****
recensie Mission: Impossible – Rogue Nation
De foppers gefopt
door Alfred Bos
Wie of wat is de rogue nation (schurkenstaat) in aflevering vijf van de Mission: Impossible-reeks rond Tom Cruise’s actieheld Ethan Hunt? Hoe fout kun je zijn om goed te doen? Of andersom?
Na het succes van Mission: Impossible – Ghost Protocol (2011) verschijnt aflevering vijf van de actiespionage-franchise in een ‘Bond-jaar’. Het Impossible Missions Force (IMF) rond alfamannetje Ethan Hunt (Tom Cruise) heeft in de voorlaatste film serieuze brokken gemaakt – Kremlin in puin – en is officieel ontbonden. Het team, ditmaal exclusief mannelijk, vecht in Mission: Impossible – Rogue Nation niet alleen tegen een schimmige vijand maar ook voor eerherstel.
De vijand, dat is The Syndicate, de sinistere club waarop in het slot van M:I – Ghost Protocol werd gehint. Het syndicaat blijkt een internationaal gezelschap van terroristen onder leiding van de kille griezel Solomon Lane (Sean Harris). Het is het spiegelbeeld van IMF, een elite binnen een elite die lak heeft aan regels en doet wat men goed dunkt. De paranoia stijgt tot nieuwe hoogten – of daalt naar ongekende dieptes – en wanneer alle (?) mist is opgetrokken blijken held en schurk verwisselbare rollen te zijn. Goed? Fout? Het verschil tussen speciaal agent en terrorist is niet altijd even duidelijk.
Ultieme zzp-er
Producent Cruise poneert de MI-franchise als een team-tegenhanger van de James Bond-reeks en terug van weggeweest, we zagen hem voor het laatst in Mission: Impossible III uit 2006, is hacker Luther Stickell (Ving Rhames). Gebleven zijn Benji Dunn (Simon Pegg, bij het team sinds M:I-III) en William Brandt (Jeremy Renner, toegevoegd in M:I-GP). Inderdaad, allemaal mannen. Waar is de vrouw dan? Dat is Ilsa Faust (Rebecca Ferguson), die geheel in de paranoïde tijdsgeest van M:I – Rogue Nation binnen, buiten en boven de strijdende partijen de zaak dient. Ze is een mission impossible in zichzelf, de ultieme zzp-er tegen wil en dank.
Actie en ernst zijn verankerd in een vleugje humor, waar de Britse komiek Simon Pegg meer in het bijzonder verantwoordelijk voor is. Aan actie geen gebrek: van de opera in Wenen, via een watertank in Marokko, en nu we daar toch zijn kan er ook nog wel een groepsachtervolging per motor af, tot de ontknoping in de mistige steegjes van het Londense Whitechapel, het vroegere speelveld van Jack the Ripper – het is bijna teveel van het goede. En dan het bedrog-in-bedrog: een sterke scène tijdens de voorstelling van Puccini’s opera Turandot telt maar liefst drie sluipschutters. M:I – Rogue Nation kan alleen maar gemaakt zijn na de onthullingen over de afluisterpraktijken van de NSA, het Amerikaanse National Security Agency.
Zwarte coltrui
De film opent heel hip in een Londense platenzaak, waar Hunt wordt geïnformeerd via een ouderwetse vinylschijf: het lijkt de legendarische jaren zestig tv-serie De Wrekers wel. Zou het toeval zijn dat opperschurk Lane à la Steve Jobs een voorkeur heeft voor zwarte coltruien? En hoe veilig is informatie als een stick ongemerkt kan worden gewist door een smartphone? Wie op die manier naar M:I – Rogue Nation kijkt, ziet een wereld waarin digitale technologie risicovol blijkt en het verraad zichzelf in de staart bijt. Het middel is doel geworden en maar goed dat er een IMF (Internationaal Monetair Fonds?) is om die gekte te bezweren.
Regisseur Christopher McQuarrie kreeg een Oscar voor zijn scenario van The Ususal Suspects en schreef de scripts voor de Cruise-vehikels Valkyrie, Edge of Tomorrow en Jack Reacher; de laatste regisseerde hij tevens. Ook voor deze film leverde hij het draaiboek en dat is wellicht de reden dat Mission: Impossible – Rogue Nation meer dan voorgaande afleveringen de nadruk legt op de labyrintische intrige, zonder evenwel de bloedstollende actie te veronachtzamen. McQuarrie’s mengvorm van spionagethriller en actiefilm zorgt ervoor dat de MI-fans tevreden naar huis gaan en, nog belangrijker, kunnen uitzien naar een vervolg. Want de met rook gevulde perspex kubus die de politie aan het slot van M:I-RS komt ophalen, zit daar het Syndicate-brein echt in?
28 juli 2015