Filmfestival Cannes 2019, deel 2 (slot):
Terecht Gouden Palm voor Parasite
door Bert Goessen
Het grote gebeuren in de tweede week van het 72e Filmfestival van Cannes was natuurlijk de wereldpremière van de nieuwe film van Quentin Tarantino Once Upon a Time in Hollywood. Vooraf werd aan iedereen gevraagd zo weinig mogelijk over de film te spoilen. De film gaat pas op 26 juli in Amerika in première en vanaf 15 augustus is hij ook in Nederland te bewonderen. Omdat er zoveel tijd tussen de première in Cannes en de officiële release zit, zijn de producenten bang dat er al teveel prijs wordt gegeven over de film.
De bijna drie uur durende film is een lang uitgesponnen pistache over Tarantino’s jeugdherinneringen uit het jaar 1969 in Los Angeles. Leonardo DiCaprio speelt een mislukte B-acteur die wordt rondgereden door zijn chauffeur Brad Pitt, omdat hij zijn rijbewijs heeft verloren vanwege drankmisbruik. Er wordt veel gepraat over zaken die de mensen in 1969 in Hollywood bezighielden. Pas tegen het einde van de film worden we getrakteerd op de gebruikelijke geweldsuitbarsting. In zekere zin keert Tarantino terug naar de sfeer van JACKIE BROWN. Voor de liefhebbers van zijn laatste films zal dat enigszins teleurstellend zijn. Voor anderen het bewijs van de veelzijdigheid van een van de grootste regisseurs van deze tijd.
Gouden Palm
Een van de beste films zo niet dé beste film van het festival, getuige ook de toekenning van de Gouden Palm, is ongetwijfeld PARASITE van de Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon-ho, bij ons vooral bekend van THE HOST en SNOWPIERCER. Zijn nieuwe film is een vlijmscherpe sociale satire waarin de tegenstelling tussen rijk en arm op de spits wordt gedreven. Vier leden van een arme familie gaan werken bij een rijke familie. Eenmaal binnen volgt een genadeloze afrekening. De spanningsopbouw, de geniepige manier van binnendringen en de gestileerde stijl van filmen roepen herinneringen op aan de films van Michael Haneke, de Oostenrijkse grootmeester van de suspense.
In IL TRADITORE neemt de tachtigjarige Italiaanse regisseur Marco Bellocchio 150 minuten de tijd voor de biopic van maffiabaas Tommaso Buscetta. In de jaren 80 ging hij samenwerken met de Italiaanse justitie en heeft hij ervoor gezorgd dat 366 maffiosi in de loop der jaren tot zware gevangenisstraffen zijn veroordeeld. Vooral met de later vermoorde rechter Falcone had Buscetta een goede band. Een gedegen maffiadrama met een stuk Italiaanse geschiedenis.
Absurd
Regisseur Elia Suleiman speelt zelf de hoofdrol in zijn nieuwe film IT MUST BE HEAVEN, waarin hij van Nazareth naar Parijs en New York reist om met producenten te praten over zijn nieuwe film. Zonder zelf een woord te spreken, belandt hij in allerlei absurdistische situaties. Als een soort Jacques Tati geeft hij licht ironische en mild commentaar op alles wat hem verbaast. Dat zorgt voor een voortdurende glimlach. De filmtitel klinkt als een oud Talking Heads-nummer dat een plek beschrijft waar dingen in een droom gebeuren.
De uitgebluste psychotherapeute Sibyl keert in de nieuwe, gelijknamige film (SIBYL) van de Franse regisseuse Justine Triet terug naar haar eerste passie: romans schrijven. Ze neemt afscheid van de meeste van haar patiënten, tot de jonge, gekwelde actrice Margot haar plots om hulp vraagt. Margot werd per ongeluk zwanger van Igor, een acteur met wie ze weldra aan een film moet samenwerken en die bovendien ook een relatie heeft met de regisseuse van de film. Terwijl Margot haar tumultueuze leven uit de doeken doet, raakt Sibyl zeer gefascineerd door de actrice. Ze besluit haar stiekem als inspiratiebron te gebruiken voor haar roman en wordt zo opnieuw geconfronteerd met haar eigen, heftig liefdesverleden. Alles wordt nog complexer als Margot Sibyl vraagt om haar naar het Italiaanse eiland Stromboli te vergezellen voor het einde van de filmopnames. De uitmuntende acteerprestaties van Virginie Efira, Adèle Exarchopoulos en Sandra Hüller tillen de film boven het gemiddelde niveau uit.
Teleurstellingen
Ook in de tweede week van het festival vielen er weer een aantal teleurstellingen te noteren.
De gebroeders Dardenne leveren met LE JEUNE ACHMED dit keer een iets mindere film af dan we van hen gewend zijn. De dertienjarige Ahmed gaat steeds verder radicaliseren aan de hand van de giftige denkbeelden van zijn imam. Kiest hij definitief voor een leven in het teken van de dood? Of laat hij zich met beide benen op de grond zetten door begeleiders, rechters en psychologen? De camera zit dit keer niet zo dicht op de huid van de hoofdpersoon. Daardoor ontstaat de nodige afstand tussen kijker en hoofdpersoon, hetgeen de identificatie niet ten goede komt.
De Canadese regisseur Xavier Dolan, die in 2014 imponeerde met zijn film MOMMY, weet met zijn nieuwe film MATTHIAS ET MAXIME waarschijnlijk veel mensen voortijdig de zaal uit te jagen. Er wordt flink gekibbeld, hysterisch gekrijst en er zijn ellenlange gesprekken tussen de twee hoofdpersonen en hun vrienden. Want Max gaat naar Australië verhuizen. Alleen stelt hij zijn vertrekt voortdurend uit. Na anderhalf uur heb je de neiging hem toe te schreeuwen: ga nou!! Want dan zijn we verlost van dit onzinnige gekrakeel.
Isabelle Huppert speelt de hoofdrol in FRANKIE, de nietszeggende, humorloze komedie van Ira Sachs. In het Portugese plaatsje Sintra verzamelen zich vrienden en familie van Huppert die er lustig op los kletsen zonder enig doel of richting. Het lijkt wel een late Woody Allen-film gesitueerd in een luxueuze, toeristische omgeving. Ook in deze films valt er weinig meer te lachen, terwijl ze wel als komedie bedoeld zijn.
Prijzen
Gouden Palm: PARASITE van Bong Joon-ho.
Grand Prix: ATLANTIQUE van Mati Diop.
Prix du Jury: LES MISERABLES van Ladj Ly en BACURAU van Filho en Dornelles.
Beste acteur: Antonio Banderas in DOLOR Y GLORIA van Pedro Almodóvar.
Beste actrice: Emily Beecham in LITTLE JOE van Jessica Hausner.
Beste regie: gebroeders Dardenne voor LE JEUNE AHMED.
Beste scenario: Céline Sciamma voor PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU
26 mei 2019