****
recensie Life of Pi
Oogstrelend filmepos met spiritueel tintje
door Astrid van Pelt
Voor wie National Geographic mooi maar te traag en organisch vindt, kan Life of Pi uitkomst bieden. Sterrenhemels, Hindoeïstische tempels, een range aan diersoorten en razend natuurgeweld verpakt in een haast mystiek verhaal over levenskracht.
Life of Pi is het onwaarschijnlijke overlevingsverhaal van de jonge Pi, gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Yann Martel uit 2001. Terwijl het boek begint met een uitgebreide filosofische bespiegeling van Pi’s visie op het leven, reduceert de film dit tot enkele treffende voorbeelden. Regisseur Ang Lee heeft er duidelijk voor gekozen de nadruk op het visuele spektakel te leggen.
Moeizaam begin
De beginscènes, waarin Pi in gesprek is met de schrijver die zijn levensgeschiedenis wil optekenen, komen niet echt van de grond. Pas wanneer Pi’s verhalen verdergaan dan het navertellen van zijn kindertijd en worden ondersteund door flashbacks, gaat het verhaal leven.
Pi, voluit Piscine, vernoemd naar een zwembad, groeit op in India als zoon van dierentuineigenaren. Aan het eind van Pi’s tienerjaren besluit het gezin zijn heil in Canada te zoeken. Onderweg komt de boot in een allesverwoestende storm terecht. Pi kan nog net samen met enkele meegereisde dierentuindieren in een reddingsboot springen. In een survival of the fittest leggen zij al snel het loodje. Maar één dier zal Pi tot het einde blijven vergezellen: de Bengaalse tijger Richard Parker, die zijn naam dankt aan een administratieve omwisseling met de vinder van het dier.
Overlevingspoging
De helft van de film portretteert Pi’s overlevingspoging na de scheepsramp. Hij moet niet alleen met veel creatief vermogen de tijger in bedwang houden, maar krijgt ook te maken met de onstuimige natuur. Het onrealistische verhaal wordt hierbij niet gemaskeerd: de levendigheid van de oceaan varieert van een spiegelglad gemeentelijk kanaaltje waarin de kwallen fluorescerend wit oplichten tot een wild golvende watermassa waarin een buitencategorie formaat walvis enkele meters naast de lifeboat een ceremoniële sprong maakt.
Deze ongeloofwaardige natuurverschijnselen zijn echter met zoveel overtuigingskracht uitgevoerd dat ze geen lachwekkend effect hebben. Een stijlbreuk ontstaat pas wanneer de film zonder succes een humoristische noot tracht toe te voegen, bijvoorbeeld als Richard Parker in het gezicht van Pi plast.
Visuele krachtpatserij
De CGI-techniek, die mogelijk maakt de tijger digitaal in te voegen, is zo precies uitgevoerd dat het lijkt alsof acteur Suraj Sharma zijn leven daadwerkelijk heeft geriskeerd door op enkele meters van een tijger te zitten. In deze prachtige beelden stelt Pi zijn relatie met Richard Parker aan de kaak: ‘My fear of him keeps me alert and gives my life a purpose’. De combinatie van visuele krachtpatserij en levensbeschouwelijke bespiegelingen zorgen voor betovering en een filosofische nazit.
18 december 2012