***
recensie Touch of the Light
Kleuren voelen
door Cor Oliemeulen
Hij leeft voor de muziek, zij voor de dans. Touch of the Light is een romantische inspiratiefilm uit Taiwan. Braaf, honingzoet, maar oprecht.
In zijn eerste lange film portretteert regisseur Rong-ji Chang het leven en de herinneringen van de blinde pianist Yu-Siang Huang. Geboren op het Taiwanese platteland speelde hij al heel vroeg piano. Elke noot die Yu-Siang hoorde, onthield hij en speelde hij moeiteloos na. Zijn moeder maakte vanaf het begin talloze opnames van zijn spel. Nu is de tijd aangebroken om muziek te gaan studeren aan de universiteit. Vader en kleine zusje blijven thuis, moeder brengt hem met de auto naar de grote stad en maakt hem wegwijs op de campus.
Groot hart
Het leven als blinde is niet gemakkelijk. Zeker niet in een nieuwe omgeving waar sommigen je eerder zien als last dan een verrijking. Echter na een stroef begin en de kennismaking met zijn vrolijke kamergenoot, wordt Yu-Siangs muzikale talent snel opgemerkt. ‘Door muziek kan ik de kleuren in de wereld voelen’, zegt hij. Bovendien blijkt Yu-Siang te beschikken over een groot hart, innerlijke rust en een sensitiviteit waarmee hij stemmingen en gevoelens van anderen kan waarnemen. De jongeman lijkt de goedheid zelve.
De regisseur zal dit graag bevestigen. Hij werd in 2005 getroffen door de grote lach op het gezicht van Yu-Siang toen deze piano speelde. Ze werden bevriend en Chang werd nieuwsgierig naar de onbekende wereld waarin blinden leven. Een jaar lang deden ze audities, maar lukte het niet een geschikte acteur voor de rol te vinden. Dus ging Yu-Siang maar zichzelf spelen. Een goede keus, want het verschaft de film de vereiste authenticiteit. Nu nog een verhaal verzinnen en de camera’s konden draaien.
Niet dansen is niet leven
De mooie frisdrankverkoopster Xiao Jie komt als geroepen. Ze staat een tikkeltje sikkeneurig in het leven omdat ze vindt dat ze niet leeft als ze niet kan dansen. Actrice Sandrine Pinna, voor haar rol bekroond als beste actrice tijdens het Tapei Film Festival, moest letterlijk leren dansen en dat zie je mooi terug in Touch of the Light. Het is even wachten voordat de wegen van Yu-Siang en Xiao Jie elkaar kruisen. Hij vraagt haar wat dansen is. Zij leert hem enkele dansbewegingen. Hij leert haar hoe het is om niets te zien.
Twee zielen die elkaar ontmoeten. Een vriendschap die gelukkig niet uitmondt in een romance. Er is muziek om Yu-Siangs wereld te construeren en de dans van Xiao Jie om zijn wereld te visualiseren. De cinematograaf zorgt voor extra sfeer: door het spelen met licht en schaduw vervaagt hij de contouren van de pianist. De editor slaagt erin de innerlijke intensiteit van de danseres belangrijker te maken dan haar sierlijke bewegingen. In Amerikaanse handen was het inspirerende verhaal vast verschrikkelijk uit de bocht gevlogen, de Taiwanezen houden hun melodramatische neigingen gepast onderdrukt.
4 februari 2014