**
recensie Alles is Familie
Volgepropte comedy mist juiste toon
door Astrid van Pelt
Hun levens zijn met elkaar vervlochten, maar over de diepste emotionele drijfveren weten ze maar weinig. In Alles is Familie volgen we een groep mensen die allemaal op een cruciaal moment van hun leven zijn aangekomen en knopen moeten doorhakken.
Therapeute Winnie (Carice van Houten) wil moeder worden, maar wordt daarin belemmerd door haar partner Rutmer (Thijs Römer), die van de fertiliteitsarts de diagnose ‘lui zaad’ heeft gekregen. Rutmers broer Charlie (Benja Bruijning) is een womanizer die geen verantwoordelijkheid wil nemen. Pater familias Arend (Kees Hulst) streeft naar geluk, terwijl zijn vrouw Jeanette (Martine Bijl) hem (tijdelijk) wil verlaten en wil onderzoeken hoe het gesteld is met haar sex appeal. Ingewikkeld verhaal? De kleinere verhaaltjes zijn hier nog buiten beschouwing gelaten.
Gebrek aan emotionele betrokkenheid
Alles is Familie is een afgeleide van het zeer succesvolle Alles is Liefde (2007). De film heeft dezelfde regisseur (Joram Lürsen) en scenarist (Kim van Kooten), en ook de wirwar van verhaallijnen is hier present. Deze talloze levenslijnen zijn redelijk te volgen, maar waar deze veelvuldige miniverhaaltjes in Alles is Liefde voor dynamiek en een feelgood sfeer zorgen, leiden ze in de huidige film tot een gebrek aan emotionele betrokkenheid. De verhalen zijn complexer, niet langer luchtige relazen over ontluikende liefdes, maar moeilijke afwegingen over een vastgeroest huwelijk of een onvervulde kinderwens.
‘Dit is een klucht!’, verzucht Winnie tegen het einde van de film, en ze legt de vinger precies op de zere plek. Want hoewel de film diverse morele dilemma’s aansnijdt, worden die er op zo’n topsnelheid doorheen gejaagd dat er niet veel meer overblijft dan een verzameling grappen. Die combinatie van dramatiek en lichtvoetigheid werkt soms ontwapenend, maar soms slaat de toon teveel door naar een oppervlakkige komedie.
Non-verbale grappen zijn subtieler
De grappen komen soms te gemaakt over, de hand van de maker is te nadrukkelijk aanwezig en het tegenovergestelde effect wordt bereikt. Succesvoller zijn de subtielere non-verbale grappen. Bijvoorbeeld de scène waarin Kees van Kooten als Haagse autoverkoper in een hobbezakkerig pak een oudere dame een vriendelijk bedoeld schouderklopje geeft, maar dit doet met dezelfde pushkracht als waarmee hij kort daarvoor de stabiele wegligging van een invalidenwagentje demonstreerde.
De verhaallijn over Winnie’s poging om moeder te worden, dat het skelet van de film vormt, komt goed uit de verf. Deze scènes zijn langer en de kijker heeft meer ruimte zich emotioneel in te leven. Winnie’s nietsvermoedende verliefdheid op haar ‘anonieme’ zaaddonor is een gouden vondst. Het is echter moeilijk voorstelbaar dat Alles is Familie het kassucces van zijn voorganger zal evenaren.
16 november 2012