Raid 2, The

**

recensie  The Raid 2

De vrouw met de hamers

door Cor Oliemeulen

Vervolg van het sensationele en vernieuwende The Raid loopt over van ambities, maar lost de hoge verwachtingen niet in. 

In The Raid kust politieman Rama de zwangere buik van zijn echtgenote, gaat naar zijn werk en beleeft vervolgens de meest enerverende dag van zijn leven. Met een stuk of twintig zwaar bewapende collega’s bestormt hij een flat waar een drugsbende de scepter zwaait. Verdieping voor verdieping vecht het gezelschap zich in één lange nachtmerrie naar boven waarbij de meeste agenten sneuvelen en Rama met onvervalste staaltjes Pencak Silat, weliswaar zwaar gehavend, de top weet te bereiken.

Nagelbijtende spanning, voortdurende dreiging, originele vondsten en spectaculaire vechtscènes brengen je op het puntje van je stoel. Na Seven Samurai (1954) en Die Hard (1988) voegde regisseur Gareth Evans met The Raid (2011) een nieuwe dimensie aan het genre actiefilm toe. Moordend tempo, bloedstollend en prachtig gechoreografeerde martial arts. Maar ook intens gewelddadig.

Recensie The Raid 2

Blubber
In The Raid 2 kust politieman Rama zijn vrouw en zoontje, gaat naar zijn werk en hoort dat hij moet infiltreren in de maffia van Jakarta. De panoramische openingsscène is veelbelovend: aan de rand van een groot veld staan een paar auto’s en daarnaast heeft iemand kennelijk zojuist zijn eigen graf gegraven. Dan schakelen we over naar de bajes waar Rama als gedetineerde verblijft om contact te kunnen leggen met Uco, de enige en machtswellustige zoon van maffiabaas Bangun.

Om zijn geloofwaardigheid te bewijzen moet Rama natuurlijk wel een paar potjes stevig knokken. Het hoogtepunt is het oproer waarin honderden gevangenen en bewaarders elkaar naar het leven staan in de gigantische blubber van het gevangenisterrein. Deze memorabele scène is overigens opgenomen in een achttiende-eeuws onderkomen van Nederlandse kolonistenofficieren op Java.

Sneeuw
Enig gevoel voor stijl, vormgeving en overdaad kun je Gareth Evans niet onthouden. Ook een kantoorgebouw, station, restaurant, nachtclub, warenhuis en de openbare weg vormen de decors voor uitgebreide actiescènes. Het gevecht in een keuken is geniaal en doet soms heel even denken aan Jackie Chan als Rama weer eens in het voorbijgaan een crimineel hoofd op een gloeiende bakplaat drukt.

Maar van echte humor is nergens sprake, wel van felle strijd op leven en dood. Bijvoorbeeld in een steeg waar de uitputtingsslag direct wordt gevolgd door de stemmige Sarabande van Händel om het barokke karakter te onderstrepen. En dat het sneeuwt in Jakarta kan natuurlijk alleen maar in een film met als esthetisch doel het donkerrode bloed met de maagdelijk witte sneeuw te contrasteren.

Incasseringsvermogen
The Raid 2 is geschoten in Cinemascope: het brede beeld moet bijdragen aan het epische gevoel. Evans goochelt met kleuren, belichting en cameraperspectieven, regelmatig van boven. Mooi is het fragment waarin onze held door een ruit springt waarbij hij wordt gevolgd door de camera. Alle vechtchoreografieën zijn met groot vakmanschap in beeld gebracht. Sommige knokpartijen duren wel erg lang, meer dan eens bewonder je het bovenmenselijke incasseringsvermogen van de protagonist en sommige opponenten.

Recensie The Raid 2

Handen, voeten, messen, stokken, honkbalknuppels, vuurwapens, vleeshaken en hamers zijn de attributen die de talloze lichamen, ledematen en hoofden teisteren. Maar dat alles is kennelijk niet genoeg. Executies komen geheel nutteloos in beeld en roepen een gevoel van walging op, zeker als iemand zijn slachtoffer met een geweer nog even de hersens uit diens schedel schiet. En over het functionele karakter van het fragment waarin iemand tijdens een dialoog over macht nonchalant vier mensen de keel doorsnijdt, zullen de meningen verdeeld zijn. (Dat The Raid 2 werd geselecteerd voor de officiële selectie van het Sundance Festival, dat zich bij monde van directeur Robert Redford meerdere malen uitsprak tegen het toenemende geweld in films, nemen we maar even voor kennisgeving aan.)

Overambitieus
Regisseur Gareth Evans is botweg doorgeslagen. The Raid is simpel, doeltreffend en overzichtelijk. Meer moet de geboren Welshman niet willen. In The Raid 2 probeert hij desondanks de combinatie van martial arts en buitensporig geweld tevergeefs te verpakken in een solide maffiaverhaal. De plot en vele subplots zijn onlogisch en rammelen van alle kanten. Alleen de relatie tussen vader en zoon is qua drama een beetje uitgewerkt, maar voor de rest is deze overambitieuze actiefilm een etalage van bordkartonnen personages. Ook Iko Uwais, die Rama speelt, blijft eendimensionaal. Hij is geweldig als vechtsportbeoefenaar, heeft geen onsympathiek hoofd, maar mist elke emotionele diepgang. Hij kan in dat opzicht nog wat leren van Jean-Claude van Damme. En dat zegt genoeg.

 

29 juni 2014

 

MEER RECENSIES