****
recensie Félix & Meira
Wat verboden is, is aantrekkelijk
door Nanda Aris
In deze Canadese film twijfelt een ultraorthodoxe Joodse vrouw aan haar bestaan in de strenge gemeenschap. Ze ontmoet Félix, een atheïstische, alleenstaande man, en voelt zich tot hem en zijn vrije bestaan aangetrokken.
Maxime Giroux maakte met Félix & Meira zijn derde speelfilm, die op een aantal festivals in de prijzen viel. Geheel terecht, het romantische verhaal laat de kijker op geheel eigen wijze nadenken over liefde. Giroux raakte geïntrigeerd door de ultraorthodoxe joden in de wijk in Montreal waar hij woonde en schetst een ontmoeting tussen twee werelden: de francofone samenleving en de ultraorthodoxe gemeenschap.
Meira, gespeeld door Hadas Yaron, sleepte ook een aantal prijzen in de wacht; haar breekbare, soms licht optimistisch, soms melodramatische personage, waar we vele close-ups van zien, speelt ze knap.
Gelovig
Meira is niet gelukkig meer met het leven dat ze leidt in de ultraorthodoxe gemeenschap en met haar man Shulem (Luzer Twersky). De verleidingen van de buitenwereld lonken. Ze kan pas platen draaien, wanneer haar man van huis is. Muziek luisteren, net als tekenen en de pil slikken, is zondig binnen de gemeenschap, dus wanneer haar man haar betrapt, vindt hij dat niet leuk. Ze valt op de grond, en speelt dood. Een grapje, haar vraag om vergiffenis, waar haar man stiekem om kan lachen, Meira doet dit vaker. Het wordt subtiel gespeeld, zodat we de eerste keer niet begrijpen dat Shulem, ondanks dat hij boos is, veel houdt van zijn rebelse vrouw. Maar waardoor het later, wanneer hij de scène in z’n eentje herhaalt, des te meer impact heeft.
Liefde
Meira’s roep naar vrijheid is groter dan het draaien van muziek. Ze ontmoet Félix (Martin Dubreuil), een man van middelbare leeftijd, die op zoek is naar liefde. Hij had een niet erg warme relatie met zijn onlangs overleden vader en moet nog verwerken wat diens dood voor hem betekent. Félix leidt het leven waarnaar Meira nieuwsgierig is, en Meira intrigeert Félix omdat ze zo’n ander leven leidt dan het zijne. Wat de nieuwsgierigheid versterkt is de onmogelijkheid van hun liefde. Voorzichtig ontwikkelen ze gevoelens voor elkaar, en dat ontgaat ook Shulem niet.
Humaan
De film begint wat langzaam en is grijs en troosteloos. Het minimale karakteriseren van de personages zorgt er niet voor dat we ze niet begrijpen, integendeel. We worden heel blij van het gelukzalige gezicht van Meira wanneer ze voor het eerst een spijkerbroek aantrekt.
Het succes van de film zit hem in het niet-tegenover elkaar zetten van de personages. Ze zijn humaan, zoals wanneer Shulem Félix en Meira achtervolgt, en hij Félix niet met gebalde vuist, maar met vlakke hand slaat. We begrijpen Shulems frustratie, maar hij is geen gewelddadige man.
Ook de relatie tussen Félix en Meira is menselijk. We zien geen grootse meeslepende Hollywood-liefde, maar twee mensen die elkaar heel erg interessant vinden, en ook soms twijfelen.
Het einde van de film is niet gesloten, maar geeft de kijker stof tot nadenken. Is het gras altijd groener aan de andere kant? Het doet er in deze niet toe. Wendy Rene bezong het op de plaat die Meira draaide: ‘After laughter, comes tears’.
20 september 2015