***
recensie Bloody Marie
Fata morgana met pit
door Sjoerd van Wijk
Naarmate de vaart er in komt, transformeren de Amsterdamse Wallen van Bloody Marie steeds meer tot een buitenaardse plek waar geen toeristen zijn, maar wel getript wordt. De wereld van Marie is een levensechte fata morgana met pit.
Op papier lijkt Bloody Marie vooral een parade van schematische figuren. Marie Wankelmut (Susanne Wolff, Styx), van wiens fictieve striproman Bloody Marie dit een verfilming zou zijn, is een stripboekenschrijfster die al jaren teert op het succes van haar debuut. Uiteraard heeft ze geen inspiratie meer maar wel flessen wodka. Deze alcoholistische malle tante kan niet anders dan op de Amsterdamse grachten gevonden worden. Woonachtig op de Wallen, steelt ze op een van de vele dronken nachten geld van het naastgelegen bordeel. Dat zet het een en ander aan avontuur in gang, met de te verwachten ongure Oost-Europeaan, onderdrukte jongedames en een enge baas die ad infinitum hoest.
Gemoedelijke gemoedstoestanden
Toch weten regisseurs Guido van Driel (De wederopstanding van een klootzak) en Lennert Hillige, zijn vaste cameraman (Retrospekt) die nu zijn regiedebuut maakt, deze opeenstapeling van clichés meer te laten zijn dan de som der delen. Zorgvuldig krijgt de van oorsprong Duitse Marie steeds meer ontwikkeling. De arena van de Amsterdamse grachten vormt welhaast een extensie van haar personage. Het neon van de Wallen versterkt het stripachtige van de film, waarbij het cartooneske er welhaast uit lijkt getrokken. Niet voor niets is Guido van Driel van origine een striptekenaar.
Susanne Wolff komt dankzij haar Duitse karakter zowel naturel Amsterdams tegen het stereotype aan als licht buitenissig over. De altijd vervreemdende Jan Bijvoet (Borgman) geeft als grote fan van haar Oscar Doki hier extra cachet aan, evenals de innemende droombeelden van Marie’s overleden moeder. Zo deint Bloody Marie gemoedelijk verder de gemoedstoestand uitdiepend.
Maar zodra de sjeu er in komt, valt alles op zijn plaats in Marie’s ineenstortende leven. De gemakzucht om de prostitutie neer te zetten als een en al misère met dito cartooneske schurken daargelaten, is Marie’s confrontatie met haar misdaad een waarlijk psychedelisch avontuur. Het is tevens een confrontatie met haarzelf in een wereld die op elk punt haar belevingswereld van tegengas voorziet. Van Driel en Hillige werken kien van flikkerende dolheid naar de spannend uitheemse ontknopingen, met duistere tekeningen uit de fictieve striproman die de bonje verheffen.
Buitenaards Amsterdam
Aart Staartjes als behulpzame buurman is als rots in de branding een schot in de roos om het buitenaardse karakter van dit Amsterdam te benadrukken. Een normaliter zo door het toerisme verdorven plek als de Wallen lijkt daarom welhaast een andere wereld. En in Bloody Marie is ondanks het uitgangspunt geen sprake van verleidelijke verheerlijking van de hoofdstad.
De onbedoelde queeste in dit onbekende terrein is voor Marie niet de financiële zekerheid, noch het hervinden van inspiratie. De tedere momenten met haar hond wijzen ook op meer dan eenzaamheid in deze vreemde plek. In een honds loyaliteit zit ook de vergeving, wat pakkend aansluit bij Marie’s vele misstappen. En in vergeving zit verlossing. Zo komen alle elementen van Bloody Marie samen tot een gevatte fata morgana.
23 februari 2019