Véél films over mensen op IDFA - en veel van die films gaan over hun passies. Rusland is hofleverancier dit jaar, daarover de volgende episode. Lees hier deel 3 van de IDFA-beschouwingen.
Over het hele festival gezien komt slechts een handvol uit het Midden-Oosten en zijn de VS en Frankrijk beide met enige tientallen documentaires koploper. Nu een eerste bijdrage over Algerije, Palestina, Haïti en Rusland.
Net als vorig jaar biedt IDFA veel geschiedenis. Veel mensen op zoek naar hun familiegeschiedenissen, maar ook het onderwerp zelf als leidraad van de film. Deel 1 van de verslagen en recensies van IDFA 2020.
Deze IDFA is alles anders. Het festival dat begint op 18 november en eindigt op 6 december zal zich grotendeels online afspelen. Wat valt er te zien? InDeBioscoop duikt weer diep in het programma.
Het naderen van IDFA is een vertrouwelijk iets in de herfst. Er is alleen een dikke maar: door corona is alles anders. Een filmzaal betreden zit er niet echt in, tenzij je behoort tot de dertig gelukkigen die snel was met kaarten kopen.
Ook documentaires over filmmakers vormen een soort retrospectief binnen een film. Daarnaast kijken enkele documentaires terug op de sociale context van cinema in een dictatuur.
Als rockmuzikant is het vaak sappelen, eeuwige roem en van je hobby kunnen leven is maar voor enkele bands weggelegd. Dat geldt nog eens te meer voor landen als Iran en Afghanistan.
Documentaires met iets meer experimenteerdrift dan gemiddeld, ze vallen niet zo op in het maatschappijkritische lawaai van IDFA. Toch zijn ze er wel. Bob van der Sterre zag ze.
Kleine, beschouwende films over het leven van mensen staan tegenover documentaires met een politiek of maatschappelijk thema. Observeren, reflecteren en doemdenken.
Waar zou het aan liggen, de hausse aan documentaires over drama uit het verleden? Is het de invloed van Netflix of was de hausse er altijd al en valt het nu pas op?
Een uitvoerig retrospectief van de Chileense documentairemaker Patricio Guzmán waarin de door de CIA gesteunde militaire coup in 1973 een rode draad vormt.
Aandacht voor bekende mensen. Omdat ze een jonge influencer zijn, ineens als popster in de spotlight staan, een jarenlange carrière als illusionist weer oppakken en roem en liefde moeilijk samengaan.
Voor de dertiende keer is er IDFA DocLab in Tolhuistuin, gecentreerd rond een expositie van meer dan dertig interactieve en immersieve kunstwerken en VR-installaties.
We trappen ons verslag van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA) 2019 af met documentaires die moeilijke onderwerpen net even anders benaderen.
Verrassend dit jaar is dat films over de oorlogen in Syrië en Oekraïne uit de mode lijken. Ook films over vluchtelingen lijken iets minder vertegenwoordigd, net als films over wetenschap en economie.
Experimentele tocht over de Atlantische Oceaan, reis van zoon en vader vol ontboezemingen, worstelingen van de Britse zangeres Kate Nash en grauw portret van overleven in de Afghaanse stad Kabul.
Véél films over mensen op IDFA - en veel van die films gaan over hun passies. Rusland is hofleverancier dit jaar, daarover de volgende episode. Lees hier deel 3 van de IDFA-beschouwingen.
Over het hele festival gezien komt slechts een handvol uit het Midden-Oosten en zijn de VS en Frankrijk beide met enige tientallen documentaires koploper. Nu een eerste bijdrage over Algerije, Palestina, Haïti en Rusland.
Net als vorig jaar biedt IDFA veel geschiedenis. Veel mensen op zoek naar hun familiegeschiedenissen, maar ook het onderwerp zelf als leidraad van de film. Deel 1 van de verslagen en recensies van IDFA 2020.
Deze IDFA is alles anders. Het festival dat begint op 18 november en eindigt op 6 december zal zich grotendeels online afspelen. Wat valt er te zien? InDeBioscoop duikt weer diep in het programma.
Het naderen van IDFA is een vertrouwelijk iets in de herfst. Er is alleen een dikke maar: door corona is alles anders. Een filmzaal betreden zit er niet echt in, tenzij je behoort tot de dertig gelukkigen die snel was met kaarten kopen.
Ook documentaires over filmmakers vormen een soort retrospectief binnen een film. Daarnaast kijken enkele documentaires terug op de sociale context van cinema in een dictatuur.
Als rockmuzikant is het vaak sappelen, eeuwige roem en van je hobby kunnen leven is maar voor enkele bands weggelegd. Dat geldt nog eens te meer voor landen als Iran en Afghanistan.
Documentaires met iets meer experimenteerdrift dan gemiddeld, ze vallen niet zo op in het maatschappijkritische lawaai van IDFA. Toch zijn ze er wel. Bob van der Sterre zag ze.
Kleine, beschouwende films over het leven van mensen staan tegenover documentaires met een politiek of maatschappelijk thema. Observeren, reflecteren en doemdenken.
Waar zou het aan liggen, de hausse aan documentaires over drama uit het verleden? Is het de invloed van Netflix of was de hausse er altijd al en valt het nu pas op?
Een uitvoerig retrospectief van de Chileense documentairemaker Patricio Guzmán waarin de door de CIA gesteunde militaire coup in 1973 een rode draad vormt.
Aandacht voor bekende mensen. Omdat ze een jonge influencer zijn, ineens als popster in de spotlight staan, een jarenlange carrière als illusionist weer oppakken en roem en liefde moeilijk samengaan.
Voor de dertiende keer is er IDFA DocLab in Tolhuistuin, gecentreerd rond een expositie van meer dan dertig interactieve en immersieve kunstwerken en VR-installaties.
We trappen ons verslag van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA) 2019 af met documentaires die moeilijke onderwerpen net even anders benaderen.
Verrassend dit jaar is dat films over de oorlogen in Syrië en Oekraïne uit de mode lijken. Ook films over vluchtelingen lijken iets minder vertegenwoordigd, net als films over wetenschap en economie.
Experimentele tocht over de Atlantische Oceaan, reis van zoon en vader vol ontboezemingen, worstelingen van de Britse zangeres Kate Nash en grauw portret van overleven in de Afghaanse stad Kabul.