LIFF 2022 – Deel 3: AMERICAN INDIES
Misdaad is niet wat het lijkt
door Cor Oliemeulen
Het interessante van films die buiten de gangbare paden van Hollywood worden vervaardigd, is dat ze meestal minder voorspelbaar zijn. Onafhankelijke films kennen geen producenten of studio’s die de makers in hun nek hijgen met algoritmes om de massa te behagen. Onafhankelijke regisseurs moeten weliswaar de kosten zelf bij elkaar schrapen, maar genieten volop vrijheid om zich creatief te uiten.
Emily the Criminal – Criminaliteit loont (maar hoe lang)?
Neem nu John Patton Ford. Hij schreef en regisseerde in 2010 zijn eerste korte film Patrol, maar het zou nog twaalf jaar duren voordat hij de middelen had om zijn eerste speelfilm te maken. Met een budget van zo’n drie miljoen euro moest hij in twintig dagen 123 scènes draaien op zestig locaties (hoofdzakelijk in Los Angeles), inclusief stunts, vechtpartijen en een autoachtervolging. Het resultaat van Emily the Criminal mag er zijn. Het plot past bovendien uitstekend in de uitdagingen van deze tijd.
Titelpersonage Emily (voortreffelijk neergezet door Aubrey Plaza) is met haar energieke uitstraling, ruiterlijke gevoelens en impulsieve gedrag een heuse antiheld. Net als veel van haar generatiegenoten heeft ze een fikse studieschuld, echter haar opleiding tot ontwerper heeft ze niet afgemaakt, omdat ze in aanraking kwam met justitie. Ze werkt nu in de catering en solliciteert tevergeefs naar beter betaalde banen. Door haar frustraties komt Emily in contact met een organisatie die zich bezighoudt met creditcardfraude. Met een gestolen bankpas en vervalst identiteitsbewijs moet ze een flatscreen kopen om 200 dollar te kunnen verdienen. Hierna krijgt Emily de smaak te pakken, besluit om ook zelf een handeltje op te zetten en wordt verliefd op de verkeerde, met alle risico’s van dien.
Emily the Criminal is een misdaadfilm met een vleugje maatschappijkritiek. Uitbuiting van werknemers ligt voortdurend op de loer en het lijkt alsof het alternatief criminaliteit loont om je bestaanszekerheid veilig te stellen. Ironisch genoeg kreeg John Patton Ford tijdens de opnamen zelf te maken met iemand die zijn creditcardgegevens had ontfutseld. Dat heeft hem er niet van weerhouden om een vlotte misdaadthriller met voldoende spannende scènes en een toepasselijk slot te maken.
Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).
On the Count of Three – De laatste toevlucht
Suïcide is een ongemakkelijk thema. Ook voor filmmakers. En zeker in komedies. Toch waagde Jerrod Carmichael zich aan een verhaal over twee vrienden die het leven niet meer zien zitten en – net als Jack Nicholson en Morgan Freeman in The Bucket List, maar dan totaal anders – nog enkele persoonlijke wensen willen vervullen. De Amerikaanse stand-up comedian is in eigen land bekend om zijn geestigheid over oncomfortabele onderwerpen, kwam enkele maanden geleden in zijn eigen show uit de kast en deelde pijnlijke familiegeheimen met zijn publiek. Ook in zijn speelfilmdebuut On the Count of Three beroert hij zaken als depressiviteit, racisme en kindermisbruik.
Jerrod Carmichael speelt samen met Christopher Abbott de twee vrienden die zich nog één dag confronteren met het ingewikkelde hier en nu, herinneringen en mensen die een serieuze stempel op hun levens hebben gedrukt, voordat ze elkaar met een pistool door het hoofd zullen schieten. Aangezien de een nog meer in de war is dan de ander levert dat voor hen soms wat voldoening op, maar ook gevaar en geweld, eindigend met een grootscheepse klopjacht door de politie.
Iedereen kan natuurlijk zelf bepalen wat hij of zijn vindt van On the Count of Three. De zwarte humor moet je liggen, maar terwijl de gebeurtenissen zich opstapelen, ontstaat een tragische geschiedenis en een existentiële discussie waarin een van de vrienden langzaam gaat twijfelen of ze wel het juiste pad hebben gekozen. De combinatie van ongemak en oprechtheid laat zien dat Carmichael het talent heeft om in de toekomst nog meer menselijke kwellingen respectvol op het witte doek te presenteren.
Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).
Emergency – Stayin’ Alive
Wat doet een nummer van de Bee Gees in een hedendaagse tienerkomedie? Je merkt het vanzelf als alle campuslol van drinken, blowen en dansen is ontaard in een situatie waarin een mensenleven dient te worden gered.
Net als in On the Count of Three staat in Emergency een vriendschap op het spel. De nerdy Kunle (Donald Elise Watkins) en de stoere Sean (RJ Cyler) vinden op de vloer van hun studentenhuis een dronken en misschien ook wel gedrogeerd meisje dat alleen even bij kennis komt om te kotsen. Dit is wel een heel slecht moment vinden de twee beste vrienden, want vanavond staat hun Legendary Tour – zeven feesten achter elkaar – gepland. Wat te doen? 112 bellen? Het meisje naar het ziekenhuis brengen? Sean vindt het allebei geen goed idee, want Kunle en hij zijn zwart, en het meisje is wit. Na veel vijven en zessen besluiten ze het meisje af te leveren op het feest waar ze kennelijk was vertrokken. Het zal niemand verbazen dat dit plan niet zal slagen.
Regisseur Carey Williams maakte in 2018 een korte film met dezelfde titel en hetzelfde uitgangspunt. Kunle komt uit een welgesteld gezin en is al aangenomen op de prestigieuze Princeton-universiteit. Als de politie hem aantreft onder deze omstandigheid kan dat consequenties voor zijn toelating hebben, maar hij heeft geleerd om tijdens calamiteiten de autoriteiten in te schakelen. Sean komt uit een problematische omgeving en weet dat je als kleurling al snel de schijn tegen hebt. De sterk vertolkte confrontatie tussen de vrienden bewijst dat een tienerkomedie veel meer kan zijn dan een aaneenschakeling van bierpong, drugs, seks en puberale onzin.
Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).
Vengeance – Moord tussen de jaknikkers
Als je niet zo van een hoofdpersonage (en diens rol) houdt, is een film lastig te verteren. Dat geldt voor Vengeance van en met B.J. Novak, vooral bekend van de tv-serie The Office, waarvoor hij ook een aantal afleveringen regisseerde. Zijn zelfgeschreven speelfilmdebuut houdt het midden tussen een thriller, mysterie en komedie, maar is het eigenlijk alle drie net niet.
Het plot draait om de enigszins snobistische schrijver Ben Manalowitz (Novak) die in zijn residentie New York een telefoontje krijgt vanuit Texas dat een meisje dat Ben kende, is overleden aan een overdosis drugs. Hij reist af naar de prairie, maakt kennis met een excentrieke platenproducer (Ashton Kutcher) die zich graag bedient van tegeltjeswijsheden en belandt bij de familie van het dode meisje. Al snel denkt Ben dat er geen sprake is van een overdosis maar van moord. Hij doet verslag van zijn onderzoek met een populaire podcast onder de titel ‘Dead White Girl’.
Of je nu wel of niet van het hoofdpersonage houdt, de film heeft goede bedoelingen en enkele aardige fragmenten maar mist overtuigingskracht. Soms lijkt een scène een parodie maar is dan serieus bedoeld, soms hoor je grappen wanneer ze minder zijn gepast. Dat de apotheose totaal onverwacht komt, is meestal geslaagd in moordmysteries, maar deze actie komt wel heel abrupt uit de lucht vallen.
Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).
7 november 2022
LIFF 2022 – Deel 1: Drama
LIFF 2022 – Deel 2: Fantasie