Boy Next Door, The

*

recensie  The Boy Next Door

Disney’s American Psycho

door Wouter Spillebeen

Surfend op dezelfde golf als Fifty Shades of Grey komt regisseur Rob Cohen aanzetten met zijn “sexy” thriller The Boy Next Door, die misschien nog meer inspeelt op fantasieën van vrouwen rond de middelbare leeftijd. 

Het is niet moeilijk om onmiddellijk te begrijpen op welk publiek Cohen gewoonlijk mikt. Hij gaf leven aan de immens populaire sequel-machine The Fast and the Furious, creëerde de eerst xXx, die intussen ook meerdere vervolgen kent en regisseerde de recentste in de The Mummy-reeks. Weinig inhoud, maar een hoop explosies en special effects, daar boert hij best goed mee. Met zijn jongste film (misschien geïnspireerd door zijn rol als producent in de realityserie Topless Prophet) gooit hij het over een andere boeg: zijn vreemde mix tussen een erotische thriller en High School Musical lijkt voor geen enkel publiek bestemd.

Recensie The Boy Next Door

Perfecte wonderboy
Claire Peterson (Jennifer Lopez) woont al negen maanden niet meer bij haar echtgenoot Garrett (John Corbett), zoals we leren in de montage van flashbacks waarmee The Boy Next Door opent. Hun zoon Kevin (Ian Nelson) wil niets liever dan zijn ouders herenigd zien. Op een dag komt Noah Sandborn (Ryan Guzman), de achterneef van de zieke buurman van Claire, opdagen. Hij lijkt de perfecte wonderboy, al is hij wat te jong voor Claire. Desalniettemin belanden de twee enkele dinertjes en een reparatie aan de garagepoort later samen in bed. Claire weet maar al te goed dat ze die nacht best zo snel mogelijk vergeet, maar Noah ziet het anders. Zijn obsessie voor Claire ontaardt in stalking en bruut geweld.

De jonge ‘heterd’ die extreem hard valt voor de gescheiden moeder die er onrealistisch goed uitziet, enkele expliciete scènes… dat alles wijst erop dat The Boy Next Door een gemiddelde erotische thriller wordt met hetzelfde publiek voor ogen als Fifty Shades of Grey. Waarom dan plukken de makers scènes waarin Kevin een meisje uitvraagt bijna letterlijk uit een Disneyfilm? Het hele verhaal is voor het grootste deel best tam, tot de laatste tien minuten gebeurt zo goed als niets dat voor een twaalfjarige choquerend zou zijn. De film is te dom voor een thrillerpubliek, te expliciet voor een Disneypubliek en te jeugdig voor een erotiekpubliek. Voor wie is dit eigenlijk gemaakt?

Recensie The Boy Next Door

Zelfpijniging
Naast dat fundamentele probleem lijdt The Boy Next Door aan nog een resem andere pijnpunten. Het scenario schildert onze ‘heldin’ consequent af als een domme gans: de lerares klassieke literatuur vindt dat J.K. Rowling het beste voorbeeld is van een klassiek geschoolde auteur? Ze weet dat haar gewelddadige stalker elk moment kan thuiskomen, dus doorzoekt ze nog even tergend traag zijn kelder? Een student die een medestudent zonder provocatie een schedelbreuk slaat, belandt niet bij de politie en wordt pas van school gestuurd nadat hij de directrice een “cunt” noemt.

Het acteerwerk is geen bal waard, visueel is de film saai, dezelfde onheilspellende brommende toon is te horen tijdens de hele film, zelfs tijdens de climax… Een positief punt bedenken over The Boy Next Door is werkelijk een oefening in zelfpijniging. Het enige dat deze recensent kan bedenken, is dat de film gelukkig best snel voorbij is. Deze moet je gezien hebben, maar dan alleen om te begrijpen hoe slecht hij is.

9 maart 2015

 

 

MEER RECENSIES