****
recensie Peacock
Absurdistische zelfontdekkingstocht
door Zoë van Leeuwen
Elke dag de rol van je leven spelen, lijkt de perfecte baan. Dagelijks iemand anders zijn, nieuwe outfits en uitnodigingen voor de duurste feestjes op de prachtigste locaties. Het klinkt fantastisch, maar regisseur Bernhard Wenger laat in zijn satirische speelfilmdebuut Peacock zien dat je jezelf kunt verliezen als je constant iemand anders speelt.
Een beste vriend voor een dag, een betrokken partner of zelfs iemands succesvolle zoon. Matthias (Albrecht Schuch) leidt elke dag een ander leven als ‘huurvriend’. Hij doet er alles aan om het zijn klanten naar de zin te maken en vraagt ze alleen om een hoge beoordeling op de website van het bedrijf. Al blijkt dit bijzondere leven minder goed uit te pakken dan gehoopt.
De film van de Oostenrijkse filmmaker Bernhard Wenger ging afgelopen jaar in première op het filmfestival in Venetië. Peacock viel op verschillende festivals in de prijzen en ging er onder andere op het Filmfestival van Stockholm met de prijs voor Beste Regiedebuut vandoor. Na enkele absurdistische korte films kiest hij ook in zijn speelfilmdebuut voor satirisch commentaar op zelfontdekking.
Uitstraling is alles
De titel Peacock (Pfau – bin ich echt? in het Duits) suggereert al veel over de inhoud van de film, want Matthias is zo geconsumeerd door zijn baan dat hij nauwelijks meer weet wie hij is. Zelfs in zijn dagelijks leven kan Matthias het niet helpen om zich aan te passen aan wat er om hem heen wordt gezegd. Hij koopt kunst omdat het populair en duur is en omdat het hem er goed uit laat zien. Als zijn vriendin Sophia (Julia Franz Richter) hem smeekt om emotie te tonen en een keer echt ruzie met hem te maken wanneer ze uit wanhoop een hele grote hond mee naar huis neemt om hem boos te maken, kan hij dat gewoon niet. Zelfs als ze het met hem uitmaakt, heeft Matthias oogdruppels nodig om zichzelf te laten huilen als poging om haar terug te winnen.
Na de break-up duikt hij met zijn hoofd in zijn werk en doet keer op keer een poging zichzelf te ‘repareren’, al kopieert hij hier ook maar mensen om zich heen. Hij adopteert een hond, gaat op yogaretraite en belandt in een onenightstand met Inna (Theresa Frostad Eggesbø), een kennis uit Noorwegen die hij steeds weer ergens lijkt tegen te komen. Toch blijkt niets te helpen. De hond past helemaal niet bij hem, hij is te nuchter voor een spirituele reis en te romantisch om zijn avond met Inna te laten bij wat het was.
Albrecht Schuch is het meest bekend door zijn rol in Oscar-winnaar Im Westen nichts Neues, waarvoor hij een BAFTA won. Toch lijkt de komische rol van ietwat eigenaardige perfectionist Matthias voor hem gemaakt te zijn, waarin hij vooral met gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal steeds weer schakelt tussen zijn vele uitgedachte personages en zijn chaotische leven dat uit elkaar dreigt te vallen.
Held
Op werk gaat het allemaal niet veel beter. De man van een van zijn cliënten stalkt Matthias om meer te weten te komen. Dit maakt hem paranoïde en hij verdenkt de man er zelfs van zijn hond te hebben gedood. Ook komt er een grote klus aan, waarbij hij de zoon van een rijke man moet spelen op een extravagant dinerfeest.
Het script van Wenger doet denken aan filmmakers als Ruben Östlund en Yorgos Lanthimos, met goed getimede komedie die meestal gebaseerd is op visuele grappen en pure absurditeit. Dat is ook waar de film het meest schittert. Wanneer Matthias een wanhopige poging doet om Sophia terug te winnen, gebruikt hij al zijn kennis om een overval op straat na te spelen, waarbij hij de held uithangt en een ouder echtpaar redt van de ‘boeven’. Sophia doorziet zijn trucje en zegt hem dat hij ‘alsjeblieft hulp moet zoeken’.
Afbrokkelende façade
De wereld waarin Matthias leeft voelt als een extreme versie van onze wereld. De film is satirisch over valse menselijke connecties en de noodzaak om er altijd op je best uit te zien voor de buitenwereld. Het plot is op punten wat rommelig, waardoor de film soms meer als een karakterstudie aanvoelt. We zien veel van Matthias z’n afspraakjes, maar daardoor kan het soms even duren voordat je als kijker doorhebt welke personages nu echt belangrijk zijn.
Matthias raakt aan het einde van de film verder in een existentiële crisis. Zijn verzorgde façade begint af te brokkelen. Hij zweet door zijn overhemd tijdens een belangrijke werkklus, huilt tijdens een dansshow en krijgt voor het eerst een negatieve recensie. De film komt tot een absurd explosief einde wanneer het chique diner van de rijke man niet volgens plan verloopt en Matthias er uiteindelijk voor kiest om los te laten.
2 juli 2025