Being Flynn

***

recensie  Being Flynn

Zo vader, zo zoon

door Cor Oliemeulen

Een jongeman probeert zich te ontworstelen aan het doembeeld te eindigen als zijn in een illusionaire wereld gevangen vader. Being Flynn is een realistisch, goed geacteerd maar somber drama.

‘Amerika kent maar drie klassieke schrijvers: Mark Twain, J.D. Salinger en ik’. Jonathan Flynn (Robert De Niro) heeft alle vertrouwen in eigen kunnen. ‘Al mijn pennenvruchten zijn meesterwerken. Heel binnenkort zal ik beroemd zijn’, mijmert hij. Ondertussen werkt hij als taxichauffeur (!) en weet iedereen behalve hijzelf dat hij het nooit zal gaan redden als schrijver. Narcistisch, racistisch en opvliegend als hij is, leeft hij in een wereld die elk moment als een ballon kan worden doorgeprikt.

Being Flynn

Niets zinnigs op papier
Zoon Nick Flynn (Paul Dano) heeft ook de ambitie om schrijver te worden. Hij is minder overtuigd en ijvert om wat zinnigs op papier te krijgen. Zijn ouders scheidden toen hij jong was en zijn moeder Jody (Julianne Moore) liet het leven op zijn 22ste. Nick heeft altijd in de schaduw van zijn vader gestaan terwijl die niet eens in de buurt was. Hij kent Jonathan van de meer dan honderd brieven die hij stuurde nadat hij met de noorderzon was vertrokken. Vele jaren later neemt hij contact op met Nick omdat hij zijn huis is uitgezet.

Regisseur Paul Weitz (About a Boy, 2002) toont een bewogen portret van een vader en zoon, gebaseerd op het autobiografische werk Another Bullshit Night in Suck City van dichter Nick Flynn. Het gebruik van twee voice-overs – van zowel Jonathan als Nick – is origineel en functioneel. Maar zelfs op die manier lukt het Weitz niet goed om echt contact met de ploeterende protagonisten te maken, laat staan om enige sympathie voor ze op te wekken. Humor, voor broodnodig relativeren, is in het script nauwelijks te vinden.

Being Flynn

Geen sprankje hoop
In Being Flynn gloort geen sprankje hoop. Na een kort zwerversbestaan komt Jonathan terecht in het daklozencentrum waar Nick is gaan werken. De vader is egoïstisch en leugenachtig, de zoon te zwak en onmachtig om met de nieuwe situatie om te gaan. Nick kan zijn vader niet luchten of zien, maar kan hem ook niet buiten in de winterkou laten creperen. Door schaamte en schuldgevoel gaat hij drank en drugs gebruiken. In zijn vlucht naar een andere realiteit en zelfdestructie gaat hij steeds meer op zijn vader lijken.

Als kijker ben je uiteindelijk even veel betrokken bij het trieste lot van de daklozen als bij de twee hoofdpersonen die continu met elkaar en met hun emoties worstelen. Dat kan nooit de bedoeling zijn geweest. Er wordt echter wel formidabel geacteerd. De rol van de altijd wilskrachtige en nooit opgevende Jonathan Flynn is bij Robert De Niro in perfecte handen. Ook Paul Dano (Little Miss Sunshine, 2006) is geloofwaardig als de eeuwige twijfelaar Nick Flynn. Rasactrice Julianne Moore is als de ongelukkige moeder Jody Flynn overtuigend als altijd in dit te donkere drama, dat wel het hart op de goede plaats heeft.

 

21 september 2012

 

MEER RECENSIES