Inch’Allah

****

recensie  Inch’Allah

Menselijk gezicht van bomaanslag

door Cor Oliemeulen

Aangrijpend, realistisch portret van een jonge Canadese die werkt als verloskundige in een Palestijns vluchtelingenkamp en door persoonlijke omstandigheden wordt gedwongen partij te kiezen.

De met vele prijzen bekroonde loopbaan van filmmaakster Anaïs Barbeau-Lavalette kenmerkt zich door een hoge mate van engagement. Vastgelegd in korte en langere documentaires over sociaal zwakkere groepen (vooral kinderen) in bijvoorbeeld Honduras, Argentinië, India en Tanzania. Van haar talrijke reizen naar Palestina maakte ze niet alleen korte films, ze schreef ook een boek over haar ervaringen. Een speelfilm over alter ego Chloe (Evelyne Brochu), een jonge Canadese vroedvrouw die werkt in een Palestijns vluchtelingenkamp op de Westelijke Jordaanoever, kon dan ook niet uitblijven.

Inch'Allah

Conflict heeft twee kanten
Chloe passeert tweemaal daags de controleposten bij de muur tussen haar woning in het Israëlische Ramallah en de zwaar geïmproviseerde kliniek in het op een vuilnisbelt gevestigd Palestijns kamp. Voortdurend zit de camera Chloe dicht op de huid, ademt met haar mee, registreert haar diepste gevoelens en beleeft de omgeving en gebeurtenissen over haar schouder mee.

Inch’Allah toont de ambiguïteit van een oorlogssituatie: een combinatie van liefde en haat, van fascinatie en confrontatie. De film wil geen politiek manifest zijn; hij richt zich niet direct op het oeverloos slepende conflict tussen Israël en de Palestijnen, maar focust op het gevoel van onveiligheid, onmacht, frustratie en het armoedige bestaan achter de metershoge scheidingsmuur. Het belangrijkste doel is om de onmenselijke actie van terreur nader te duiden en een menselijk gezicht te geven. Is een bomaanslag op een drukke markt God’s wil (Inch’Allah of insjallah) ? Of neemt iemand zelf volle verantwoordelijkheid voor zijn of haar daad?

De film gaat niet in op deze vragen en trekt ook geen partij. Chloe wordt wél uitgedaagd een keuze te maken. ’s Avonds is ze innig bevriend met de Israëlische vrouwelijke soldaat Ava (Sivan Levy), overdag leeft ze samen met de Palestijnse familie van Rand (Sabrina Ouazani). Rands echtgenoot wordt veroordeeld tot een lange gevangenisstraf terwijl ze zwanger is. Wegens complicaties moeten Chloe en enkele familieleden na het breken van de vliezen alles in het werk stellen om tijdig het ziekenhuis achter de controleposten te bereiken. Het wantrouwen van een Israëlische militair is even begrijpelijk als schrijnend.

Inch'Allah

Onmogelijke rol buitenstaander
Het realistische karakter van Inch’Allah wordt versterkt door de casting van de kinderen die in werkelijkheid ook in een vluchtelingenkamp wonen. Sommigen stoken vuurtjes, anderen rijden op een ezel. De meeste werken op de vuilnisbelt direct achter de scheidingsmuur die is vol gekalkt met niets aan de fantasie over latende spreuken. Ook volstrekt authentiek is het in een Superman-outfit gehulde jongetje Safi. Met een kei probeert hij een gat in de kolossale stenen barrière te maken, zodat hij een glimp van de andere wereld kan opvangen.

Zijn symbolisch handelen is een welkom rood draadje met poëtische kracht dat een schril contrast vormt met de emotionele vrije val die Chloe ondergaat. Regisseur Barbeau-Lavalette toont hiermee niet alleen de enorme gecompliceerdheid van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Ze confronteert je vooral met de onmogelijke rol van een buitenstaander die feitelijk geen buitenstaander mag zijn.

 

25 maart 2013

 

MEER RECENSIES