Ender’s Game

***

recensie  Ender’s Game

Ultiem leiderschap

door Karina Meerman 

Hoogbegaafde kinderen worden spelenderwijs klaargestoomd voor het ultieme leiderschap in een buitenaardse oorlog.  

Jonge hersenen kunnen meer data verwerken dan oude en daarom worden in de toekomst kinderen en tieners opgeleid tot soldaten met behulp van complexe computersimulaties. De vijand is een insectachtig ras (‘kruiperds’), dat aarde aanviel in een oorlog die miljoenen levens kostte. Om herhaling van een dergelijke slachting te voorkomen, selecteert het leger de slimste jongens en meisjes voor Krijgsschool. Ze leren in teams vechten in een omgeving zonder zwaartekracht en hun strategisch en tactisch denken wordt getraind met computerspellen. Spelenderwijs worden ze getraind voor een strijd die de aarde moet redden.

Recensie Ender's Game

Heldere ster
Het is de hoop van Colonel Graff (Harrison Ford) en Major Gwen Anderson (Viola Davis) tussen de groentjes een briljante geest te vinden, die te vormen is tot een commandant die de vijand voor eens en voor altijd vernietigt. Vijftig jaar na de eerste oorlog is de helderste ster de jonge Ender Wiggins (Asa Butterfield). Zijn gewelddadige broer Andrew is uit de opleiding gezet. Zijn invoelende zus Valentine had te veel mededogen. Ender zou wel eens de ideale mix van beide kunnen zijn. Een tweede oorlog nadert en alle hoop is op hem gevestigd. Om zijn potentieel tot volle bloei te laten komen, wordt hij gemanipuleerd en gestuurd. Zijn drang tot winnen wordt gescherpt tot een briljante oorlogsmachine, die de gevolgen van zijn daden niet kan overzien.

Ender’s Game is het prijswinnende boek van homofoob Orson Scott Card die, ondanks zijn uitgesproken persoonlijke overtuigingen, in 1985 een geniale SF-klassieker schreef. Volwassenen zetten hoogbegaafde kinderen in voor hun eigen doeleinden, met weinig aandacht voor de emotionele gevolgen daarvan. Juist de beschrijvingen van die lastige emoties en de persoonlijke groei van Ender Wiggins door vriendschap en leiderschap, maken het boek bijzonder. In de film is daar weinig ruimte voor. Vooral in het eerste deel worden de zo belangrijke vriendschappen weggewuifd en de tergende eenzaamheid van Ender is niet echt af te lezen van het gezicht van Asa Butterfield. Tijd verstrijkt in een onduidelijk tempo en kleine voorvallen leiden soms onbegrijpelijk tot grootse inzichten.

Weinig poppetjes
Pas wanneer Ender oog in oog komt te staan met Ben Kingsley krijgt de film meer diepte en drama. Wie het boek kent, weet wat er speelt lang voor Ender dit ontdekt en dat creëert compassie voor de jongen. Niet dat kennis van het boek nodig is om van de film te genieten. Het geheel is visueel aantrekkelijk en Butterfield een plezier om naar te kijken. Regisseur Gavin Hood heeft groots uitgepakt met computer gegeneerde ruimteschepen en zwermende vijanden. Toch heeft vooral het eerste deel een leegte. Letterlijk, omdat er in die enorme ruimteschepen wel heel weinig poppetjes rondlopen, maar ook figuurlijk. Er is een emotionele leegte in de interactie tussen de handvol personages die er toe doen.

Recensie Ender's Game

Het kan niet eenvoudig zijn geweest voor Hood om trouw te blijven aan het boek (dat jaren overbrugt) en een onderhoudende film af te leveren die een breed publiek aanspreekt. Al met al zwabbert Ender’s Game tussen actiefilm en psychologisch drama, terwijl het met een snufje meer diepgang beide had kunnen zijn.

20 januari 2014

 

MEER RECENSIES