***
recensie Tanta agua
Slecht weer op komst
door Annika Wubbolt
Subtiel geacteerd komisch Coming of Age-drama. Gescheiden vader Alberto brengt met zijn tienerdochter en zoontje een vakantie door in een regenachtig vakantiepark. Door het slechte weer zijn ze op elkaar aangewezen.
Het is nog donker en het regent pijpenstelen wanneer Alberto (Néstor Guzzini) zijn kinderen vroeg in de ochtend oppikt voor een weekje vakantie in een huisjespark. Zijn pruilende puberdochter heeft overduidelijk geen zin en haar duffe jongere broertje stapt gelaten in de auto. Onderweg biedt Alberto zijn kinderen bij wijze van ontbijt een chocoladereep aan. Lucia geeft echter de voorkeur aan de gezondere broodjes die ze van haar moeder heeft meegekregen, daarmee haar vaders goedbedoelde gebaar afwijzend. De toon is gezet. De bedompte setting wordt bevestigd door de letters SAD, die op het nummerbord van Alberto’s smoezelige voertuig prijken.
Zwemmen in de regen
Somber stemmend is ook het piepkleine huisje waar het drietal de week zal moeten doorbrengen. Met een lichte paniek stellen de kinderen vast dat er geen tv in het huisje is en ook geen extra slaapkamer, waardoor tiener Lucia een stapelbed moet delen met haar broertje. In een ontroerende poging de dag te redden stelt vader stoer voor om dan maar in de regen te gaan zwemmen. Maar ook dat is ze niet gegund: de badmeester verbiedt hen gebruik te maken van het zwembad in verband met een op handen zijnde onweersbui.
Wat moet je doen als zoveel water je verplicht binnen te gaan zitten, in een huisje zonder tv? Dan ben je op elkaar aangewezen. Dat is precies wat de debuterende Uruguayaanse regisseurs Ana Guevara en Leticia Jorge van Tanta agua (zoveel water) beogen met dit kleine, charmante verhaal over de relatie tussen ouder en opgroeiend kind. Ze leggen de focus op de verhouding tussen vader en dochter. Naarmate het verhaal vordert, verschuift het perspectief van Alberto naar Lucia; we zien hoe beide personages worstelen met onbegrip over de ander en het onvermogen met elkaar te communiceren.
Vakantieliefde en muggencrème
Als tiener lijk je soms mijlenver van je ouders af te staan, hoe dicht je ook op elkaars lip zit. Lucia’s onvrede over de situatie – de verplichting om in een verregend huisjespark te moeten zitten met haar vervreemde vader en jongere broer, terwijl ze liever lol zou maken met haar leeftijdsgenootjes – wordt treffend in beeld gebracht. Zo hangt ze verveeld rond bij een fruitautomaat, rookt stiekem sigaretten en vat na één schalkse blik meteen een verliefdheid op voor een jongen die toch meer ziet haar blonde vakantievriendin Madelin. Hoezeer Lucia nog op het randje tussen kind zijn en puberdom balanceert blijkt als ze na een clandestien avondje bij de lokale disco nog niet één drankje kan binnenhouden en teleurgesteld haar vader opbelt om haar weer te komen ophalen.
Subtiel toont de film dat vader en dochter, ondanks hun verschillen, ook erg veel op elkaar lijken. Ze bekijken zichzelf met eenzelfde twijfelachtige blik in spiegels; delen een zekere onbeholpenheid, zijn eenzaam en verlangen naar gezelschap (ook Alberto heeft een vakantieliefde). Ontroerend zijn de momenten waarop de kloof wordt overbrugd en de twee genegenheid voor elkaar delen, zoals de scène waarin Lucia grappend maar liefdevol haar vaders hoofd insmeert met muggencrème.
Tussen twee werelden
Hoewel het de film hier en daar aan vaart ontbreekt, is het misschien juist die traagheid die de recensent terugbrengt naar het verveelde en onzekere van het puberbestaan. Even voel je weer hoe het is om tussen twee werelden te zweven; enerzijds de overweldigende nieuwsgierigheid naar het volwassen leven en anderzijds de veilige, onbezonnen vrolijkheid van het kind zijn. Lucia en haar vader staan nog maar aan het begin van deze lastige, opgroeiende fase. Er is meer slecht weer op komst…
3 december 2013