Verslag HAFF 2015: Het peloton en de demarrage
- Competition Shorts 2
- Hôtel 12 étoiles
- Competitie Nederlandse animatie 3
- Competition Shorts 5
door Ralph Evers
Het peloton films is al even onderweg, de eerste tijdritten en klimetappes zijn geweest. We schakelen live naar onze verslaggever ter plaatse om te horen wie de koplopers zijn, wie alternatieve routes fietsen en wie achterblijven.
Eerste demarrage
Wie vaker naar het HAFF gaat, herkent gaandeweg enige landen, animatoren en stijlen die eigenzinnig zijn, een eigen handtekening hebben. Jaar op jaar blijft de ongelooflijke creativiteit van de animatieshorts verbazen, prikkelen, inspireren en ontroeren. Ook deze editie kent als vanouds de toplanden, die in een eerste mogelijkheid direct demarreerden en nu op kop liggen. De strijd wordt beslecht tussen enerzijds het kleine Estland, dat met Papa een lastig te interpreteren creatie aflevert, en het grote Canada met Theodore Ushev’s Sonámbulo, waarin schilderijen van Joan Miró met een lekkere soundtrack over het doek spatten.
De Estse films vragen veel achtergrondkennis wil je die kunnen duiden. Gelukkig bieden ze ook veel visueel vermaak. Ze weten meerdere stijlen in een film toe te passen en de kijker op meerdere fronten te raken. Niet zelden zijn de films unheimlich en brengen ze de kijker in het dilemma van fascinatie en wegkijken. Iets wat het Kroatische Simulacra ook weet te bereiken. Een onheilspellende soundtrack in een vervreemdende omgeving, gepaard gaand met een kille sfeer. Het is alsof de temperatuur in de zaal daadwerkelijk enkele graden daalt.
De ontsnapte kernploeg bestaat naast Estland en Canada uit China en Frankrijk. Met her en der een verdwaalde Amerikaan, die met diens World of Tomorrow een komisch filosofische toekomstschets geeft en eerder genoemde Kroaat. Mr. Sea van Xue Geng valt op door de porselein-stopmotion, wat een zeer Chinese look geeft. Niet zelden ben je als kijker meer betoverd door de beelden van die Chinezen, dan dat je enig idee hebt waar het nu over gaat. Gelukkig leent het medium animatie zich hier ook prima voor.
De belangrijkste bedreiging voor de kopgroep zijn de Russen, die met o.a. Ants’ songs een animatieversie van de seventies progrock hebben gemaakt. De film doet me denken aan het geanimeerde broertje van The Gates of Delirium, een song van de Britse progrockband Yes.
Het peloton
Over de middenmoot valt traditioneel weinig interessants te vertellen. De langspeler Hôtel 12 étoiles weet qua verhaal te boeien, vertellend over de geschiedenis van Europa van de afgelopen honderd jaar, gekoppeld aan de Griekse mythe waarin Zeus, vermomd als rund, de knappe Europa probeert te versieren. Dit mythologische kader – eerder al gedaan door de econoom en filosoof Tomás Sedlacek – geeft een extra dimensie aan hoe we de huidige ontwikkelingen in Europa kunnen beschouwen. Daarin slaagt de film, waarbij gezegd moet worden dat de animatie minimaal is en weinig tot de verbeelding sprekend.
De achterblijvers
Hierin treffen we helaas nogal wat landgenoten en opvallend veel Amerikanen. Zij grossieren dit jaar in slechte smaak en geforceerde kunstzinnigheid, l’art pour l’art. Don’t sit under the poo tree, is flauw en een belediging voor het genre, evenals Elsewhere, the survivors. En zoals gezegd, veel Nederlandse films. Dieptepunt is Beren op de weg, die zich kenmerkt door luie animatie. Lui in de zin van inspiratieloos getekend en een suf verhaal.
Wasteland van Jana Kaminski, springt er positief uit, als een mooie aanklacht tegen de vervuiling van de oceanen, Black Room speelt met perspectieven, waarbij ons waarnemingsvermogen her en der op de proef wordt gesteld en Trailer doet ons eindelijk eens schaterlachen. Haring is een leuke ode aan de stijl van Sam & Max hit the road, met dito humor. Wat echter grosso modo opvalt is het gebrek aan eigen smoel, creativiteit en grensverleggende, misschien zelfs ongemakkelijke shorts.
21 maart 2015
Verslag HAFF 2015: De eindsprint in de finish
Verslag HAFF 2015: Nabeschouwing