Maudite Poutine

**

recensie Maudite Poutine

Experimentele rauwheid in Quebec

door Suzan Groothuis

De jonge Vincent is op de vlucht voor een bende, nadat hij met zijn maten hun wiet gestolen heeft. Een onverwacht weerzien met zijn oudere broer leidt tot een vicieuze cirkel van geweld, waar beiden uit willen, maar niet kunnen ontsnappen.

Maudite Poutine verwelkomt de kijker met een flikkerend zwart-wit beeld. Om vervolgens over te gaan in beelden van een concert, waar ruige hardcore gasten met bivakmutsen zich uitleven op hun gitaar. Dan pas begint de film, met een reis die uitmondt in een negatieve spiraal.

In Lemieux’ film, waar dialogen spaarzaam zijn en het meer gaat om het beeld – in zwart-wit geschoten – en de geluidsband, draait het om de jonge Vincent die op de vlucht is. Met zijn bandleden heeft hij wiet gestolen van de zogeheten “the bikers”, een bende die je liever vermijdt. Vooral als je iets hebt uitgehaald. Iemand zegt het nog tegen Vincent: “ze vergeven je nooit, mijn vriend”.

Maudite Poutine

Broers en tegenpolen
Om duidelijk te maken dat je niet met “the bikers” moet sollen ranselen zij Vincents maten af. Vincent zelf blijft gespaard, dankzij een plotse aanwezigheid die hem in bescherming neemt: zijn oudere broer Michel, die connecties heeft met de bende. Maar Vincent is nog niet van zijn belagers af: er moet een schuld vereffend worden. Geld dat er niet is.

Vanaf dat moment draait het om de twee broers, die elkaars tegenpolen zijn, en een situatie die steeds uitzichtlozer wordt. Terwijl Vincent een leven wil opbouwen, met werk en zijn liefde voor muziek en zijn band, trekt de gekwelde Michel hem onbedoeld naar beneden. Als kijker voel je van verre aankomen dat er opoffering in het spel is: de oudere broer voelt zich verantwoordelijk en wil voorkomen dat zijn jonge broertje nog meer in de problemen raakt.

Soundscapes en vervorming
Maudite Poutine is een film die sfeer en geluid centraal stelt. Niet verwonderlijk als je weet dat regisseur Karl Lemieux gewerkt heeft aan live-performances van Godspeed You! Black Emperor, een band die bekend staat om zijn hypnotiserende soundscapes. Vervormde shots, contrasterend zwart-wit en de muziek – inderdaad hypnotiserende soundscapes – gaan samen en voeren de boventoon. De beelden tonen uitzichtloosheid in Quebec, Canada – industrieterreinen, trailers, ruwe landschappen en concerten waar de arbeidersklasse zich uitleeft op voor de kijker onhoorbare harde klanken. De hardcore die Vincent maakt is slechts in zachte tonen op te vangen – als achtergrond, om over te gaan in een soundtrack van minimalistische geluidsgolven.

Maudite Poutine

Rauw en intens zonder gevoel
Lemieux zet een rauwe, intense sfeer neer, maar inhoudelijk schiet zijn film tekort. De complexe broederlijke band – je voelt ‘m niet. Vincent is vooral de mooie, getroebleerde jongen en Michel de einzelgänger zonder toekomst. Wie ze echt zijn en wat er speelt laat zich raden. Als er al een emotioneel moment is, zoals een broederlijk samenzijn bij een kampvuur, zie je de twee praten zonder ze te horen. In een zwakke scène verklaart Vincents moeder een situatie van vroeger, die de tegenstellingen tussen de twee broers duidt.

Uiteindelijk laat Lemieux zich teveel verleiden door de opzichtige thema’s van de neerwaartse spiraal van geweld en opoffering. Je voelt een grimmige climax aankomen en die krijg je ook, getoond in uitgesponnen shots. Resulterend in een lege film, waarbij het visuele en auditieve aspect aanvoelen als kunstje in plaats van als prikkelende toevoeging.
 

7 augustus 2017

 
MEER RECENSIES