**
recensie The Gringo
In volle vaart op een gammele achtbaan
door Sjoerd van Wijk
The Gringo is een duizelingwekkende achtbaanrit waarbij het wagentje aan alle kanten rammelt.
Harold (David Oyelowo) is een doorsnee kantoorklerk met een solide baan en leuke vrouw. Althans, dat is wat Harold denkt. Zijn wereld is echter van het kaliber man bijt hond, maar dan waar de mensen ook honden zijn. Zijn lompe baas Richard (Joel Edgerton) houdt een aanstaande fusie waarbij Harold zijn baan zal verliezen geheim. Zijn vrouw heeft ook geheimen, waar de oplopende credit card schuld nog de minste van is. Alles raakt in stroomversnelling als Harold met Richard en de andere gemene bazin Elaine (met verve gespeeld door Charlize Theron) op zakenreis gaat naar Mexico. Gefrustreerd en in geldnood probeert Harold te doen alsof hij is ontvoerd, met alle bizarre gevolgen van dien. Niet in de laatste plaats omdat het bedrijf er louche praktijken met de “Black Panther” op nahield.
Over de top
Van de grauwe kille kantoorwereld naar het kleurrijke warme Mexico. En weer terug. En weer een andere plek. En weer een nieuw karakter. The Gringo springt van de hak op de tak en gaat van hot naar her. Met de vlugge montage worden kogels afgevuurd die naar alle kanten terugkaatsen. Alles in de film is erop gericht de voortgang van het verhaal permanent op elf te hebben. Het wagentje in de achtbaan is duidelijk over de top en raast in vogelvaart naar beneden.
De vele verschillende spelers met elk hun eigen agenda tonen een complexe wereld waar de homo economicus hoogtij viert. Alles is een transactie waar maximaal rendement op moet worden gehaald. De te aardige Harold en naïeve toerist Sunny (Amanda Seyfried) die hij toevallig tegen blijft komen, steken hier schril bij af. Dit scherpe contrast geeft de film zijn spanning, wat verder versterkt wordt doordat alle karakters tot werkelijk alles in staat zijn. De onvoorspelbaarheid houdt ons gissende.
Scatter plot
Toch is deze onvoorspelbaarheid ook een zwakte van de film. Scenaristen Matthew Stone (vooral bekend van de Coen Brothers-film Intolerable Cruelty) en Anthony Tambakis (die Suicide Squad 2 en The Karate Kid 2 zal meeschrijven) halen dermate veel uit de trukendoos dat de goochelshow iets te ongeloofwaardig wordt. Het plot is bij vlagen onaannemelijk omdat het van een enorme hoeveelheid toevalligheden aan elkaar hangt.
Met name de manier waarop de karakters worden neergezet verdient de aandacht. Vaak nemen zij beslissingen die onbegrijpelijk zijn. Zo is er Mitch, de broer van Richard die als humanitair werker nog eenmaal zijn voormalig beroep van criminele huurling oppakt voor het geld. Waarom gaat zo’n professional in het openbaar bier drinken met Harold die veilig thuis moet komen, ondanks dat hij Harold net heeft gered van een stel drugdealers die achter hem aan zaten? Nu is The Gringo weliswaar een actiecomedy, wat de cartooneske karakters verklaart, maar dit betekent niet dat je elke vorm van logica overboord moet gooien als het plot daar om vraagt.
Vergezocht vermaak
Het komische karakter delft het onderspit ten opzichte van het spannende plot en de opzwepende actie. De grappen lijken niet altijd in goede aarde te vallen. De cynische dog-eat-dog wereld van The Gringo werkt helaas door in de humor. Zo is de grote liefde van de maffiabaas voor The Beatles bedoeld als komisch element, maar hebben de scènes waar deze band besproken wordt te snel een morbide karakter door het brute geweld wat een verkeerd antwoord oplevert. In plaats van een symbiose tussen de bizarre immer veranderende situaties en de schematische spelers vervalt alles in cynisme en werkt het niet op de lachspieren.
Het geheel is zelfs eerder nihilistisch dan dat het leven wordt omarmd. In dat kader kan ook de motivatie voor deze film in twijfel worden getrokken. In feite is de film een grote dolpartij met op de achtergrond de Mexicaanse burgeroorlog tussen drugsbendes, de overheid en geheime diensten. Waar een geslaagde comedy hoop zou kunnen putten uit deze uitzichtloze situatie lijkt The Gringo echter eerder te gaan voor het transformeren van de verschrikkingen in onschuldig vermaak.
Daarom is The Gringo voornamelijk een avond onvervalst escapisme van het kantoorleven door inleving met de brave Harold die zichzelf realiseert als de ontwaakte Harry. Als de humor en de menselijkheid niet uit het oog waren verloren had het meer kunnen doen met de Mexicaanse situatie.
18 maart 2018