Top 5 2017

Deel 8: Alfred Bos
Top 5 en miskleun van 2017

After the Storm

Acht recensenten van InDeBioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die een bioscooprelease had verdiend. Tot en met Oudjaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2017.

Alfred Bos door Alfred Bos

Het aanbod blijft groeien. Meer bioscopen, meer festivals, meer films. En meer beeldformats. Of ik op 4DX zit te wachten? Het Zuid-Koreaanse concept biedt naast beeld en geluid een scala aan zintuiglijke indrukken. Door elkaar gerammeld worden in je stoel, wind en water in je snuit, zelfs schroeigeuren in de neus bij een fik op het doek. Net echt, maar dan namaak. Alsof de fantasie dat zelf niet allemaal kan oproepen. Er is veel en vaak goed gemaakt Amerikaans vermaak in de cinema, maar dat ben je kwijt zodra je de zaal verlaat. Het volgende rijtje films – in chronologische volgorde van verschijning – wist me met ‘slechts’ beeld en geluid aan mijn bioscoopstoel te nagelen en mijn fantasie nog dagen te prikkelen. Deze selectie staat los van de films die ik dit jaar heb besproken, het is puur mijn persoonlijke smaak.

 

THE HAPPIEST DAY IN THE LIFE OF OLLI MÄKI

De debuutfilm van Juho Kuosmanen is een pareltje. Gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van een Finse bokser uit de provincie die door zijn manager, zelf een voormalige vechter, wordt klaargestoomd om de Amerikaanse wereldkampioen te bekampen in een uitverkocht stadion in Helsinki. Zijn manager én zijn nieuwe vriendin trekken aan hem. Kiest hij voor de carrière of voor de liefde? Sfeervol tijdsbeeld van begin jaren zestig, prachtig gedraaid in zwart-wit, sterk van psychologie, met terloopse humor en mensen die je kent uit de kroeg. In de epiloog deelt Kuosmanen de winnende kaakstoot uit.

 

20TH CENTURY WOMEN

Films zonder verhaal graven vaak dieper en 20th Century Women, de derde speelfilm van beeldend kunstenaar Mike Mills, is een argument in kwestie. Het gaat nergens over, anders dan de relaties tussen een moeder op leeftijd, haar puberzoon, een inwonende jonge vrouw die met zichzelf overhoop ligt en een buurmeisje dat zonder medeweten van de respectievelijke ouders geheel platonisch iedere nacht bij de puberzoon slaapt. Als Yasujirô Ozu een Amerikaanse tegenhanger heeft, dan is het Mike Mills. Die tekende tevens voor het script en stelde de fantastische soundtrack samen vol new wave van eind jaren zeventig, begin tachtig: de tijd waarin de film speelt.

 

AFTER THE STORM

Nu we het toch over Ozu hebben, zijn eigentijdse tegenhanger binnen de Japanse cinema is Hirokazu Kore-eda. Ook bij hem is het verhaal ondergeschikt aan de personages, staan familierelaties centraal en zijn de problemen tegelijk futiel en fundamenteel: hoe te leven? Kore-eda zelf schrijft de scripts van zijn films die ‘lezen’ als romans voor het witte doek. After The Storm handelt over een voormalige schrijver met slappe ruggengraat, die als gescheiden privédetective zonder werk door familieverwikkelingen met zichzelf wordt geconfronteerd. En iets van eigenwaarde terugvindt. Kore-eda maakt films die een splinter van je ziel slaan.

 

LOVELESS

Verroest, alweer een film over familie. Of eigenlijk – en heel modern – een non-familie. In Loveless van Andrey Zvyagintsev voelt een 12-jarige schooljongen zich overbodig tussen zijn kijvende ouders. Pa is een karakterloze opportunist, ma een haaibaai vol zelfmedelijden. Zoon verdwijnt en ma gaat op zoek naar de spruit die haar aan een ongewild huwelijk heeft geketend, terwijl pa bang is voor zijn baan en status. Zvyagintsevs vijfde film is universeler dan zijn voorgaande, Leviathan. Het schrijnende portret van de hedendaagse samenleving speelt in Leningrad, maar had overal gesitueerd kunnen zijn. Mensen zijn vooral met zichzelf bezig, jagen geld en aanzien na, maar vergeten dat de meest waardevolle dingen zich onder hun neus afspelen. Hoe een ijskoude film toch hartverwarmend kan zijn.

 

ON BODY AND SOUL

De premisse is prachtig: twee mensen die elkaar nauwelijks kennen dromen dezelfde droom. Hij is chef van een slachthuis in Boedapest, zij invalkracht voor een vrouw met zwangerschapsverlof. Hij een man op leeftijd die de liefde achter zich heeft gelaten, zij een verlegen jonge vrouw die iedere kruimel terug legt in de broodmand. Hij heeft een lamme linkerarm, zij oogt autistisch. On Body and Soul van de Hongaarse regisseuse Ildikó Enyedi, over liefde en spiritualiteit, telt enkele zeldzaam poëtische momenten. En een verpletterende Laura Marling op de soundtrack.

 

The Snowman

Miskleun van 2017:

THE SNOWMAN

De Britse cult-regisseur Ben Wheatley stond lange tijd stijf op nummer één in de categorie zelf tackelende uitglijders met zijn nul-dimensionale Free Fire, een film zonder plot of personages, spanning of humor. Een film over, geeuw, een shoot-out van anderhalf uur. Maar de prijs gaat naar Tomas Alfredson en diens al voor release ontdooide The Snowman. Hoe een alleszins capabele regisseur met een ruimhartig budget en een rolbezetting van internationale topacteurs een spannend succesboek tot een onbegrijpelijke warboel weet te verhaspelen. Je moet het maar kunnen.

 

Gemist in de bioscoop:

BLUEBEARD 

De Zuid-Koreaan Soo-youn Lee mengde thriller en horror in zijn debuut The Uninvited uit 2003 en hij doet het opnieuw in Bluebeard, pas zijn tweede speelfilm. Het is een psychologische thriller rond een arts die er een dubbelleven als moordenaar op na houdt. Maar hoe listig hij ook zijn omgeving bespeelt, de zogenaamd domste man van de provinciestad, een slager, heeft hem door. Lee stuurt de kijker telkens de verkeerde kant uit, maar weet in de finale fantasie, suggestie en werkelijkheid uit elkaar te knopen. Als je het mij vraagt zijn er te weinig geslaagde films uit Zuid-Korea in de Nederlandse bioscoop te zien. Deze had echt wel gemogen.
 
31 december 2017
 
 
Deel 1: Cor Oliemeulen
Deel 2: Nanda Aris
Deel 3: Bob van der Sterre
Deel 4: Yordan Coban
Deel 5: Suzan Groothuis
Deel 6: Tim Bouwhuis
Deel 7: Ralph Evers
Deel 8: Alfred Bos