Filmhuis van het Verleden | Reis 11: 1992
Bosmarmot veroorzaakt eeuwige ruzie
door Axel F. Jomich
Het is mei 1992 op een weg net buiten Woodstock, Illinois en Bill Murray wordt in zijn hand gebeten door een bosmarmot terwijl hij (zogenaamd) richting een ravijn scheurt.
– Dit is godgloeiendegod al de tweede keer dat dat kreng me aanvalt! schreeuwt de acteur als hij uit de auto stapt.
– Ik weet ook niet wat Scooter vandaag heeft, zegt de dierenverzorger verbaasd, en hij pakt de bosmarmot in de nek beet. Normaal eet hij alleen maar gras, zaden, vruchten en mais. Soms wat sprinkhanen en slakken… Maar meestal geen acteurs.
Samen met wat andere nieuwsgierigen sta ik naast de weg naar het ravijn van Groundhog Day. In deze film draait weerman Phil helemaal door omdat hij steeds dezelfde dag opnieuw beleeft. Het is 2 februari, een nationale feestdag, waarop een bosmarmot (groundhog), die in de film ook Phil heet, ontwaakt uit zijn winterslaap. Als hij zich buiten zijn hol waagt, breekt de lente spoedig aan, luidt de legende. Phil zelf ontwaakt steeds op die dag.
Uiteindelijk is hij zo radeloos dat hij de bosmarmot ontvoert om zich samen in de afgrond te storten. Bij die scène zijn we nu aangekomen.
Ook in de werkelijkheid laat Scooter dus niet met zich sollen.
Ik zie op een afstandje hoe regisseur Harold Ramis naar Murray en de verzorger loopt.
– Het staat er goed op hoor, Bill, hoor ik hem zeggen.
Vervolgens zie ik hem fronsend kijken naar de bebloede hand van Murray. Dat was nou ook niet weer de bedoeling.
– Kan iemand mij als-je-blieft onmiddellijk naar een dokter brengen? roept de acteur geagiteerd.
– Goed idee, op een gevalletje van rabiës zit niemand de wachten, zegt Ramis lachend.
Hij maakt een gebaar naar een medewerker, die er snel vandoor gaat.
Dan zie ik het beroemde stoïcijnse gezicht van Bill Murray uit de plooi raken. Niet dat ik dol op ruzies ben, toch heb ik als tijdreiziger juist deze dag en dit moment uitgekozen. Ik wil ontdekken waarom het zo jammerlijk misging met de jarenlange vriendschap en samenwerking tussen de acteur en de regisseur, die zo ontzettend goed bij elkaar pasten.
De hap van de marmot heeft Murray kennelijk ook geestelijk over de ‘edge’ gebracht en het interesseert hem niet meer dat de halve filmset en nieuwsgierigen zoals ik de ruzie meemaken.
– Waarom zit ik toch altijd in jouw films als ik weet hoe waardeloos ze zijn? zegt Murray.
– Jij met je diva-gedrag, reageert Ramis.
– In Caddyshack mocht de crew ’s avonds niet eens uitgaan.
– Volgens mij kwamen jullie elke morgen met een kater op de set. Echt professioneel is anders. Trouwens, ook nu kom je altijd te laat. Misschien was de marmot daarom wel zo opgefokt. Die was wel op tijd.
– Rot toch op, Harold! Waar staat trouwens in het script dat Andie MacDowell mij tien keer in mijn gezicht moet slaan? Ik heb mijn agent daar nooit over gehoord.
– Het is rottig dat je nu net in een scheiding ligt, Bill, maar mij elke nacht opbellen is toch ook niet nodig?
Het kost Murray een paar momenten om te herstellen van deze verbale linkse uppercut van Ramis. Dan zegt hij:
– Je geniet er volgens mij gewoon van als ik pijn lijd. Weet je nog die scène met het sneeuwballengevecht in het park? Eén van die jongens vertelde me later dat ze van jou zo hard moesten gooien als ze konden.
– Weet je nog hoe hard jij zelf terug gooide?
– Eh, nee…
– Een van die jongens kneusde zijn schouder.
– Wat dan ook. Elke dag werken met jou is nog erger dan elke dag te moeten ontwaken met dat eeuwige zeiknummer, I Got You Babe.
Harold Ramis besluit hier even niets meer op te zeggen.
– Ik weet wel dat jij liever Tom Hanks in de hoofdrol had gehad, Harold.
– Misschien. Maar jij bent veel geschikter. Tom zou te aardig zijn geweest.
Een crewlid komt in een auto aanrijden, stapt uit en opent de passagiersdeur voor Murray. Maar die is nog niet klaar met ruziemaken.
– En dit nog: jij vindt Groundhog Day dus een comedy? Ik vind het meer een filosofisch drama.
Ramis glimlacht naar Murray als hij instapt.
– Jij bent leuk als je boos bent.
– Je vertilt jezelf, Harold. Je bent goed in van die doldwaze komedies, niet dit werk, dat is te Phil-osophical, voor jou.
– Leuke woordspeling, zegt de regisseur kortaf.
– Mijn personage probeert elke godganse dag een beter mens te worden. Zou je ook eens moet proberen, Harold!
Murray slaat de deur dicht en de auto rijdt weg, vermoedelijk naar een dokter.
Ik verbaas me erover hoe zo’n kinderachtige woordenwisseling kan uitlopen op een persoonlijke tragedie van twee gezworen vrienden. Na deze film zouden ze twintig jaar lang maar een paar woorden met elkaar wisselen: bij een wake en een bar mitswa.
Ik keer terug naar mijn DeLorean en begin aan een overpeinzing.
Tijdreizen naar filmsets is ontzettend leuk en leerzaam, maar gaat niet in de koude kleren zitten. Het lijkt wel alsof ik zelf in een loop ben beland. Er waren genoeg momenten dat ik graag iets had gedaan om de loop van de filmgeschiedenis te beïnvloeden. Zoals toen de filmkomiek Harold Lloyd een deel van zijn hand moest missen door een bom. Ik was erbij, had kunnen waarschuwen, maar deed niets. Of de Russische acteur Sergei Bodrov die werd begraven onder een lawine, terwijl ik op afstand stond toe te kijken. Mensen onderschatten hoeveel beheersing het kost om de geschiedenis te laten voor wat ze is.
Als ik in mijn auto stap, weet ik het zeker: ik ga een paar maanden vakantie nemen in het heden. Goed nadenken over de psychologische effecten van al dat tijdreizen.
Eerst nog één filmset die ik mezelf beloofd heb: Sylvester Stallone die gevaarlijke dingen doet in de bergen. Cliffhanger.
Bronnen en tips:
Film: Groundhog Day (1993)
Websites: https://www.joe.ie/movies-tv/groundhog-day-25-years-later-614739
https://www.movie-locations.com/movies/g/Groundhog-Day.php
https://www.imdb.com/title/tt0107048/trivia?ref_=tt_trv_trv