***
recensie Second Coming
Zwangerschap roept veel vragen op
door Nanda Aris
Second Coming is het speelfilmdebuut van Debbie Tucker Green, waarvoor ze vorig jaar op het IFFR de The Big Screen Award ontving. Het is prijzenswaardig dat ze dingen uitprobeert: lange shots en geen typisch drama. Maar te lang vragen we ons af waar de film heengaat.
In Second Coming volgen we de onwaarschijnlijke zwangerschap van Jacqueline (Nadine Marshall), ook wel Jax genaamd. Ze heeft al een tijd geen seks gehad met haar man Mark (Idris Elba: Mandela, a Long Walk to Freedom, The Gun Man), maar komt erachter dat ze zwanger is. Ze vertelt Mark niks en twijfelt of ze het kind weg zal laten halen. De spanningen binnen het gezin, waar ook elfjarige zoon Jerome (Kai Francis Lewis) deel vanuit maakt, lopen op.
Zonder woorden
In een van de eerste scènes zien we Jax in een restaurant met haar collega en vriendin Bernie (Sharlene Whyte), en het is mooi dat we zonder dat zij de woorden ‘zwangerschap’ en ‘abortus’ in de mond nemen, toch weten dat ze daarover praten. De overige scènes met de twee vriendinnen voelen koel aan, ze lijken niet erg hartelijk naar elkaar, terwijl Bernie peettante is van Jerome.
We begrijpen als kijker dat Jax twijfelt over haar zwangerschap, maar begrijpen pas gaandeweg de film waarom ze twijfelt of ze het kind zal houden. Als kijker zijn we verward: komt het door de miskramen die ze eerder gehad heeft? Omdat haar verteld is dat ze geen kind meer zou kunnen krijgen? Is het kind toch van een ander? Of snijdt Tucker Green een religieus onderwerp aan, en is ze onbevlekt ontvangen?
Cinematografie
Tucker Green neemt de tijd voor scènes, niets voelt overhaast. Ze maakt gebruik van close-ups, maakt mooie shots van de natuur, en de enscenering is zorgvuldig. Uit de two shots van Jax en Mark aan tafel begrijpen we dat zij als man en vrouw met elkaar zouden moeten praten, al vinden ze het moeilijk. Ook de long take van het gezicht van Jerome, wanneer zijn ouders off screen ruzie met elkaar maken, is prachtig bedacht en goed geacteerd door de jonge Francis Lewis. De inhoud van het beeld is alleen twijfelachtiger. We begrijpen dat Mark denkt dat hij onmogelijk de vader kan zijn, maar waarom zwijgt Jax? We zijn net zo verward als dat zij lijkt. Tucker Green is qua beeld goed op weg, maar het verhaal blijft achter.
Doorsnee
Het gezin is een normaal gezin, Mark werkt als spoorwegarbeider, is een goede vader en man, maar is ook niet te perfect. Jerome is een rustige zoon, die niet alle vakken leuk vindt, maar wel altijd naar school gaat. Niks vreemds aan. Jax werkt als servicemedewerker, en is ondanks dat we haar volgen het meest gesloten. Samen kijken ze tv, lachen ze aan tafel tijdens het eten met de familie, liggen ze samen in bed, kortom vrij doorsnee, geen grote drama’s. Waarschijnlijk is het daardoor des te lastiger om het verhaal te begrijpen.
Een verhaal hoeft ook niet altijd begrepen te worden, het kan heel fijn zijn om een eigen invulling te geven, maar door het zwijgzame, de rust in scènes, de tijd die genomen wordt, blijven we als kijker teveel verward over wat de film bedoelt. Het einde helpt ook niet om deze verwarring weg te nemen. Toch is Tucker Green iemand om in de gaten te houden.
2 april 2016