**
recensie Open Up To Me
Moraal prekende transgender
door Wouter Spillebeen
Regisseur Simo Halinen kreeg in het verleden felicitaties omdat zijn Cyclomania een goed verhaal bracht zonder veel gedoe. Open Up To Me (Kerron sinulle kaiken) gaat daar misschien te ver in.
Een gedurfd onderwerp is het zeker: het leven van een man die zich tot vrouw laat ombouwen en probeert een normaal liefdesleven te leiden, haar carrière op poten wil zetten en vecht tegen vooroordelen. Wie kan immers oprecht zeggen te begrijpen wat in het hoofd van een transgender omgaat? De boodschap van Halinen verdient een oprechte en aangrijpende film, eentje die de massa een greintje respect kan bijbrengen voor mensen die anders zijn. Maar het is onmogelijk om alle aspecten van een complex mensenleven samen te vatten in negentig minuten, dus moest de regisseur hier en daar wel een binnenpaadje nemen.
Poetsvrouw wordt psychiater
Open Up To Me opent met transgender Maarit (Leea Klemola) die net de laatste sessie met haar psychiater afrondt. Ze vertelt dat ze stilaan haar leven op orde krijgt, dat ze er alles aan doet om “normaal” te zijn. Een passend begin, aangezien veel dialogen aanvoelen alsof ze uit het midden van een psychiatrische sessie zijn geplukt. Terwijl Maarit eigenlijk de praktijk van een zielenknijper zou moeten poetsen, komt patiënt Sami (Peter Franzén) binnen. De man heeft iemand nodig om mee te praten en Maarit, die intussen vertrouwd is met de psychiatrische methode, besluit zich voor te doen als een collega van de dokter.
Vrees niet, de plot is geen gemiddelde aflevering van Friends (of F.C. De Kampioenen voor de Vlaamse lezers), waarin een misverstand aansleept en escaleert. Het is de aanleiding voor de eerste van een lange reeks moraliserende bekentenissen, want daarmee is deze film tjokvol gestouwd. Veel personages zeggen vlakaf wat in eender welke andere film pas na een lange opbouw en dialoog aan het licht zou komen. “Ik heb ook nog gevoetbald, en o ja, ik ben een transgender”, is wat doorgaat als normale conversatie; de titel van deze film is zeker toepasselijk. Enerzijds is het verfrissend om te zien dat een scenarist de hele poeha achterwege durft laten, anderzijds voelt het aan als een goedkoop trucje om zo veel mogelijk elementen in een film te proppen.
Spanningsboog
Het grootste probleem met Open Up To Me is het gebrek aan een spanningsboog. Enkele van de verhaallijnen geven een goede reden om te blijven kijken tot het einde, maar omdat die slechts sporadisch aan bod komen, zijn die onderontwikkeld en uiteindelijk oninteressant. We willen meer weten over de jongen die Maarit ervan beschuldigt iemand verkracht te hebben! Waarom duwt het verhaal hem helemaal naar de achtergrond?
Misschien liet Halinen zich inspireren door Boys Don’t Cry, waarin een jonge vrouw door het leven wil gaan als een man. Het fantastische acteerwerk van Hilary Swank en Chloë Sevigny verheffen die film tot een klassieker. Hoewel verdienstelijk, doen de prestaties van Klemola en Franzén niet hetzelfde voor Open Up To Me. Het is moeilijk om echt emotioneel betrokken te raken bij hun affaire. Mogelijk hebben de typische Instagram-achtige filter en de vreemde cuts in de muzikale ondersteuning daar ook wat mee te maken.
Vrouwelijk
Klemola is trouwens niet de beste keuze voor de rol van Maarit. Hoewel ze met de juiste make-up vanop een afstand zou kunnen doorgaan als een man, is ze toch te vrouwelijk. Het is overduidelijk dat zij nooit een man geweest is, daarvoor zijn haar schouders te smal, haar handen te elegant en haar bewegingen te sierlijk.
Deze film is zeker geen typische Scandinavische film zoals Lindholms Kapringen of Vinterbergs Festen, die uitblinken in subtiliteit, opbouw en ongeforceerde spanning. Open Up To Me is meer een lesje moraal dan een diepgaand portret.
21 maart 2015