Verslag IFFR 2017 Deel 1:

Belgische series, Koreaanse sukkels en sexy Spanjaarden

door Bob van der Sterre

IFFR 2017 is sinds donderdag bezig. Nog een week te gaan. Een overdonderende hoeveelheid films als altijd. InDeBioscoop doet verslag.

Verbazing. Tv-series in de bioscoop? Hoort dat niet ergens anders thuis, namelijk thuis op de bank, kachel aan, pot thee ernaast, kat op schoot? Het IFFR, altijd zoekend naar grenzen, probeert ook in de cinema iets te doen met tv-series. Dus intro’s en outro’s tijdens ‘de film’. Omgekeerde wereld: van tv-film gaan we naar film-tv.

Belgische series zijn de nieuwste hype. Er zijn er hier twee – en de liefhebber kan ook nog terecht op Netflix (het alleszins redelijke The Break).

Satire op de moderne tijd
Generatie B is geen drama – godzijdank een keer wat anders! – maar een satire op de moderne tijd. We zien een spottende visie op de uitzichtloze situatie van jongeren in de huidige crisis. Ze moeten verschrikkelijke baantjes doen (naar Indiërs bellen en proberen aan de lijn te houden) en wonen niet meer op kamers (maar huren een bank in een kamer). Alsof dat niet het ergste is, hangen er overal posters met teksten als: Geen werk? Emigreer dan aub en Zeg nee tegen de crisis.

Dit is een toekomstig België dat door kredietratingsorganisaties helemaal is afgeschaald naar het allerlaagste. Jonas probeert in deze maatschappij een baan te vinden. Hij doet alles om terug te kunnen keren bij zijn ex, Brummeltje (of zoiets, niemand weet precies hoe ze heet).

Ondertussen zit zijn huisgenoot bij een verzetsgroep en raakt zijn familie de leidende financiële zorg van opa kwijt. Gelukkig is daar een vriendin die hem telkens uit de brand helpt.

Een satire is een traktatie in een tijdperk dat het genre bijna uitgestorven is. Welke satire gaat tegenwoordig dieper dan een YouTube-filmpje van twintig seconden? En Generatie B maakt de verwachtingen waar. Alleen al omdat het een van de weinige producties is die de spot drijft met de hedendaagse crisis – en zoiets was hard nodig denk ik.

De dialogen zijn het sterkste punt van de serie. Goed scriptwerk. ‘Ik weet dat er jobs zijn voor mijn soort mensen.’ ’Uw soort mensen?’ ‘Nee, nee, ik bedoel niet blank, ik bedoel wanhopig.’ Of: ‘Ik ben een fundamentalistische atheïst. Ik geloof in niets. Maar dan keihard.’

De karakters zijn behoorlijk karikaturaal en dat werkt vooral in het nadeel van hoofdpersoon Jonas, die natuurlijk een sufferd is en natuurlijk zijn ex terug wil. Deze serie wil duidelijk twintigers aanspreken. Hoe dan ook, in Nederland zou je ad infinitum moeten wachten tot zoiets gemaakt wordt (en het zou vermoedelijk tenenkrommend slecht worden, ik voorzie bijrollen voor Marco Borsato, Paul de Leeuw en Gordon).

Pieter van Hees en Joost Van De Casteele stonden aan de wieg van het verhaal. Met name Jeroen Perceval (Rundskop) schittert in zijn rol als anarchist. IFFR biedt overigens slechts drie van de zes afleveringen. Een beetje ongelukkig, want net als je er goed in zit, stopt het feest.

Slordig uitgevoerde belgo noir
Beau Séjour is een belgo noir in plaats van een nordic noir. Kato, tiener, wordt vermoord maar keert ineens terug bij de levenden. Een handjevol ziet haar en de rest niet. Ze beseft dat ze dood is maar weet niet meer wat er is gebeurd. Voor haar telt maar een ding: de waarheid achterhalen.

Een aardig gegeven. Het is alleen zonde dat het zo slordig wordt uitgevoerd. Een keer zie je een motor staan die ze net gepakt heeft. Dat is logisch. Verder slaapt ze gewoon nog (?), gooit ze dingen omver (?), neemt ze een douche (?), omhelzen mensen haar (?), doet ze deuren open en dicht (?), trekt ze schone kleding aan (?). Neem dat laatste, goed beschouwd zou dan voor iedereen overal zwevende hoopjes kleding zichtbaar moeten zijn. Daar moet je dan niet te veel over nadenken. Maar waarom niet? Als een serie zelf zo weinig nadenkt over logica haak je als kijker ook af.

Jammer want het begin – als ze zichzelf ziet in een bad in het Hotel Séjour en ze dingen weet die nog niemand weet – is veelbelovend. IFFR toont twee afleveringen maar alle zes was beter geweest, want de serie begint pas net op gang te komen. Introductie van karakters kost nu eenmaal tijd.

Mysterie achter de muur
Interessanter is de Franse tv-serie Au-delà des murs van Hervé Hadmar en Marc Herpoux. Een vrouw, Lisa, erft een huis, hoort geluiden, breekt een muur in en raakt verdwaald in de vele ruimtes die zich achter de muur bevinden. Daar ontmoet ze een man, Julien, die haar redt van ‘de anderen’. Hij blijkt honderd jaar ouder te zijn dan zij.

Een sterke, mysterieuze serie waarbij horrordingetjes vermengd worden met Twin Peaks-achtige mystiek. Een kamer met kaarsen, een oude platenspeler, opera weerklinkt… en dan een man met een hoofd van een zwijn. Rennen!

Dat niveau houdt de serie niet lang vol. Later komen er zombies in zwarte latexpakken (inclusief sissend geluid) en wordt het een variatie op een bekende melodie. De karakters die ze verder ontmoeten in de ruimtes zijn ook amper interessant.

Niettemin is het prettig griezelen. IFFR biedt het eerste seizoen, drie afleveringen van 140 minuten. Dat is wel prettig: nu kun je tenminste doorkijken.

Drie sukkels zoeken vrouw
Iets heel anders is A Quiet Dream, een Zuid-Koreaanse productie waarbij drie sukkels proberen het hart te winnen van Yeri, bareigenares. Een charmante, droogkomische film. Je hebt de bipolair, ooit gevlucht uit Noord-Korea die aldoor naar zijn pillen grijpt. Je hebt de temperamentvolle beslisser (schiet telkens zijn peuk weg). En ten slotte de nerd met geld en soms epileptische aanvallen.

Yeri blijft de aandacht van de drie bewonderaars ondergaan, hoewel het nooit meer dan vriendschappelijk zal worden. Ze leven van incidentje naar incidentje. Dan is er nog haar hulpbehoevende vader en het jongensachtige vriendinnetje.

De drie sukkels zijn onthutsend vriendelijk en de film prikt met humor door hun tragedies als man heen. Zoals wanneer zij een keer is wezen drinken en zij drieën bij het station staan te wachten om haar naar huis te brengen. Of de drie die haar woorden proberen te interpreteren: ‘Ik zoek een man met gezonde geest en gezond lichaam.’ Yeri slaat zich knap door de moeilijke situatie heen en houdt het ontspannen.

Subtiel geestige momenten zijn er genoeg, zoals de klant die het café wil verlaten en dan een pistool laat zien en zegt: ‘Ik was van plan mensen te vermoorden vandaag maar jullie zijn zacht en vriendelijk dus ik doe het niet.’ Enige kritiek is dat het wat te lang duurt en dat de opzet, vier zich vervelende personen, verre van origineel is.

Typisch Spaans: duister en seksueel
De Koreanen benaderden Yeri nog hoffelijk. Dat is wel wat anders met hoe Oliver met zijn halfzus Aurora omgaat in Demonios tus Ojos. Hij komt plotseling terug in haar leven (nadat hij haar online in een seksfilmpje tegenkwam). Hij, regisseur van beroep, is toch een wat vreemde kwast want zo hangt hij bijvoorbeeld ongevraagd een cameraatje in haar slaapkamer op. En biecht het op.

Hmm. Gaat het van kwaad tot erger? Ja, het gaat dus van kwaad tot erger.

Ridiculously sexy Spaanse acteurs – zowel een mannenfantasie als een vrouwenfantasie – in een typisch Spaanse film, dus duister en seksueel. Allemaal onderhoudend. Maar het is niet alsof je dit nog nooit hebt gezien. De film is nergens vernieuwend.

Het begin zet je juist wat op het verkeerde been als Oliver in een trein wordt geïnterviewd over zijn films. Een sterke passage. Maar later in de film spelen zulke details helemaal geen rol meer. Het feit dat hij regisseur is evenmin – hij had net zo goed loodgieter kunnen zijn voor deze rol.

Een aardig moment is dan wel als iemand hem bezweert dat hij verantwoordelijk is voor een sociale boodschap maar dat hij op dat moment maar aan een ding denkt, en dat heeft niets met cinema te maken. Alsof de regisseur van deze film, Pedro Aguilera (La influencia, Intacto), een knipoogje aan zichzelf geeft.

Menige recensie zal deze film aangrijpen om te zeggen dat er een boodschap in schuilt over het gebrek aan privacy in onze internetcultuur. Maar wat ze willen zeggen is zo verstopt onder een laag broeierige seks en bovendien zo’n open deur dat het praktisch niets meer betekent.

 

29 januari 2017

 
IFFR 2017 DEEL 2
IFFR 2017 DEEL 3
IFFR 2017 DEEL 4
IFFR 2017 DEEL 5
IFFR 2017 DEEL 6

MEER FILMFESTIVALS