Hèze, speciaal geschreven voor de film, bepaalt van begin tot eind voortreffelijk de sfeer. De ontluikende liefde wordt nog sprookjesachtiger. De kijker krijgt weer vlinders in de buik, net als bij een eerste verliefdheid.
Onderbuikgevoel
Natuurlijk is Limburgs de voertaal. Een uniek aspect, over het algemeen wordt in Nederlandse films niet in zo’n zwaar dialect gesproken. De niet-Limburgse kijker hoeft zich geen zorgen te maken: voor ondertiteling is gezorgd. De keuze voor het dialect is fantastisch: het geeft de film een eigen karakter en een persoonlijk sausje.
Hemel op Aarde voelt als een comfortabele stoel. Je gaat achterover zitten en ontspant. Dat komt in eerste instantie door de rustige manier van filmen. De camera komt ook dicht bij de acteurs en laat alle emoties tot in detail zien. Grote namen als Huub Stapel, Jeroen van Koningsbrugge en Lies Visschedijk tillen jonge, onervaren acteurs als Aäron Roggeman, Ella-June Henrard en Bram van Schie naar een hoger niveau. De kijker wordt ontroerd, verrast, verdrietig en warm onthaald, maar bovenal verliefd. Niemand zal de zaal verlaten zonder een warm onderbuikgevoel.
6 januari 2014