InDeBioscoop is een filmmagazine voor de liefhebber. Een fijnproever die warm wordt van meer persoonlijke context bij cinema. Je leest bij ons gratis artikelen over film.
Schrijf je in voor onze maandelijkse IDB-nieuwsbrief en blijf op de hoogte!
Recent gepubliceerd op InDeBioscoop
Het schematische karakterdrama in Îles flottantes drijft op een plezant lichtkomische sfeer van buitenissigheid, maar de bespiegelingen over het moeizame leven van drie vriendinnen ontloopt zelden de banaliteiten van een soap.
Bij fantasierijke films horen ook absurdistische films. Beoefenaars in dit genre worden steevast sceptisch benaderd door critici, hoewel het scheppen van een lach moeilijker is dan het scheppen van een traan.
Het debuut van de Russische regisseur Egor Abramenko is gelaagder dan je van een genrefilm zou verwachten. In Sputnik, over een buitenaardse verstekeling, zijn spanning en maatschappelijk commentaar kundig met elkaar verweven.
Wat heeft de horrorfilm in de 21ste eeuw nog te bieden? Veel variatie op oude thema’s, blijkt op het volledige digitale Imagine Film Festival. Griezelige huizen keren in alle films terug.
In een roadmovie door Thailand verkent Apichatpong Weerasethakul de grenzen tussen documentaire en fictie terwijl een verhaal door zijn personages wordt doorverteld en getransformeerd.
De Belg Johan Grimonprez, videokunstenaar, curator en regisseur, behandelt in deze postmoderne documentaire een alternatieve geschiedenis vanaf de jaren 60 aan de hand van terroristische acties, meer in het bijzonder van vliegtuigkapingen.
Een jonge zwarte vrouw in het Philadelphia van de jaren 90 raakt gefascineerd door een jonge zwarte vrouw in het Hollywood van de jaren 30. The Watermelon Woman krijgt steeds meer raakvlakken met de film in de film.
De klassieke western, dat is de wereld in zwart-wit. Dead Man is een acid western, de psychedelische variant van de cowboyfilm. De film van Jim Jarmusch breekt met de traditionele waarden, ook van het genre.
Centraal in het plot staat de relatie tussen dertiger Ku, een portretschilder, en de vrijgevochten Yang die op de vlucht is voor strijders van de imperialistische eunuch Wei die haar vader, een generaal, hebben vermoord.
We kunnen deze filmbespreking beginnen met een korte opsomming van alle afschuwelijkheden in Schramm, Into the Mind of a Serial Killer, maar dan haken de meeste lezers direct af. Of juist niet?
Assa groeide uit tot een cultfilm, omdat met deze film de Russische rock van underground tot mainstream verschoof. Volgens sommigen luidde Assa, dat verscheen tijdens de glasnost en perestrojka, zelfs het einde van de Sovjet-Unie in.
Programma van het Imagine Film Festival 2021. Bob van der Sterre zet in zijn voorbeschouwing van het online fimfestival de belangrijkste vragen en antwoorden op een rijtje.
Goede Japanse samoeraifilms behelzen veel meer dan een potje zwaardvechten. Het personage Zatoichi verdient een bijzondere plaats in het genre, want hij behoort tot de absolute onderklasse, houdt van gokken én is blind.
Van 31 maart tot en met 5 april maar liefst 333 films uit 53 landen tijdens Kaboom Animation Festival. In deze voorbeschouwing van Ralph Evers drie blikvangers uit het programma: On-Gaku, My Favorite War en Mosley.
Het leven van twintigers is niet zo makkelijk. In Ilyich’s Gate krijgen we dat in geuren en kleuren geschetst. Einde van de vrijblijvendheid, begin van ‘het serieuze leven’. Hoe blijf je jezelf?
Een scène ergens midden jaren tachtig voor de deur van Lantaren Venster Rotterdam: we staan in de rij voor de première van een nieuwe film van Jean-Marie Straub en Danielle Huillet, in die tijd vaste gasten op het IFFR.
De hilarische Japanse rolprent Tampopo was medio jaren 80 zijn tijd ver vooruit. Dé eetfilm der eetfilms verleidt de kijker nu nog steeds met onvergetelijke scènes die in sommige gevallen uitnodigen tot opvolging.
Pier Paolo Pasolini en Mel Gibson trokken naar het Zuid-Italiaanse plaatsje Matera om hun films over Jezus Christus te ensceneren. In hun navolging maakt de Zwitserse documentairemaker Milo Rau The New Gospel.
Denk niet aan een luchtig, hilarisch eerbetoon als Manhattan (1979) van Woody Allen, maar aan in het halfduister verscholen personages en een mysterieus Chinees manuscript in een fantasieverhaaltje.
Op 19 februari 2020 maakte Tobias R. in het Duitse Hanau in en rond twee shishalounges negen slachtoffers met een migratieachtergrond. Schandaalregisseur Uwe Boll maakt hierover een film.
In 1986 verscheen de prachtige film Yellow Earth. Het was het startschot van de Vijfde Generatie-filmers, die over de hele wereld veel waardering zouden oogsten (en nog steeds niet uitgeoogst zijn).
De klassieke concertfilm van Jonathan Demme is nog altijd even spectaculair als op de dag dat hij in 1985 verscheen. Dat komt volledig op het conto van Talking Heads en hun voorman David Byrne.
Dit moeilijk te duiden filosofische beeldessay van de Franse cineast en videokunstenaar Chris Marker komt tot de kijker als een persoonlijk dagboek dat wordt voorgelezen door een vrouwenstem.
Geen duo dat je snel verwacht. Toch is er verwantschap. Denk bijvoorbeeld aan I, Tonya. Of aan matchfixing. Zijn er ook obscure voorbeelden? Jazeker, te weten Delitto al circolo del tennis, The Basketball Fix en Pilkarski Poker.
Het drama van Paulo Rocha is door zijn theatrale, literaire en historische aanpak veel meer dan het lot van de zoveelste kunstenaar die na een turbulent en ellendig leven verpaupert en in eenzaam sterft.
Een jonge vrouw loopt elke dag vanuit een armzalig dorpje een paar kilometer naar een bushalte aan de onverharde hoofdweg om haar man, een buschauffeur, haar zelfgebakken brood te geven.
De volgende film is de special IFFR Unleashed is Merry-Go-Round uit 1981: niet de meest bekende film van Jacques Rivette, prominent vertegenwoordiger van de Nouvelle Vague, en zeker niet zijn beste.
The Color of Pomegranates (1969) van Sergei Parajanov is geen gesneden koek. Dit abstracte visuele portret zal niet bij iedereen in de smaak vallen maar beslist een indruk achterlaten.
In The Scenic Route vervlechten de buiten- en belevingswereld dermate innig dat de film een eigen terrein afbakent. Mythe en droom maken daar de dienst uit en geven een gestalte aan het vervreemde leven van de personages.
Wat blijft er van zijn dromen over als een Filipijnse taxichauffeur de derde wereld daadwerkelijk verlaat voor een reis naar het westen? Filmbespreking in het kader van IFFR Unleashed 50/50.
Een plotseling beeld van een volwassen man die gevoed wordt met melk uit een vrouwenborst? Check. Een seksscène onder een waterval? Ook check. Uit de lucht vallende waanzin à la Apocalypse Now? Inderdaad.
In Jeanne Dielman, 23, Quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975) regeert de routine bij het hoofdpersonage. Haar lot levert een waarschuwingsschot over de psychische inwerking van een rigide gepland leven.