Imagine 2025 – Deel 1: Sciencefiction
Ongelukkig zijn in meerdere dimensies
door Bob van der Sterre
Sciencefiction is niet meer het genre dat het ooit was – dat hebben we al bij eerdere Imagine’s geconstateerd. Er is steeds meer kennis over astronomie maar dat betekent vooralsnog geen betere films. Ook deze Imagine valt het iets tegen.
Bulk – Een multidimensionaal huis
Corey Harlan is zeker weten Corey Harlan. Zegt hij. Een journalist op onderzoek in een huis. Hij is warrig, gedrogeerd, vergiftigd. De man die hem binnenbracht, Kurt Sessler, verzekert hem al dat hij straks alles is vergeten. Daar is ook Aclima Benton, de wetenschapster en gids. Het huis is van de rijke tech-ondernemer Anton Chambers.
Aclima’s introductievideo legt uit: het huis is een set van coördinaten in een multidimensionale constructie (de ‘Bulk Brane’). ‘Het huis is een op verhalen gebaseerde leerervaring. Je gaat van de ene dimensionale kamer naar de andere.’
Hij komt in de kamers. Hij ontmoet ‘een Aclima’ van Aclima’s Bevrijdingsfront. Een kartonnen decor, een AI-versie van Anton, een monster van steen, een storm, een frontlinie, wat overkomt hem allemaal?
Het tweede deel legt de geschiedenis uit van de explosie van de ‘brain collider’, waarmee de ellende is begonnen.
Dapper misschien van Ben Wheatley (Kill List, Free Fire, Sightseers, High-Rise) om zoveel risico’s te nemen, en in zwartwit nog wel, maar het is te chaotisch in stijl en ideeën om echt te werken: close-ups, hypersnelle edits, aparte geluiden, amateuristische effecten (expres), geschud met camera’s, dat leidt af van het al lastig te volgen verhaal. Het is een beetje grappig en SF-serieus tegelijk: een moeilijke combo.
Het is met veel van dit soort films: ze vermoeien snel en ook deze heb ik niet tot het einde volgehouden. De film heeft interessante visuele ideeën hier en daar (het karton uit het decor pakken!) en ik denk dat dit een prima film van maximaal drie kwartier had kunnen zijn, maar nu is het wat too much.
Redux Redux – Blijven moorden in álle universums
Een man in een snackbar – Neville – wordt neergeschoten. En nog een keer, en nog een keer.
In alle parallelle universa vermoordt Irene de moordenaar van haar dochter. Dat is honderden keren bij elkaar. Ze kan niet meer stoppen. Ze stapt telkens in haar tijdreiskist en verkast naar een ander universum. Maar in elk universum is haar dochter er niet meer.
In een universum bevrijdt ze een vijftienjarig meisje uit zijn kidnappende handen en gaan ze samen op pad om de man te killen. ‘Hij heeft mij vermoord en ik laat hem er niet mee wegkomen.’
Gemiddelde film, en ook wel overdadig veel geweld. Het doet een beetje denken aan een combinatie van Groundhog Day (minus de humor) en tijdreisfilm Primer (minus het scenario). Daarnaast is het multiversumverhaal intussen een beetje afgezaagd aan het worden. En de 80’s synthesizersoundtrack hebben we ook al veel vaker gehoord.Het verhaal is ook een beetje gek als je bedenkt welke impact verschillen zouden hebben in de andere universums. Die zouden na een paar eeuwen werkelijk gigantisch moeten zijn, andere mensen, andere geschiedenissen, andere maatschappijen. Terwijl deze werelden als twee druppels water op elkaar lijken.
Kijk wanneer Redux Redux draait.
Phase – Zwanger in de ruimte
Ursula Klauber maakt voor de derde keer een zootje van een missie. Ze wordt ontslagen en krijgt van haar bedrijf met haar pod een enkele reis naar station Heraklion bij Jupiter.
Bij het docken blijft ze hangen want haar software is verouderd. Ze wil ene Liam ontmoeten en ze is zwanger. Opeens loopt er een man in haar pod.
Ze vluchten van het dockingadres. Hij wil naar de aarde terug en omdat haar pod zo oud is, kan hij die reis ongeregistreerd maken. De vraag is: wat gaat zij doen? En wie moet ze vertrouwen, hem of Liam die ineens contact zoekt?
Het probleem van Phase is dat er werkelijk niets bijzonders gebeurt. Voor SF zijn claustrofobische ruimteschepen interessant om neer te zetten. Maar met zo’n kleine setting, met maar twee acteurs, moet het verhaal wel heel sterk zijn. En het is vooral veel drama en maar een heel klein beetje SF (eigenlijk niet meer dan het retro ogende interieur). Waarom dan niet wat meer humor proberen? Dat had wat licht in de krapte van de pod gegeven.
Shorts:
Corps Étranger
In een afgelegen klooster is een ‘figuur’ letterlijk uit de hemel gevallen. Agente June mag de alien onderzoeken. Moeder-overste doet alvast de deur dicht. De alien neemt natuurlijk de benen. Sfeervolle productie (nacht, regen, meer) van Cécile Delberghe en Mathieu Mortelmans.
Primus the Robot
Gevonden robot – een van de vele, vele arbeiders – wordt bij de baas van het land gebracht. Hij wil het laten smelten, maar een ex-zuster van een klooster denkt dat er wel degelijk gevoelens in zitten. De robot maakt gebruik van de situatie. Mooie, trage Franse zwartwitfilm van Max Delagrave is gemaakt op basis van een verhaal van Karel Capek. Visueel interessant is de afwisseling met fisheye-beelden. Met drie scènes in drie hoofdstukken.
3 november 2025
Imagine 2025 – Deel 2: Mysterie en spanning
Imagine 2025 – Deel 3: Psychologisch drama
Imagine 2025 – Deel 4: Luchtig
Imagine 2025 – Deel 5: Horror