*
recensie Homefront
Jason versus James
door Alfred Bos
Actiefilmheld Jason Statham is de laatste der mannetjesputters. Is er in de bioscoop nog plaats voor het jaren tachtig-genre van de pratende spierbundels (Schwarzenegger, Stallone, Seagal, Van Damme)? Homefront hoort thuis op dvd.
Films rond actie-acteur Jason Statham zijn een heimelijk genoegen; junkfood voor het brein. Als acteur heeft de Brit één stand: gemelijk loerende lomperik met gouden hart. Ongeacht zijn rol – binnen, buiten of boven de wet – houden zijn gegromde one-liners het humeur op temperatuur. Geen Shakespeare-acteur, maar dat weet de voormalige professionele duiker zelf ook. Hij wordt getypecast op zijn bozige tronie. Statham zelf zou graag eens gevraagd worden voor een komedie, bij voorkeur romantisch.
Hij heeft de pech buiten de lijntjes van zijn vaste rol te kunnen acteren in een draak van een film. In Homefront is hij een weduwnaar met jonge dochter en mag hij in enkele warme, huiselijke momenten de gevoelige vader vertolken. En inderdaad, met zijn gelaat kan hij meer uitdrukken dan getergde macho op punt van exploderen. Jammer evenwel dat Homefront een ridicule aaneenschakeling van de meest afgekloven clichés is.
Personages van papier-maché
Wat de film rond een voormalig undercover agent van de DEA, de Amerikaanse drugspolitie, ook geen goed doet zijn enkele volstrekt ongeloofwaardige plotwendingen. Zou ex-agent Phil Broker, gespeeld door Statham, werkelijk belastende documenten bewaren in een niet afgesloten schuur achter zijn woning, een voormalige plantage in Rayville, op het platteland van Louisiana? Zou de plaatselijke crackbaron, Gator (James Franco), zijn laboratorium niet beveiligen met camera’s?
Maar zelfs met het verstand op nul valt er aan Homefront nauwelijks lol te beleven. Alle volwassenen zijn standaardpersonages van papier-maché: de onmogelijk agressieve trailer park moeder (Kate Bosworth); het onbetrouwbare crackhoertje (Winona Ryder); de begripvolle schoolpsychologe en potentiële geliefde (Rachelle Lefevre); de criminele motorduivels onder aanvoering van een moordlustige psychopaat (Frank Grillo). Het minst ongeloofwaardig is Brokers tienjarige dochter, een rol van de veelgevraagde kind-actrice Izabela Vidovic.
Vriendelijke vechtmachine
Homefront is geproduceerd door Sylvester Stallone, die ook tekende voor het script. Het zal niet verbazen dat Statham een Rambo-achtig type vertolkt: vriendelijke vechtmachine, nieuw in het dorp, wordt belaagd door niet bijster slimme locals. Een stoet van gekende acteurs probeert iets te maken van het gekunstelde script, wat onbedoeld op de lachspieren werkt. Met name James Franco is misplaatst als lokale misdaadprins; zijn aanwezigheid moet Homefront boven het niveau van direct-to-video productie uittillen.
Routineus gefilmd door tv-regisseur Gary Fleder heeft Homefront de allure van een doorsnee tv-film, opgeleukt met acteurs van naam. Wat de film echter doet zinken is de volkomen humorloze aaneenschakeling van uitgekauwde stereotypen. Alles wat de Statham-films van Europese regisseurs als Guy Ritchie en Olivier Megaton zo leuk maakt – de ironie, de uitgewerkte plots, de zelfspot, het visuele spektakel – is hier ver te zoeken. Statham raakt ondertussen op leeftijd; het is te hopen dat zijn loopbaan niet uitglijdt over deze opgewarmde drol.
26 november 2013