Lily Lane

***

recensie Lily Lane

Afwezige kaders in naargeestig sprookje

door Ralph Evers

Lily Lane is een zoektocht naar identiteit van zowel de moeder (Rebeka) als haar zoon (Dani) in een omgeving waar niets vaststaat. De situatie wordt urgent wanneer de moeder van Rebeka sterft aan kanker. Daarnaast is de getroebleerde relatie met haar man slechts nog zakelijk en digitaal. 

De Hongaarse filmmaker Benedek Fliegauf valt op door zijn eigenzinnige en unieke beeldtaal. Vanaf zijn eerste lange film, of liever documentaire Van élet a halál elött? tot zijn eerste speelfilm Rengeteg (Forest), via Dealer, Milky Way (Tejút), Womb en Csak a szél (Just the wind), iedere keer val je in een nieuwe wereld.

Lily Lane

Geen concessies
Geïnspireerd door onder andere zijn dromen, het zenboeddhisme en zijn liefde voor symmetrie komt hij telkens tot een eigenzinnig werk. Forest doet denken aan Dogme, Dealer roept in stijlvorm, tempo en thematiek landgenoot Béla Tarr op, Milky Way blinkt uit in verstild absurdisme, Womb is een verrassend intelligente sci-fi en Just the wind een sociaal geëngageerd drama. Geen enkele keer tot dusver heeft Fliegauf zichzelf herhaald. Geen enkele keer heeft hij concessies gedaan aan het genre of thema waar hij zijn film aan ophangt. 

In Lily Lane (Liliom Ösvény) maakt Fliegauf gebruik van handheld camerabeelden die een spookachtige, unheimische sfeer oproepen en waarmee hij zijn narratief deels woordeloos vertelt. Verwacht bij Fliegauf geen compromissen. De inhoud van de openingsbeelden, een indrukwekkend Lego-kasteel, verraadt de getroebleerde kindertijd van Dani. Enerzijds een tastbaar object van weelde en kinderverlangen, anderzijds verkondigt de kilheid van de beelden de afwezigheid van vader, de verkilde relatie tussen zijn ouders en het onvermogen hier als kind woorden aan te geven. Moeder ontfermt zich over het lot van haar zoon en vertelt aan de hand van een sprookje over een jager, een fee en hun zoon Honey. Naarmate de film vordert wordt het sprookje steeds naargeestiger.

Lily Lane

Afwezige vaders
Ondertussen is de vader slechts aanwezig als een schim, ergens anders. Iemand die communiceert via een chatsite en aanstuurt om de scheiding af te ronden. Of tastbaar in het Lego-kasteel dat aandoet als een herinnering van eens, een vervlogen tijd met vader, met gezinsleven, zoals het sprookje ook over een toen-en-daar spreekt.

De ontvouwing van het sprookje belooft dan ook weinig goeds voor Dani. Temeer daar er een herhaling van zetten blijkt. Ook de vader van Rebeka is een grote afwezige, een mysterie gebleken. En wanneer haar moeder plots komt te overlijden vervalt ook haar wereldbeeld in een vacuüm. Ze besluit met haar zoon op zoek te gaan naar haar vader. Dit leidt via een zoektocht door de bossen (waar haar moeder woonde).

Hoewel Fliegauf zonder meer wederom een eigenzinnig en artistiek werk heeft afgeleverd, toont hij weinig mededogen met zijn kijkers. De film biedt te weinig houvast om meegevoerd te worden en is te afstandelijk om mee te voelen met misschien wel de zoveelste dolende vrouw in Oost Europa.
 

28 augustus 2017

 
MEER RECENSIES