***
recensie A Late Quartet
Meer dialoog dan muziek
door Karina Meerman
Een winters New York en een opus van Beethoven als achtergrond voor een melodrama met grote en kleine emoties in de wereld van de klassieke muziek.
Het wereldberoemde strijkorkest The Fugue speelt al 25 jaar samen. Cellospeler Peter Mitchell (Christopher Walken) is de oprichter van het kwartet. Daniel Lerner (Mark Ivanir) speelt de eerste viool, Robert Gelbart (Philip Seymour Hoffman) tweede viool en is getrouwd met altvioolvirtuoos Juliette Gelbart (Catherine Keener). Het kwartet is perfect op elkaar afgestemd, instrumentaal en emotioneel. Voor hun zilveren jubileum bereiden ze zich voor op het spelen van Beethovens Opus 131, een legendarisch stuk in zeven bewegingen. De moeilijkheid ligt ook in de lengte, want wanneer instrumenten lang samenspelen, raken ze ontstemd en daarmee moet je rekening houden tijdens het spelen zodat dit niet opvalt.
Parkinson
Het is een mooie metafoor, uitgesproken in het begin van de film, voor de spanning die ontstaat wanneer Peter Mitchell te horen krijgt dat hij de ziekte van Parkinson heeft en zijn loopbaan als muzikant ten einde komt. Met het aanstaande vertrek van de pater familias komt ook de toekomst van The Fugue in gevaar. Wie gaat Peter vervangen? Is dat wel mogelijk? Hoe lang kan hij nog spelen? Is zijn vertrek misschien reden om alles om te gooien? Onderhuidse spanningen van jaren komen naar boven en de kijker wordt deelgenoot van de ontwrichting van een muzikale familie. Iedereen zoekt zijn heil buiten de paden die zij al 25 jaar bewandelen, terwijl de dochter van Robert en Juliette, twintiger Alexandra (Imogen Poots), nog wat extra olie op het vuur gooit.
Muzikanten mopperen op A Late Quartet: de manier waarop de acteurs hun muziekinstrumenten behandelen zou niet overeen komen met het echte werk en Beethovens Opus 131 krijgt onvoldoende aandacht. Wie zich daar niet aan stoort, kan zich volledig concentreren op de dynamiek tussen de hoofdrolspelers en hun reactie op het nieuws van Peters ziekte.
Draai om de oren
Christophen Walken is ontroerend in zijn strijd om te gaan met verlies en Mark Ivanir smeult met ingehouden passie. De film heeft sterren van kaliber, maar soms is het lastig geloven dat de personages elkaar al 25 jaar innig kennen: de muziek moet hen volledig hebben opgeslokt, dat er nog zoveel ruimte is voor naïeve reacties en kinderachtige buien. Daniel en de leden van de familie Gelbert verdienen meer dan eens een draai om de oren voor hun gemok en getreiter.
Over één ding zijn de mopperende muzikanten het eens: A Late Quartet geeft een goed beeld van wat het muzikanten kost, willen zij spelen op wereldniveau.
25 maart 2013