Mannen en vrouwen en moeilijke vriendschappen
door Bob van der Sterre
Where is Miss Young ♦ Georgy Girl ♦ Love and Pain and the Whole Damn Thing
Vriendschappen tussen (heteroseksuele) mannen en vrouwen zijn zelden zonder problemen. De serie Friends maakte er tien jaar mee vol. Er zijn veel minder bekende films over het grijze gebied tussen vriendschap en relaties.
In de eerste scène van Where is Miss Young (1975) zien we een jonge vrouw, Nan-Yhang, haastig de straat oversteken. Dat mag niet in Zuid-Korea. Ze wordt opgepakt. De agenten zetten haar achter een geel spandoek. Daar staat ze tussen andere verkeersovertreders, waaronder Jin-Ho. Ze hebben een klik… Een vriendschappelijke klik.
Vluchten voor familiedrama’s
Waar moeten ze heen? Hij heeft een vriend, Min-Su, en die heeft een appartement. Gezelligheid alom in het huis. Eten, drinken, slapen – zonder dat er seks bij komt kijken. Min-Su vindt het ook allemaal prima.
Alle drie vluchten ze voor hun familiedrama’s. Min-Su heeft een rijke moeder die geen tijd heeft voor haar studerende zoon. Nan-Yhang heeft genoeg van de ruzie tussen haar vader en moeder, die bazin is van een uitgeverijtje. En Jin-Ho is het zwarte schaap van een familie, die niets met de luilak te maken wil hebben.
Geen van drieën werkt en al snel is het geld op. Jin-Ho heeft een korte loopbaan als geldeiser en Nan-Yhang beleeft de grenzen van beschaving als animeermeisje. Vooral dat laatste, waarbij veel handtastelijkheden zijn en drank rijkelijk vloeit, schept verwarring tussen het trio. Het kan niet anders dan dat de drie ‘jules et jim-end’ afstevenen op een crisis.
Where is Miss Young is volslagen onbekend in het westen. Toch is deze film uit 1975 minstens zo los, leuk en speels als soortgelijke films van Truffaut uit die tijd. Gekke karakters als de man die alsmaar geld wil hebben voor zijn Gogol-vertaling of een dochter die liever intiem is met kittens dan mannen. Een film met flair.
Charlotte Rampling op haar arrogantst
In Georgy Girl (1966) alweer drie jongvolwassenen. Allereerst de prettig gestoorde Georgy (rol Lynn Redgrave), die een vriendje wil. Alleen ziet niemand haar zitten. De enige date die ze heeft is met haar cursus Italiaans.
Ze vindt het vriendje (Jos, Alan Bates) van haar knappe vriendinnetje (Meredith, piepjonge Charlotte Rampling) wel leuk. Georgy scrabbelt met Jos. Uiteindelijk gaat hij met Meredith naar bed. ‘Het probleem is dat ik niet met jou naar bed kan zoals met haar. Dan pak ik nog een tomatensandwich en haal ik nog net bus 72. Met jou zou het langdradig drama betekenen. Al dat gehuil de hele tijd! Het probleem voor jou is dat je een lief meisje bent.’
Ze wordt dan wel achterna gezeten door een man van middelbare leeftijd (James ‘I am not fifty yet’ Mason) maar daar heeft zij weer geen zin in.
Georgy Girl bevat voor een luchtige film behoorlijk pittige thema’s. Terloops komen zaken langs als ongewenst zwangerschap; een ingewikkelde driehoeksverhouding; kinderbescherming. Goede tragikomedies pakken zulke thema’s op alsof het verloren handschoenen zijn.
Ook bijzonder van Georgy Girl is dat een origineel denkend meisjeskarakter de hoofdrol heeft. Ze is een vrouw met eigenaardigheden en dat zie je niet zo vaak in cinema. Bovendien hoef je je niet te vervelen dankzij goede, vlotte, op maat geschreven dialogen. ‘Wij moeten trouwen. We kunnen het goed vinden in bed en hebben geen ruzie. Dat is genoeg.’ ‘Je bent zeker zwanger.’ ‘Ja.’
De acteurs zitten ook dicht op de huid van de karakters die ze spelen – wat het een (soms iets te) improv-gevoel geeft. Lynn Redgrave is subliem. Ze won er ook de Golden Globe voor en de New York Film Critics Circle Award. Het was het hoogtepunt van haar acteercarrière, die verder vooral uit frustraties bestond, in de schaduw van haar bekende zus Vanessa. Ook Alan Bates kon zich hier lekker uitleven. En Charlotte Rampling op haar arrogantst. God, wat is ze hier arrogant!
Geloofwaardige romantiek
In Love and Pain and the Whole Damn Thing (1973) gaat het om twee mensen, van een totaal verschillende leeftijd. De iets oudere dame Lila (Maggie Smith) zit half depressief in een bustour door Spanje – achterin de bus. De jongeman Walter (Timothy Bottoms) is door zijn vader op een fietstour door Spanje gestuurd en zit half depressief op de fiets. Op zeker moment heeft hij geen zin meer en stapt hij ook in de bus, die toevallig hetzelfde stadje aandoet als de fietsers.
Als Lila zichzelf op een toilet opsluit, en hij haar redt, gaan ze praten… over taal. En alleen maar over taal… Walter is op een gegeven moment de taallessen zat. Een Spaans dansfeest, wat drank en hij bespringt haar. Ze stuurt hem weg, hij slaat boos een gat in de muur en daar achter zit nou net haar kamer.
De zich ontwikkelende relatie tussen Walter en Lila verveelt geen seconde. Twee karakters die niet bepaald op hun fraaist worden neergezet en daarom des te charmant zijn. Walter energiek en niet zo nadenkend. Lila zacht maar benepen. Ze zijn moeilijk maar passen daardoor bij elkaar. Als vrienden of geliefden? Walter: ‘Ik hou van jou, Lila, ik hou echt van jou. Je bent een pain in the ass maar ik hou van jou.’
Bovendien heeft deze film ook nog twee hilarische bijrollen als bonus. De Spaanse acteur Emilio Redondo – ons vier jaar geleden ontvallen – is geestig gecast als gepassioneerde man met grote kennis van zangvogeltjes. Zijn hart wordt gebroken door Lila. En de broer van de Belgische koningin Fabiola, Don Jaime de Mora y Aragón, speelt zichzelf als hertog met een enorm kasteel in de Spaanse woestijn.
Maggie Smith en Timothy Bottoms dragen deze charmante film, die doet denken aan Bobby Deerfield met Al Pacino en Marthe Keller. De ene film is van Alan J. Pakula en de ander van Sidney Pollack. Geen kleine namen maar beide films worden nauwelijks serieus genomen in hun oeuvres. Zonde want het zijn beide lieve films met vriendelijke mensen en geloofwaardige romantiek. Dat is moeilijker om te maken dan veel filmcritici denken.
13 november 2018
