**
recensie Amazonia
Verrassend saai apendrama
door Karina Meerman
Het had zo mooi kunnen zijn, het avontuur van een hulpeloos jong kapucijnaapje dat leert zich staande te houden in het Amazonegebied. Het werd een bewegend fotoalbum.
Braziliaans circusaapje Shaï reist mee in een vliegtuigje dat neerstort in het Amazonegebied. Piloot stapt ongeschonden uit, maar laat aapje achter in zijn kooi. Neusberen peuteren het slot los en aapje begint aan een avontuur door de jungle. Huilend in het gebladerte of jammerend op een vlot ziet hij een reeks onwaarschijnlijke dieren, die vooral geselecteerd lijken op kleur en vormgeving.
Op het hoogtepunt van zijn eenzaamheid ontmoet aapje andere aapjes, trekt met hen op, overweegt nog even terug te gaan naar de mensheid en kiest uiteindelijk voor de liefde. Want mensen zijn slecht en het oerwoud is goed en moet in stand gehouden worden. Dat we die boodschap wel even meekrijgen.
Wondere wereld voelt geënsceneerd
Amazonia 3D is een visueel en auditief kunststukje, dat staat vast. Regisseur Thierry Ragobert had een set van zes miljoen vierkante kilometer om in te werken. Gedurende achttien maanden filmde hij met zijn team de wondere wereld van het regenwoud. De majestueuze grootheid van de jungle glijdt voorbij, van bovenaf gefilmd lijkt het bladerdak zich over de hele wereld uit te strekken.
Op de grond en in de bomen zit de camera bovenop de dieren. Het geluid is haarfijn vastgelegd, het klikken van mierenpoten, het kloppen van toekans, het geschuifel van slangen. Ragoberts camera’s zitten zó dicht op het leven in de Amazone, dat het allemaal geënsceneerd voelt. Misschien is het vanwege de technische hoogstandjes, dat het brein voortdurend bezig is zich af te vragen hoe de film is gemaakt, in plaats van mee te leven met het aapje.
Dierentuin
Er zit nauwelijks verhaal in de beelden terwijl de film zich presenteert als een kruising tussen een documentaire en een avontuur. Het lijkt meer een reeks videoclipjes van bijzondere dieren die we uit de dierentuin kennen, terwijl dierentrainers net buiten beeld staan te wachten om iedereen weer in zijn hok te doen. Blauwe ara: check. Zee-arend: check. Jaguar: check. Amazonedolfijn: check. Toegegeven, de luiaard was een blijde verrassing voor wie van luiaards houdt en een zwemmend gordeldier zien we ook niet iedere dag. Ja, het zijn prachtige beelden, begeleid door de oorstrelende muziek van Bruno Coulais, maar is het een onderhoudende film?
Nee. Amazonia is verrassend saai. Ondanks 3D. Aapjes zijn geen acteurs, ze hebben beperkte gezichtsuitdrukkingen, en laten we wel zijn: ze maken rotgeluiden. Ze piepen, krijsen, jammeren, fluiten, loeien en schreeuwen. Shaï ziet er vaak uit of hij doodsbang is of ongelukkig; dat is waarschijnlijk ook het idee, maar dat voelt toch ook als dierenleed. Wat uiteindelijk overblijft is vooral bewondering voor de technische kwaliteiten van de filmmaker en een milde bezorgdheid over het geluk van een kapucijnaapje.
13 december 2013