***
recensie Shell
Stil leven
door Wouter Spillebeen
Schots regisseur en scenarioschrijver Scott Graham cast in zijn eerste speelfilm Shell Chloe Pirrie, ook debuterend op het grote scherm. In alle stilte drukken beiden hun stempel op het drama.
De zeventienjarige Shell (Chloe Pirrie) baat samen met haar vader Pete (Joseph Mawle) een pompstation en schroothandel uit in de Schotse Highlands. Gelegen tussen groene heuvels en een pittoresk meer ligt een lange weg waar in de winter soms weken geen auto’s rijden. Dit prachtig stukje afgelegen natuur vormt het decor van Shell. De moeder van Shell is jaren geleden vertrokken en dat valt Pete nog steeds zwaar. De oorverdovende stilte waarin de twee leven wordt slechts sporadisch onderbroken door de enkele klanten die het pompstation heeft. Shell zegt geen probleem te hebben met het gebrek aan menselijk contact, maar haar epileptische en depressieve vader maakt het samenleven niet makkelijk.
Liefdesbrief aan de hooglanden
Chloe Pirrie kreeg voor haar rol in Shell de British Independent Film Award voor meest beloftevolle nieuwkomer. Haar prestatie is meeslepend, wat moet in een film als deze. Shell draait immers niet om de schaarse dialogen, maar om de gelaatsuitdrukkingen van Shell en Pete. Hun ogen communiceren oneindig veel meer dan hun stemmen. Ze tonen niet bepaald een groot spectrum aan emoties, maar zonder de blikken die variëren van mistroostig tot zwaar gedeprimeerd, zou er helemaal geen communicatie zijn. Het zou leuk zijn om te zien wat Pirrie nog meer kan.
Graham kiest duidelijk voor een minimalistische aanpak. Er wordt maar op één locatie gefilmd, weliswaar binnen en buiten, de hele cast bestaat uit elf mensen en er is slechts tweemaal muziek te horen: van de radio. Shell neemt de tijd om ieder detail uitvoerig in beeld te brengen, van de zonsopgang boven de Schotse heuvels tot het villen van een aangereden hert. Over ieder shot is zorgvuldig en met veel liefde nagedacht. Het camerawerk is een liefdesbrief aan de simpele schoonheid van de Highlands.
Verhaal
Waar Shell jammer genoeg tekort schiet, is het verhaal. De personages worden helemaal niet uitgediept en alle gebeurtenissen in de film kunnen in minder dan vijf minuten verteld worden. De rest van de tijd is opgevuld met lange stille shots van de bergen en het meer, of Shell die mijmerend een kop koffie drinkt. Het gebrek aan muziek en dialogen zorgt voor een zekere spanning, de kijker weet dat iets te gebeuren staat. Wanneer het eindelijk zo ver is, voelt de climax niet aan alsof die de moeite waard was. In plaats van een zoveelste shot van de lege weg in de bergen te zien, leren we liever wat meer over de personages. Niet dat alles voorgekauwd moet worden, maar de kijker heeft vaak het raden naar wat echt gaande is.
Shell is sfeervol, deprimerend, uitstekend geacteerd en zeer mooi gefilmd, maar soms ook ronduit saai. Het verhaal over liefde en verlaten is te eenvoudig om de hele film te vullen.
12 januari 2014