Top 5 2017

Deel 5: Suzan Groothuis
Top 5 en miskleun van 2017

On Body and Soul

Acht recensenten van InDeBioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die een bioscooprelease had verdiend. Tot en met Oudjaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2017.

Suzan Groothuis door Suzan Groothuis

Het einde van 2017 is in zicht. Tijd om de balans op te maken: welke films zijn het meest blijven hangen?

 

MOONLIGHT

De aftrap begon voor mij goed met het International Film Festival Rotterdam, waar Moonlight er met de publieksprijs vandoor ging.  Terecht, want deze kroniek over een jonge homoseksuele Afro-Amerikaan die opgroeit in een ruig Miami is prachtig. Zijn liefde voor mannen ver weggestopt, want zoiets is not done in een machocultuur. Drie acteurs vertolken één personage en doen dat met verve. Vooral het laatste deel, waarin de hoofdpersoon van klein en kwetsbaar getransformeerd is tot stoere drugsdealer, overrompelt. Ingehouden emoties die tot leven komen, uiterst subtiel en beheerst in beeld gebracht. Mijn top 5 start dus met Moonlight. Omdat het medium film zo divers is, geen beste film van 2017 voor mij, maar wel de vijf meest in het oog springende.

 

GOOD TIME

De VS scoort goed in mijn lijst. Good Time op plek vier, hoewel ik die nominatie het liefst had gedeeld met het flitsende en ritmische Baby Driver. Maar het is goed om de broertjes Safdie, die eerder indruk maakten met het rauwe, uitzichtloze Heaven Knows What, in de spotlights te zetten. Verwacht geen lange, trage shots (zoals in veel Europese cinema het geval is) die de uitzichtloosheid verbeelden: de Safdies hebben een kleurrijke, pakkende stijl. Denk aan een trefzekere montage en naturel, in-your-face acteren. De agressie aangewakkerd door stuwende techno. Good Time is zinderende, rauwe actie met een uitstekende Robert Pattinson als ongelikte crimineel, die tot het uiterste gaat om zijn mentaal beperkte broer uit een beruchte gevangenis te krijgen.

 

DUNKIRK

Vervolgens over tot oorlogsgeweld in Dunkirk. De nieuwste Nolan overrompelt in beeld en geluid. We zien een uur (de lucht, met Tom Hardy als Spitfire-piloot), een dag (de zee) en een week (het strand) vergeefse oorlog: omsingeld door Duitsers moeten Britse soldaten uit het Noord-Franse Duinkerke geëvacueerd worden. Nolan houdt bijna twee uur lang de spanning van begin tot eind vast, mede dankzij het  sublieme camerawerk van Hoyte van Hoytema (eerder verantwoordelijk voor Let The Right One In). Beeld en geluid (een constante, dreigende, zoemende en pulserende soundtrack) versterken elkaar dusdanig dat je als kijker niet anders kan dan je overgeven aan het witte doek.

 

GET OUT

Een film die verrast met een origineel, donker scenario is Get Out van Jordan Peele. Peele, komiek van beroep, zet een unheimische, ongemakkelijke sfeer neer waarbij je constant op je hoede bent. Spanning, ongemak en scherpe humor gaan samen in deze mysterieuze horror. Er zijn overlappingen met het bizarre Society (1989), waarin een welgesteld gezin een ogenschijnlijk perfect leventje leidt. Maar onder de oppervlakte broeit er van alles. Middels een knap script, met een aantal onvoorziene twists, toont Peele wat er onder die oppervlakte broeit. Een werkelijkheid die niet fraai is.

 

ON BODY AND SOUL!

Ook in het Hongaarse On Body and Soul is er sprake van een vervreemdende werkelijkheid, zij het niet zo verontrustend als in Get Out. Regisseur Ildikó Enyedi laat in deze film over droomgeliefden surreëel romantisch drama en de werkelijkheid die niet vlekkeloos is mooi met elkaar versmelten. On Body and Soul overtuigt met kristalhelder geschoten beelden en een origineel scenario met de nodige droogkomische humor en wat verrassende wendingen. Einde dit jaar uitgekomen en zeker het bezien waard!

 

mother!

 

Miskleun van 2017:

MOTHER!

Over geen film is dit jaar zoveel geschreven en gezegd als het uitzinnige mother! van Darren Aronofsky (The Wrestler, Black Swan). Je vindt ‘m goed of je vindt ‘m ondraaglijk, een middenweg is er niet. De eerste helft, laverend tussen thriller en horror, is nog best te behappen (zeker dankzij Michelle Pfeiffer die als ongewenste gast het bloed onder de nagels van Jennifer Lawrence vandaan haalt). Maar dan vliegt het alle kanten op en mondt de film uit in een bizar, hysterisch scheppingsverhaal. Overdonderend, vermoeiend, chaotisch, vergezocht en over de top. Een uitputtingsslag.

 

Gemist in de bioscoop:

HOW TO BUILD A TIME MACHINE

How To Build A Time Machine, een documentaire van Jay Cheel over tijdreizen. De regisseur volgt animator Rob Niosi en fysicus Ronald Mallet. Beiden zijn geobsedeerd door de vierde dimensie. Zo is Niosi al jaren bezig met de bouw van een perfecte replica van de tijdmachine uit The Time Machine (1960) van George Pal. How To Build a Time Machine laat de kijker in rustig tempo kennismaken met de vierde dimensie, waarbij cinema, wetenschap en persoonlijke ervaringen mooi in elkaar overvloeien. Een prachtige film waarin je als kijker helemaal kan opgaan en je je met Niosi’s machine even terug laat voeren naar Victoriaanse tijden

 
27 december 2017
 
 
Deel 1: Cor Oliemeulen
Deel 2: Nanda Aris
Deel 3: Bob van der Sterre
Deel 4: Yordan Coban
Deel 5: Suzan Groothuis
Deel 6: Tim Bouwhuis
Deel 7: Ralph Evers
Deel 8: Alfred Bos