Southpaw

**

recensie  Southpaw

Comeback Kid uit de goot

door Ashar Medina

In de nieuwste van regisseur Antoine Fuqua (Training Day) krijgt Jake Gyllenhaal als getroebleerde bokser tegenslag na tegenslag te verwerken. Helaas is een van die obstakels het soms wel erg voorspelbare script. 

Billy Hope (Gyllenhaal) heeft zichzelf omhoog gevochten van de armlastige pleeggezinnen uit zijn probleemjeugd naar de top van de bokswereld. Hij is de onbetwiste licht zwaargewicht-kampioen, maar heeft één groot probleem: zijn zelfbeheersing. Gelukkig is daar altijd zijn vrouw Maureen (Rachel McAdams) die onvoorwaardelijk van hem houdt en hem in toom weet te houden. Tot het noodlot toeslaat en Billy door zijn onbeheersbare woede alles verliest waarvoor hij zo hard heeft gewerkt. Hij moet helemaal opnieuw beginnen en bewijzen dat hij zich niet alleen kan aanpassen aan zijn nieuwe tegenstanders, maar ook dat hij een goede vader kan zijn voor zijn dochtertje. Wat volgt is de loodzware route naar een broodnodige comeback, een die we wel vaker hebben gezien.

Recensie Southpaw

Hopeloos
De titel Southpaw verwijst naar de onorthodoxe vechthouding van linkshandige boksers die Billy zichzelf moet aanleren om zijn aartsvijand te kunnen verslaan. Zo vertegenwoordigt Billy als underdog een bekend fenomeen in de bokswereld: The Great White Hope. De witte bokser die eindelijk weer eens de titel claimt, na een eindeloze reeks zwarte en Latino-kampioenen. De filmmakers gaan niet erg subtiel om met dit gegeven en het feit dat ze Billy ook nog de achternaam Hope meegeven ligt er nogal dik bovenop. Het resulteert in een eindeloze reeks woordgrappen van de bokscommentatoren die de spectaculair in beeld gebrachte gevechten van extra jus voorzien.

Zo maakt Southpaw dankbaar gebruik van de clichés die lijken te horen bij het genre: de op geld beluste manager die onze held in de steek laat zodra het minder gaat, de norse trainer met een mysterieus verleden en de verplichte montagesequenties waarin de boksers ’tot het gaatje gaan’. Regisseur Fuqua gaat de clichés niet uit de weg en gebruikt deze momenten juist om visueel uit te pakken. Dat is alleen niet altijd een garantie voor succes.

Winnen op punten
De cast van Southpaw doet meer dan zijn best. Gyllenhaal heeft een De Niro-achtige transformatie ondergaan en is volledig geloofwaardig als ongecontroleerde klerenkast. McAdams is het hart van de film en Forest Whitaker is indrukwekkend als kreupele coach met vervlogen dromen, inclusief glazen oog en alcoholverslaving. Een speciale vermelding verdient de 13-jarige Oona Laurence, die als vroeg-volwassen dochter uitstekend tegenspel biedt wanneer Billy zijn dieptepunt bereikt. De acteurs krijgen alleen te weinig om mee te werken. Fuqua verliest zich richting het einde in melodramatische scènes waarin personages óf elkaar de huid vol schelden óf bedrukt voor zich uit staren.

Southpaw

Daarnaast ziet de film er té gelikt uit. De materie is zo rauw dat de manier waarop de gevechten in beeld zijn gebracht soms afleidt. Gyllenhaal schreeuwt net iets te vaak in schitterende slow motion naar zijn tegenstanders en spuugt net iets te vaak grote klodders bloed richting de camera. Waar David O. Russel in The Fighter slim gebruik maakte van gesimuleerde tv-beelden om een gevoel van authenticiteit te creëren zit Southpaw er eigenlijk juist te dicht op. Deze techniek werkte geweldig in Raging Bull, maar daar zaten we soms letterlijk in het hoofd van bokser Jake LaMotta en bovendien werd die film geregisseerd door maestro Martin Scorsese. Onvergelijkbaar.

Southpaw is alles behalve saai, er gebeurt een hoop. Jammer genoeg gebeurt alles bijna zonder uitzondering volgens het boekje, waardoor de film niet echt iets toevoegt aan het rijke genre van de boksfilm.

In memoriam
De bombastische, doch geslaagde score van Southpaw vormt helaas de zwanenzang van de zeer productieve filmcomponist James Horner, die een maand voor de première verongelukte in zijn privévliegtuig. Horner werkte aan meer dan honderd films, was onder andere verantwoordelijk voor de legendarische soundtrack van Titanic en drukte zo zijn onuitwisbare stempel op het moderne geluid van Hollywood. Hij zal worden gemist.

 

7 september 2015

 

MEER RECENSIES