***
recensie Louder Than Bombs
Door rouw versnipperd
door Suzan Groothuis
Wat blijft er over van een gezin na de zelfmoord van de moeder? En sterker nog, wat doe je als vader als je je jongste zoon steeds hebt voorgehouden dat het een ongeluk was? Louder Than Bombs is een sterk geacteerd familiedrama, maar houdt de kijker ondanks momenten van betovering op afstand.
De Noorse regisseur Joachim Trier kennen we van Reprise en Oslo, August 31st. Integere, psychologische drama’s waarin jonge mensen met een intellectuele achtergrond worstelen met hun twijfels en ambities. In Reprise leidt dat vooral tot de verwende weltschmerz van een groep hoogopgeleide twintigers; Oslo, August 31st krijgt een tragischer wending als de jonge hoofdpersoon besluit afscheid van het leven te nemen. En nu is er dan Louder Than Bombs, Triers eerste Engelstalige productie met grote namen als Isabelle Huppert en Gabriel Byrne.
Ook in Louder Than Bombs staan reflecties op het leven en ieders persoonlijke twijfels en wensen centraal. Het draait om het gezin Reed, incompleet sinds het overlijden van moeder Isabelle (Isabelle Huppert). De succesvolle, maar getroebleerde fotografe maakte zelf een einde aan haar leven door tegen een vrachtwagen aan te rijden. Iets wat jongste zoon Conrad niet weet, want hem is door zijn vader voorgehouden dat het een ongeluk was.
Complexe familiegeschiedenis
Drie jaar na het overlijden is er een retrospectief op haar werk. Oudste zoon Jonah (Jesse Eisenberg) keert net na de geboorte van zijn zoon terug naar zijn ouderlijk huis om zijn vader te helpen met het samenstellen van de collectie. Een manier voor vader Gene (Gabriel Byrne) om de banden met zijn zonen aan te halen. Hij komt hierbij voor de moeilijke opgave te staan Conrad eerlijk te vertellen wat de daadwerkelijke aanleiding was van Isabelle’s dood.
En zo raakt de kijker verwikkeld in een complexe familiegeschiedenis, waarin het hier en nu afgewisseld wordt met beelden uit het verleden. Herinneringen aan Isabelle komen in beeld, worden opgerakeld of gereconstrueerd. Zo beeldt de kwetsbare Conrad zich haar dood in: was ze aan het wegdromen voordat ze geschept werd door een vrachtwagen? Ook al proberen de gezinsleden de draad weer op te pakken – Jonah als kersverse vader, Gene weer in een nieuwe relatie en Conrad ergens zwevend in zijn eigen wereld – de wonden van Isabelle’s dood zijn nog duidelijk zichtbaar.
Ingetogen en onderkoeld
Louder Than Bombs heeft een ingetogen sfeer waarin herinneringen, dagdromen en realiteit samensmelten. Parallel aan rouwverwerking lopen thema’s van passie, zingeving, vervreemding en eenzaamheid. Waarom heeft Isabelle een einde aan haar leven gemaakt en hoe kan het gezin weer verder na deze tragische gebeurtenis? Triers film heeft momenten van betovering en schoonheid, maar blijft een zekere afstand tot zijn personages houden. Alsof ieder zich wil beschermen voor de ware emoties die achter een ogenschijnlijk geslaagd en succesvol leven schuil gaan.
In deze film zijn het niet de grote namen die de meeste indruk maken, maar die van nieuwkomer Devin Druid als Conrad. Het verlies van zijn moeder heeft er dusdanig ingehakt dat hij volledig in zijn eigen, vervreemdende wereld leeft. Dit leidt tot komische scènes, zoals zijn liefdesverklaring aan een onbereikbaar meisje dat hij kent van school. Maar de rijke fantasie (creatief vormgegeven aan de hand van zijn dagboek) van de jongen gaat samen met zijn zichtbare worsteling, woede en onmacht. Terwijl zijn vader verwoede pogingen doet om contact te maken, sluit Conrad zich steeds meer af.
De slotscène, waarin blijkt dat er altijd veel moet gebeuren om nader tot elkaar te komen, is mooi, maar toch wil Louder Than Bombs niet helemaal beklijven. Misschien ook wel omdat de film teveel wil laten zien – perspectiefwisselingen, sprongen naar het verleden, denkbeeldige sequenties en wat overbodige zijlijntjes zoals een affaire die Jonah er op nahoudt. Conclusie? Een degelijke, maar onderkoelde film, zodat je als kijker toch met droge ogen de zaal uitloopt. Terwijl voorganger Oslo, August 31st insloeg als een bom, maakt deze film zijn titel niet waar.
13 februari 2016