Deel 7: Ralph Evers
Top 5 en miskleun van 2017
Acht recensenten van InDeBioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die een bioscooprelease had verdiend. Tot en met Oudjaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2017.
door Ralph Evers
Hoewel ik vaak genoten heb van mainstream films dit jaar, zaten de parels wederom verstopt in de arthouse. Je hebt in Utrecht een bioscoopje, ‘t Hoogt, waar nummer 1, 2 en 5 draaiden. Toch knap voor zo’n kleine bioscoop om wederom zoveel kwaliteit te draaien. Hoewel dit jaar iets minder verrassend, toch weer met volle teugen genoten van de nummers 1 & 2, die helaas – zo gaat dat met kleine, onbekende films – slechts zeer kort draaiden.
5. – LOVING VINCENT
Ik moest kiezen tussen Valerian and the City of Thousand Planets en Loving Vincent. Beide films waren enerzijds briljant (in vorm, in uitvoering, in ideeënpracht) en anderzijds tegenvallend: qua plot stelt Loving Vincent niet veel voor en de mismatch tussen en desinteresse van Dane DeHaan en Cara Delevingne kalven een flink deel van het plezier in Valerian af. Gepresenteerd als heerlijke gerechten, blijkt de smaak nogal flauw. Loving Vincent wordt gered door een treffende soundtrack en een werkelijk verbluffende detaillering en meesterschap in schilderkunst. Valerian zit zo vol gave werelden, wezentjes en hallucinante avonturen, dat ook hier de inhoud overklast wordt door de vorm. Maar toch blijft ook helaas dat gevoel van wel een volle maag, maar weinig smaak.
4. – THE HANDMAIDEN
Een zinderende, erotische vertelling gebaseerd op het boek Fingersmith van Sarah Waters. Met flair en passie gemaakt door ‘Old Boy’ Chan-wook Park en sensueel neergezet door Min-hee Kim en Tae-ri Kim. De chemie tussen de beide dames is zinnenprikkelend en het tempo, de decors, de settings, de soundtrack, alles in de film trekt je direct uit je eigen leven in de wonderlijke wereld van de cinema. Daarbovenop ligt ook nog een intelligent thriller-aspect, waarmee de film niet alleen een lust voor het oog, maar ook een onderhoudende moderne film-noir is.
3. – POESÍA SIN FIN
Alejandro Jodorowsky schitterde – helaas kort – in het begin van het jaar met zijn allegorische, poëtische en psychedelische, semi-autobiografische ode aan het leven. Onnavolgbare scènes, meedogenloos geweld, seks, literatuur en popcultuur mengt hij als zijn typisch surrealistische stijl, deels over zijn leven. Een opera zonder doek, een symfonie van over elkaar buitelende beelden, die haar hoogtepunten krijgt in kleurenpracht, in vreemde dialogen, in eigenzinnige mensen. Poesía sin fin zit zo boordevol ideeën, dat je ofwel als meneer Creosote de bioscoopzaal verlaat, ofwel al na tien minuten bent afgehaakt.
2. – SIERANEVADA
Cristi Puiu valt met de deur in huis in de hem inmiddels bekende stijl. Sociaal realisme is nog nooit zo realistisch geweest. De verschillende personen komen nonchalant tot de kijker, alsof ze zelf niet doorhadden in een film te spelen en ondertussen vooral bezig te zijn met het ruziën rondom de dood van vader. Er wordt over politiek geluld, er is altijd dat familielid die tegen de afspraken in een vreemde meeneemt en het gekibbel tussen anderen is onvermijdelijk. Dat Errors of my ways van de seventies progrockband Wishbone Ash ineens op de keukenradio langskwam, vind ik als liefhebber van deze band een extra touch aan deze film :)
1. – IN THE CROSSWIND
Nederland is soms wat traag. Risttuules (Engelse titel: In the Crosswind) kwam reeds in 2014 uit. Deze parel is echter zo mooi, dat het fijn is dat ie alsnog in Nederland te zien was. De film maakt gebruik van tableaux vivants, wat prachtige plaatjes oplevert. Een schrijnend portret van een in West-Europa grotendeels onbekende geschiedenis: het lot van de Balten in en na de Tweede Wereldoorlog. De film maakte een diepe indruk op me: voor dit soort films ga ik naar ‘t Hoogt!
Miskleun van 2017:
MANIFESTO
Wat te kiezen? Bij nader inzien toch ook aardig wat teleurstellende films gezien. Als een soort recept voor een vreselijke kerst, volgen hier enkele ingrediënten.
Film die me het meest op de zenuwen werkte, vanwege infantiel script en uitwerking: Brigsby Bear.
Meest pretentieuze film, met inmiddels smakeloos, uitgekauwd trucje: Song to Song.
Arthouse horror, of hoe we van een slap verhaal zowaar een fantasieloze bioscooprelease wisten te versieren (wat de fukk is hier aan voorafgegaan?): It comes at night.
Plaatsvervangende schaamte (want Nederlandse makelij), mede door puberaal scenario: Alberta. Eeuwigdurende film over een groepje tieners uit de lage sociale klasse in Amerika waarin vooral de lelijkheid en armoede geëtaleerd worden (hoezo oprecht portret?) in een film die qua lengte best ook aandacht had kunnen besteden aan het uitwerken van de personages, maar het blijkbaar nodig vond om de armoede op alle lagen van het film maken te laten doorklinken.
Verveling heeft er weer een hoofdstuk bijgekregen. Goed gehypet overigens: American Honey.
En dan nog de meest irriterende film, die een aanslag doet op je esthetische en intellectuele vermogens: Manifesto.
30 december 2017
Deel 1: Cor Oliemeulen
Deel 2: Nanda Aris
Deel 3: Bob van der Sterre
Deel 4: Yordan Coban
Deel 5: Suzan Groothuis
Deel 6: Tim Bouwhuis
Deel 7: Ralph Evers
Deel 8: Alfred Bos