***
recensie 600 Miles
Mexicaanse misdaad in flarden
door Bob van der Sterre
Je bent een wapenhandelcontroleur in de grensstreek van de VS en Mexico. Het meeste van je werk is routine. Maar dan zal je altijd zien dat die ene dag komt waarop je gekneveld op een achterbank in Mexico zit en geen idee hebt wat er met je gaat gebeuren.
Het overkomt Hank Harris, die belandt in de auto van de Mexicaanse wapensmokkelaar Alfonso Rubio. Het ene moment is hij ‘geld waard’ om zijn kennis, het andere moment is hij een last aan Rubio’s been, het volgende moment redt hij zijn leven met zijn ervaring over kartels.
Rubio en Harris ontwikkelen een vreemde verstandhouding. Twee verschillende culturen, verschillende karakters, verschillende leeftijden en uiteraard verschillende landen. De een is een jonge gay die nog uit de kast moet komen (Kristyan Ferrer), de ander is een nuchtere volwassen man die net zo zakelijk met zijn liefdesleven omgaat als met zijn werk (rol van Tim Roth).
Mexico
Mexico en zijn misdaad is al lange tijd een populair onderwerp. Aanvankelijk waren er vooral actiekomedies als Desperado en El Mariachi. Intussen zijn ze vervangen door films die de wereld van de Mexicaanse misdaad op een dramatische manier vertolken. De films zijn lang niet zo grappig meer. De Mexicaanse misdaad is nu een grimmig genre met films als Sicario (2015), Narco Cultura (2013), Savages (2012), El Narco (2010), Days of Grace (2011) en Heli (2014). De cinematografisch meest interessante prestatie vind je vermoedelijk terug in Breaking Bad.
Waarom het niet meteen goed doen en overstappen op de realiteit? Cartel Land en Kingdom of Shadows draaien tijdens het IDFA van 2015. El Sicario (2011) is al even indrukwekkend. Je begrijpt waarom deze wereld cinematografisch zoveel interesse trekt. Een combinatie van gruwelijke misdaad en een creepy, surrealistische atmosfeer, die je aldoor voelt. Achter iedere boom kan een misdadige clan zitten.
De meest vernieuwende van allemaal was vermoedelijk Miss Bala uit 2011, die ongelooflijk realistisch was gefilmd. Een choreografie van misdaad – zodanig dat je er bijna honderd procent zeker misselijk van wordt. Een onvolprezen meesterwerk.
Alles gebeurt plotseling
Hoe past deze film in dat plaatje? Het goede van 600 Miles is dat de film onduidelijk is, met aparte locaties. De trend van het hyperrealisme. Veel stoffig gedoe in en om Mexicaanse snelwegen, schokkerig, beschrijvend, plotseling. Dus ook geen fatsoenlijke kop en staart; je valt als een baksteen in hun levens en je vliegt er als een speer ook weer uit.
Veel merkwaardige karakters. Zoals de oom van Rubio, een man die eerst zijn afwas doet alvorens iemand te fusilleren. Of de makker van Rubio, Carson (Harrison Thomas), die wapens koopt en tegelijkertijd snoep steelt.
Een sterk moment is als een bepaalde gang (Vigilantes? Een andere bende? Je hebt geen idee) ze onderweg laten stoppen bij de blokkade van een snelweg. Gaan ze geëxecuteerd worden? Komen ze in handen van een foute bende met een voorliefde voor martelen? Dan besef je hoe het leven voor veel Mexicanen moet zijn: het wetteloze voel je door het bioscoopscherm heen.
Flarden werkelijkheid
Maar kijk je onder dat filmische trucje door, dan zie je een verhaalopzet als duizend andere films (twee tegengestelde karakters die met elkaar praten en een band krijgen; het verloren vader en zoon thema; de roadtrip). De aparte karakters in de film kunnen dat niet compenseren.
600 Miles is zodoende eigenlijk heel beperkt. Flarden werkelijkheid; dat is de inhoud. Word je daar gelukkig van? Dat is aan de kijker. Bewondering voor hoe het wordt gemaakt, absoluut, maar er blijft na de film veel te weinig over om als filmliefhebber tevreden over te zijn.
28 november 2015