5 slechte remakes

Vijf remakes die je beter kunt mijden

The Day the Earth Stood Still

Annie, de film over het vrolijke weesmeisje dat al zingend in een nieuwe familie wordt opgenomen, is in een nieuw jasje gestoken. Heel soms overtreft een remake het origineel, maar meestal gaat het mis. Goed mis!

door Cor Oliemeulen

1. – Mr. Deeds (2002, Steven Brill)

Mr. Deeds Goes to Town is misschien wel de beste film van Frank Capra. Opgenomen in 1936 toen Amerika uit het economische dal klom, is de boodschap van dit komische drama immer actueel: eerlijkheid duurt het langst. De rol van erfgenaam Longfellow Deeds, schrijver van teksten voor wenskaarten in het gehucht Mandrake Falls, is op het lijf geschreven van Gary Cooper. Als eenzaam strijder voor het recht schitterde hij zestien jaar later nog eens in de westernklassieker High Noon. Deeds erft twintig miljoen van zijn oom die met zijn auto in de afgrond is gereden, wordt ongevraagd bijgestaan door louche types die wel weten wat ze met zoveel geld moeten doen, maar beslist zelf uiteindelijk in de rechtszaal het doel. Maar niet voordat hij in de kranten van New York is afgeschilderd als naïeve dorpsgek. Roddeljournaliste Babe (Jean Arthur) krijgt spijt van haar misbruik en wordt even verliefd op hem als Deeds op haar.

Mr. Deeds Goes to Town

Het grote probleem van de remake Mr. Deeds is het feit dat de scenarioschrijvers het verhaal geforceerd in de huidige tijd willen plaatsen. Zo erft Deeds nu zomaar 40 miljard van een oom die als eentje de top van de Himalaya beklimt en ter plekke doodvriest. Het begin van een reeks ongepaste variaties op de originele plot, waarbij uiteindelijk een DNA-test aantoont dat nota bene de butler de wettige erfgenaam is. Van het sprankelende spel, de aandoenlijke charme en de oprechte idealen van Capra blijft totaal niets over. De keuze voor Adam Sandler van solistische goedzak lijkt voor de hand te liggen, echter al snel blijkt hij ongeschikt in zijn rol. Na zijn publieke wenskaartrijm over hangtieten, weet je definitief dat de makers van Mr. Deeds  geen respect hebben voor het tijdloze, monumentale origineel. De schaamteloze reclame voor een cola- en cornflakesmerk onderstreept dit.

Mr. Deeds

2. – 13 (2010, Géla Babluani)

Géla Babluani zwichtte voor een grote zak dollars en regisseerde zelf de nieuwe versie van zijn 13 Tzameti, waarmee hij in 2005 aangenaam verraste. George, de broer van de van oorsprong Georgische regisseur, speelt hierin de hoofdrol van Sébastien. Hij is een klusjesman die ontdekt dat zijn opdrachtgever een mysterieuze envelop heeft gekregen. Er zit een uitnodiging in en er valt veel geld te verdienen, maar hóe weet Sébastien nog niet. Hij meldt zich op een rotonde waar hij geblinddoekt in een auto wordt gestopt. Op een geheime locatie moet hij gedwongen meedoen aan Russische roulette waarbij rijkaards wedden op degene die niet door het hoofd wordt geschoten.

13 Tzameti

Sam Riley (Control) doet het zeker niet slecht als deelnemer nummer 13 in de remake. Echter de aangetrokken grote namen als Jason Statham en Mickey Rourke maken een zo ongeïnspireerde indruk dat het lijkt alsof iemand buiten beeld deze goed betaalde acteurs onder schot houdt. De trage, gedoseerde opbouw van het mysterieuze, in sfeervol zwart-wit geschoten origineel heeft plaatsgemaakt voor ongegeneerd effectbejag. De remake 13 is er typisch eentje van dertien in een fout dozijn en bewijst eens temeer dat het altijd lastig is het origineel te overtreffen; het streven naar kassucces gaat per definitie ten koste van de artisticiteit. Toeval of niet, regisseur Géla Babluani heeft sinds zijn remake geen film meer gemaakt.

13

3. – The Day the Earth Stood Still (2008, Scott Derrickson)

In 1951 kon je voor een schamele miljoen dollar een uitstekende film maken, ruim een halve eeuw later kun je een oorspronkelijk sciencefictionverhaal met het tachtigvoudige kinderlijk eenvoudig om zeep helpen. De Amerikaanse regisseur Robert Wise (The Body Snatcher, The Sound of Music, West Side Story) maakte destijds een mooie verontrustende alien-film, niet gehinderd door de gebrekkige technische mogelijkheden van die tijd. Waar veel filmmakers hun producties over buitenaardse invasies zagen stranden in de B-categorie lukte het Wise om de betrokken kijker serieus te laten nadenken over de toekomst van de aarde. Hij werd hierbij gesteund door filmcomponist Bernard Hermann die een typische en bepalende sfeer neerzette, zoals hij dat ook deed in Citizen Kane (1941) en Psycho (1960). Ook de casting van de Britse acteur Michael Rennie als de wat stijve, maar sympathieke als mens verklede alien Klaatu was perfect.

The Day the Earth Stood Still (1951)

Scott Derrickson blijkt beter thuis in het regisseren van horrorfilms (The Exorcism of Emily Rose, Sinister) dan in sciencefiction. De keuze van Keanu Reeves lijkt logisch, echter de in Libanon geboren acteur weet geen geloofwaardige Klaatu te vertolken. Hij oogt eerder chagrijnig dan sympathiek en wil veel explicieter niet de mensheid maar juist de aarde redden. Ook zijn metgezel uit de ruimte, een gigantische en onverwoestbare robot, is veel te grimmig en overdreven groot. Echt onbegrijpelijk is dat de remake een loopje met de filmtitel neemt. In het origineel wordt het leven op aarde een half uur stilgezet zodat de wereldbevolking zich kan beraden hoe het naderende onheil af te wenden, in de remake is er een zwarte wolk die alles opslurpt. Het open einde had een mooie filosofische boodschap, maar nu is er de obligatoire sentimentele finale.

The Day the Earth Stood Still (2008)

4. – Oldboy (2013, Spike Lee)

De Zuid-Koreaanse regisseur Chan-wook Park heeft een neus voor bizarre verhalen. Voorbeelden zijn de grensschermutselingen tussen beide Korea’s in Joint Security Area (2000) en de fabrieksarbeider die de werkgeversdochter kidnapt om de niertransplantatie van zijn zuster te kunnen betalen in Sympathy for Mr. Vengeance (2002). Oldeuboi (2003) is de beste film van zijn wraaktrilogie en het voorlopige hoogtepunt in Parks kleine, maar indrukwekkende oeuvre. Oh Dae-su wordt opgesloten in een kamer waarin hij zich bijna twintig jaar lang afvraagt wie hem dat kunstje heeft geflikt, terwijl hij probeert om niet gek te worden. Hij traint en traint en ontwikkelt zich als menselijke vechtmachine. Uiteindelijk neemt hij op een bloederige manier wraak op degene die hem vasthield, nadat hij de reden van zijn gevangenschap heeft vernomen.

Oldeuboi

De hoofdrolspeler van Oldeuboi is Choi Min-shik, een grote naam in Azië. In de remake van de ervaren en talentvolle regisseur Spike Lee heet de hoofdrolspeler Joe Doucet, gespeeld door Josh Brolin (No Country for Old Men). Ook hier is de protagonist een onaardig heerschap dat een lesje moet leren en ook hier neemt hij na jaren eenzame opsluiting (gelukkig) intens wraak op een paar dozijn opponenten met behulp van een flinke hamer. Echter de totale sfeer, culturele achtergronden en herinterpretatie van de remake verbleken bij de acteerprestaties en de aandacht voor details in het origineel. Geweld en seks zijn in het origineel artistieker, functioneler en betekenisvoller. Bekende namen als Samuel L. Jackson en Elizabeth Olsen kunnen niet voorkomen dat Oldboy van Spike Lee verwordt tot een doorsnee actiefilm, waarin de climax belachelijk vergezocht lijkt.

Oldboy

5. – Point of No Return (1993, John Badham)

Vaak gaan remakes al mis bij het kiezen van de filmtitel, alsof de kijker al direct moet weten wat hem en het personage te wachten staat. Dan klinkt de originele titel van Point of No Return toch een stuk spannender: La Femme Nikita. Luc Besson schreef en regisseerde in 1990 deze klassieke actiethriller, die zou worden gevolgd door een aantal tv-series, gebaseerd op het titelkarakter. Een terdoodveroordeelde jonge vrouw wordt in het geheim klaargestoomd als highclass huurmoordenares. Nikita wordt gespeeld door Anne Pirallaud, Bessons toenmalige echtgenote. Pirallaud is onvergetelijk en verscheen ondanks haar frêle gestalte nooit meer zo krachtig en prominent op het witte doek. Zoals zij is verweven met Nikita, blijft Sissy Spacek altijd Carrie, Natalie Portman altijd het kleine meisje uit Léon (ook van Besson) en is Inger Nilsson voor eeuwig Pippi Långstrump gebleven.

La Femme Nikita

Point of No Return probeert krampachtig de oorspronkelijke film shot voor shot te kopiëren, terwijl je achter je oren krabt waarom sommige dingen zijn gewijzigd. Een voorbeeld: Als Nikita (Maggie in de remake) tijdens haar huurmoordenaarsopleiding een taart krijgt, staan hierop vier kaarsjes, terwijl er in het origineel twintig zijn. Alsof Bridget Fonda, die totaal niet geloofwaardig is als de onvoorspelbare en temperamentvolle hoofdpersoon, niet bij machte is ze allemaal tegelijk uit te blazen. De onderlinge chemie ontbreekt volledig tussen de karakters die beduidend minder sterk opereren dan in het origineel. Anne Bancroft is nog het minst slecht als etiquettelerares (in het origineel is dat de legendarische Jeanne Moreau) die het ongeleide projectiel manieren moet zien bij te brengen. Echter nadat Bridget Fonda van het ene op het andere moment een slecht verzorgd gebit heeft omgeruild voor twee oogverblindende rijen witte tanden weet je dat er geen weg terug is.

Point of No Return

10 december 2014

 

Alle leuke filmlijstjes